Bouwval gevonden?

We hadden afgesproken dat we de volgende dag nog even zouden gaan kijken bij een schuur die Adriaan (van La Grande Serve) te koop wist te staan. Rond een uur of 1 stapten we met hem en Liesbeth in de auto en reden naar de plek waar hij dacht dat het moest zijn. Omdat dit zo'n geval van "via via" was, er geen makelaar bij betrokken was en er nergens een A Vendre bordje te zien was, moesten we zoeken. Vragen leek het slimst, dus we klopten aan bij een boerderij aan het wegje waar we dachten dat het was. De oude heer die open deed leek erg blij met de aanspraak, en hield Liesbeth een hele poos aan de praat, maar wist van geen schuur die te koop zou zijn...

We wilden al bijna weer weg gaan maar besloten toch even aan de overkant van het weggetje te vragen. We klopten aan en een oude dame verscheen. Zij wist wel waar die schuur was: we hoefden ons alleen om te draaien......


De schuur was eigendom van haar zwager. Haar overleden man en zijn broer hadden elk de helft van het gebouw en bijbehorende grond geërfd. De helft van de zwager stond te koop.

Ze wilde ons wel even rondleiden? We volgden haar over het wegje, en even later stonden we in de ruimte die te koop was.
Toen we eenmaal wisten dat we op de goede plek zaten keken we met andere ogen.


Helaas werd de ratio onmiddellijk vertroebeld door liefde op het eerste gezicht. Het was meteen gebeurd: we vielen als een blok..... Coup de Foudre.

Mevrouw gaf ons de naam en het telefoonnummer van haar zwager. We moesten hem maar bellen om verder tot zaken te komen, en natuurlijk, heel belangrijk: te vragen wat de vraagprijs was!

Een beetje beduusd reden we met z'n vieren terug naar La Grande Serve.
We belden meteen. en spraken af de volgende dag samen te gaan kijken (en kopen?)
Om tien uur de volgende ochtend stonden we bij de waterput in La Chabanne. Daar stond de eigenaar van de schuur al op ons te wachten. Een beer van een man van een jaar of zestig met een ouderwets ringbaardje.
In zijn kleine 4X4 Suzuki reden we naar de schuur.
Natuurlijk probeerden wij heel cool, relaxed en overwogen op hem over te komen. Ondertussen hadden we al lang besloten dat dit onze plek moest worden. Hij maakte weer hetzelfde rondje met ons als zijn schoonzuster gedaan had, en we eindigden in de schuur, op de halve meter gedroogde koemest die er lag.
Daar vonden de onderhandelingen plaats. We wisten nog drieduizend euro van de vraagprijs af te pingelen, maar na een kwartier was de koop gesloten en waren we officieus eigenaar van een schuur en 4000 m2 Frankrijk, en 100 m3 gedroogde stront..... Die er uitghaald zou worden vóór de oplevering.....


Maintenant, c'est a l'Etat, sprak de verkoper. Hij doelde op het feit dat we nu de benodigde vergunningen moesten gaan aanvragen, om toestemming te krijgen een terrein en gebouw met agrarische bestemming te veranderen in een woonhuis en tuin.


*******