Nieuwe huisgenootjes

VANNESSE EN FLIPSIE

Gisteravond hadden ze dr één te pakken...

Een muis.🐁

Nessie en Flipsie zijn puberpoesies.

5 maanden geleden uit hun Franse mammapoes 🐈 op deze heerlijke relaxte landelijke wereld geboren.

Nu verkennen ze ons Franse huis.

Voornamelijk 's nachts.

Overdag liggen ze , zoals  poesies betaamt,
 te slapen.

Gisteravond zaten ze samen te loeren voor de vuilnisbak .
Ik wilde er wat vuilnis  in gooien.

Maar ....

Er kwam ineens iets úit springen...

Ieeeek.....a mouse .....🐀🐀🐀

😱


Twee schattige puberpoesies 🐱🐱,

veranderden  plotseling in woeste  jagers😾😾

Geen idee of ze hun prooi te pakken hebben gekregen.

Zo te zien aan hun jaag-skills komt het goed 👍

Wat is dat eigenlijk?

N.A.H. Wat is dat eigenlijk?

Ik wist het niet.

Nu wel.😖

NIET AANGEBOREN HERSENLETSEL

Niet door je geboorte, maar door een trauma.
Een ongeluk, een val, een harde klap op je hoofd.
(www.Hersenstichting.NL )

Een deel van je hersens doet het niet meer goed .
Bijvoorbeeld :
je geheugen of
je ogen of
je smaak

Ik leer mezelf er mee en er naar te leven.

Misschien nemen andere delen van mijn brein het over.
De neuroloog denkt dat.

Daarom oefen ik nog steeds,en heel hard.

En geniet van het leven.

Van mijn lieve man, lieve kinderen en lieve kleinkinderen.
En van de zon.

Fietshelm. DOEN!

Kijk.
Ik heb een nieuwe fietshelm.

Had ik DIE nou maar op gehad, tijdens het ongeluk.
Maar ja,  toen zat ik niet op de fiets.

Ik wandelde, te voet.

En  dan draag je (normaal gesproken) geen fietshelm.

Jammer.....


Vorig jaar , in juli, leerde de fysiotherapeut me weer een beetje fietsen.
In de Hoogstraat.

Eerst door de gangen in het ziekenhuis, later op de parkeerplaats .
Daarna stond de wijk in Utrecht op het programma,

Maar dat durfde ik niet.

In september maar eerst oefenen, in het park bij ons huis.

Meteen een fietshelm gekocht!

Ik ontmoete veel patienten in het ziekenhuis, die door een ongeluk hun fiets op hun hoofd waren gevallen.

Veel met hersenletsel (N.A.H)

Nou, ik kan je verzekeren: dat wil je niet krijgen!!!!!

Dus: KOPEN DIE FIETSHELM!!!

rare ervaring

Inmiddels is er een nieuw jaar begonnen.
2018

Sinds  5 april, is 2017 raar verlopen.
Het begon met bijna 4 weken in coma op de Intensive care.

Gelukkig werd ik wakker rond 3 mei

Van de eerste weken, inclusief de verhuizing naar de medium-care en laterhet revalidatie-centrum aan de Hoogstraat in Utrecht, weet ik niks meer.

Mijn geheugen kwam pas weer terug ergens gedurende de derde week aan de Hoogstraat.

En ik me maar afvragen wat ik daar eigenlijk deed...
Waarom deed iedereen, inclusief therapeuten en de dokters, zo moeilijk?

Hoezo? een rolstoel?

IK KAN GEWOON LOPEN HOOR!

Later begon,stapje voor stapje ,de revalidatie.
Elke dag moest  ik mijn programma voor de dag ophalen .
In een kamertje aan het eind van de gang.
Daarna moest ik naar beneden.
In het begin brachten ze mij.
Eerst met de rolstoel, later met de rollator, later met stokken en uiteindelijk kon ik zelf lopen!

Joepie!!!

In de lift van de neurologie-afdeling hangt een gedicht.
Gemaakt door Huub van der Lubbe
Ik probeerde dat elke dag te lezen...
Maar dat ging niet...

Inmiddels (sinds een tijdje) gaat het weer een beetje
Nog steeds lastig en  langzaam, maar , het gaat weer!

 Gelukkig begon het met dat mooie gedicht van Huub..

N.A.H.

Hallo.
Ik ben er weer.
Heel lang geleden.

Er is veel veranderd.
En gebeurt....

Het schrijven is anders. Soms zullen er fouten inzitten.
Gelukkig heb je tegenwoordig auto-correct. Dat helpt...

Wat gebeurde er?
Op 5 april 2017 ging ik een eindje wandelen, na thuis gewerkt te hebben.

Wandelde vlak bij huis.

