Quinze jours

Eenmaal terug in Nederland begon het wachten. Van diverse "Nederlandse Fransen" waar we contact mee hebben, hadden we begrepen dat de franse bureaucratie niet mis is! Hoewel we beide, ook door ons werk, weten dat het in Nederland ook niet je van het is (KPN,NUON,UPC,IB-groep, de belastingdienst en de provinciale en gemeentelijke overheden zijn hier ook berucht om ellenlange wachttijden) hadden we goede hoop, en we proberen vast te houden aan het gevoel: we hebben geen haast, niet stressen!


Dus bleven we relaxed toen er quinze jours voorbij waren er er geen bericht kwam. We waren niet gestresst toen er twee keer quinze jours voorbij waren zonder nieuws. Na drie keer quinze jours keken we elkaar glimlachend aan en
spraken ons vertrouwen uit dat het wel goed zou komen. Na vier maal de beloofde vijftien dagen wachten vond ik het tijd om maar eens de stoute schoenen aan te trekken.

Ik zocht het telefoonnummer van de DDE in Cusset en belde met rooie vlekken in m'n nek de betreffende ambtenaar. Dat bleek monsieur Ricard (net als het drankje)
Quinze jours? Mais non! Ca prend aux moins deux mois.


OK, maarrr, die zijn eigenlijk ook al bijna voorbij meneer....

Encore un peu de patience....
Uiteindelijk begreep ik dat quinze jours (15 dagen) de verwerkingstijd is voor een verlenging van een dergelijke vergunning. Bij de eerste aanvraag is de minimale behandeltijd 2 maanden, maar omdat men juist nu bezig is met een grote reorganisatie, waardoor alles straks makkelijk en beter wordt (......) moeten we nu gewoon even wat langer wachten. De stapels zijn hoog. Bon courage...

Ok,ok, never mind. Ons werd verzekerd dat er geen enkele ours sur le chemin te verwachten was.

Omdat er water en electriciteit sur place is, is de toekenning van deze vergunning een formaliteit Madame!

Zo werden we gerustgesteld en voelden ons zeker genoeg om in juli het volgende tripje te organiseren: we wilden onze kinderen de schuur laten zien!
Tenslotte wordt dit stukje aarde ook een beetje van hun!