Maar ik kwam niet terug.
Mijn lieve man werkte ook thuis.
Om een uur of 15.00 stond de politie voor de deur.
Ze kwamen Frans halen.
En naar het ziekenhuis brengen.
Naar mij.
Ik lag in het UMC.
In coma.
Mijn man en kinderen schrokken zich kapot.
Het was naar.
En ik zag er heel beschadigd uit.

Ik herinner me niks.
Ook niet van voor het ongeluk.
Twee of drie dagen tevoren, gaat mijn licht uit.
Ik kan me niks herinneren.

Alles wat ik nu vertel, heb ik gehoord.
Pas na weken..

Op 5 april, reden 3 wielrenners achter mij.
Twee reden mij voorbij. De derde raakte mij.
Ik viel hard, op de grond.

Met mijn hoofd.
Mijn rechter arm en mijn rechter oog waren kapot.
En mijn hoofd.
N.A.H.
Niet aangeboren hersenletsel.

Maar, ik wist dat niet.
De trauma- helikopter werd  gebeld.
Zij kwamen en intubeerden mijn luchtpijp.
Daarna ben ik door de ambulance naar het ziekenhuis gebracht,
 

Mijn geliefden werden later gebeld en kwamen.

De rest, tot nu toe, zal ik later vertellen.

Foto's wil je niet zien.
Pas weer van later.
Veel later.

68 en 3 maanden

 

6.30 uur, de wekker gaat.

Ze zou zich graag nog eens omdraaien.

Maar dat kan niet.

Het werk wacht.

Al bijna 50 jaar.

Sinds d'r 18e.

Met een kleine pauze om twee kinders te baren.

12 weken zwangerschapsverlof en weer er tegenaan.

68 jaar en 2 maanden.

Volgende maand mag ze met pensioen.


Eindelijk.

 

Haar nieuwe jonge baas zit te popelen om d'r uit te zwaaien.

Die oma van 68 is niet de assistente die hij voor ogen had toen hij vorige maand hier in dienst kwam.

Zo'n grijze met twee kunstheupen....






Géén gezicht.







Hij zal blij zijn wanneer hij eindelijk een strakke jonge blom kan inhuren.

Zo'n giraffe met lange benen en een kort rokje.

Zonder TenaLady d'r onder.


Nou ja, hopelijk houdt die ouwe het nog dat laatste maandje vol.

En stort ze niet in  tijdens kantooruren.


Zoals vorige week die huisschilder van 67 jaar.

Kleine evenwichtsstoornis op de steiger voor het kantoor.

Wat een smeerboel zeg.

 

Of die dakdekker van 66.

Die een afgewaaide pan moest terugzetten.

Even een concentratiedipje en daar lag  'ie.

Onder aan de gevel.

 

“Scheelt natuurlijk wel weer AOW en pensioenuitkering”, dacht de jonge baas.

Ruimt lekker op.

Op die manier kan mijn generatie weer op een normale leeftijd met pensioen!

 

 

Bonjour!

Daar ben ik weer es.

 

 

 

Long time no see!

 

Dat komt omdat ik nu in France woon.

Eindelijk!

 

Nóóit meer uren in die stomme auto

 

 

 

 

Nóóit meer opgesloten in die benauwde bejaardenflat

 

 

 

 

Beviel me totaal niet.

 

 

Heb ik ze ook laten merken.

Stiekem overal gepiest

En gepoept.

Hihi.

 

Nu woon ik hier:

 

 

 

Ik doe en laat wat ik wil.

 

Beetje zwemmen af en toe: 

 

 

 

 

 

Eerst moest ik wel even schoon schip maken.

Er woonde hier nogal wat gespuis in de schuur.

Zwervers en zo.

Dat kon natuurlijk niet.

Mormels!

 

 

 

 

 

 

 

 

Mijn huis, mijn schuur, mijn tuin.

Opzouten.

 

Mijn voormalig huisgenoot heb ik ook het bos in gestuurd.

De sukkel.

 

 

 

 

 

Woont nu kilometertje verderop.

Af en toe zie ik 'm in de verte langslopen.

 

Ik cater mezelf.

Rijk leventje hier hoor!

Muizen, woelratten, mollen, kikkers.

En af en toe een lekker vogeltje.

 

Als mijn mensen komen doe ik net alsof ik ze heel erg heb gemist.

Want dan geven ze me  room en  croquettes (zo heten kattebrokken hier, bizar!)

Daarna maakt zij mijn vacht schoon, geeft me van die gore wormtabletten en knuffelt me helemaal fijn.

 

Omdat ik niet op jacht hoef, doe ik meestal even een slaapje op hem...

 

 

Na een poosje heb ik het dan wel weer gehad met ze.

Ik zwaai ze uit en heb weer het rijk alleen.

 

Kom, ik neem nog een duik!