Al heel wat keertjes heb ik gevlogen. De eerste keer vond ik het niet zo eng. Gek genoeg werd het daarna steeds enger. Nu vind ik het eng in overtreffende trap.
Maar telkens maak ik toch weer de fout enthousiast te worden over één of andere exotische bestemming, overtuig mijn geliefde met een minimum aan moeite van het feit dat we hoognodig met vakantie moeten, boek stoer en moedig de tickets. En herinner me dan pas dat ik vliegen háát!
Ooit volgde ik zelfs een korte NEI (Neuro-Emotionele Integratie) therapie om van die vervelende vliegangst af te komen.
Dat hielp even, maar niet lang.
Maar goed, vaak lokken zon, witte strandjes en het vooruitzicht van 10 dagen niks doen dusdanig, dat ik toch weer voor de bijl ga.
De laatste keer dat dat gebeurde was vorig jaar. Spierpijn van al het klussen @Riviere en de ijzige temperaturen aldaar en alhier @Pays-Bas deden ons verlangen naar een weekje gestrekt in de zon.
Op vrijdag 23 januari begaven wij ons dus naar Schiphol.
Gedrogeerd door homeopathische SOS-relax tabletten stapte ik rustig en vol goede moed richting het blauwe vertrouwen uitstralende KLM vliegtuig.
Uiteraard ben ik altijd de pineut bij de metaaldetectiepoortjes.
Blijkbaar heb ik niet zo 'n onschuldig gezicht dat ze me op mijn woord willen geloven, wanneer ik uitleg dat ik bepaalde dragende delen van mijn lichaam zijn vervangen door titanium.
Dus of ik maar even uit de rij wil stappen. Benen wijd, armen wijd. Daarna volgt een onzedelijke betasting. Die zou nog wel acceptabel zijn wanneer uitgevoerd door een leuke Brad Pitt lookalike.
Of zo.
Helaas worden wij dames altijd bevoeld door middelbare vervaarlijk uitziende oudere dames met snor.
Na ook die stress giechelend te hebben doorstaan kunnen we dan eindelijk aan boord.
Plekje zoeken. Oordopjes in om zo min mogelijk te horen van het beangstigende motorgeluid. NEI trucje doen: duimen draaien en een opbeurend opzegversje zingen (zachtjes in je zelf anders wordt je meteen afgevoerd door de marechaussees).
Klaar voor de start.
"Dames en heren, welkom aan boord van de KL 765 met bestemming St. Maarten.
Ik heb twee vervelende mededelingen"'
Hartslag ineens 120 per minuut..
"Het toestel is stuk"
Hartslag 140 per minuut..
"De reparatie zal enige tijd in beslag nemen. Daarna vertrekken wij voor wat een interessante vlucht gaat worden."
(hoedt u voor dokters aan je lijf die zeggen dat het even vervelend kan zijn of piloten die spreken over een interessante vlucht. Dat betekent stront aan de knikker...)
"Boven de Atlantische oceaan ligt een groot windgebied waardoor wij de eerste drie uren van de vlucht behoorlijk wat turbulentie verwachten. Het cabinepersoneel zal daarom niet serveren.Voor hun veiligheid is het beter wanneer zij voorlopig in hun stoelen zitten"
Hartslag 180 per minuut. En dus geen drank!
"Ok, ik ga d'r uit."
Riem los, Dees wil weg. Maar ja, Frans en Ben alleen de lucht in laten gaan is nou ook weer een beetje naar. En ik zit op de middelste stoel. Dus.
Met tranen in de ogen riem weer vast.
Na een vertraging van 45 tergende minuten lever ik me uiteindelijk over aan de start. Ineens ben ik heel religieus.
Weet ik het Onze Vader uit mijn hoofd en vouw ik stiekem mijn handen onder de blauwe KLM deken waaronder ik vast ben weggekropen.
Maar ook dit keer gaat het goed. Het toestel komt, zoals bedoeld, van de grond.
Ooit las ik ergens dat de eerste tien minuten van een vlucht het gevaarlijkst zijn. Ik heb een radar en een geweldig geheugen voor zulke informatie. Dus pas na die eerste tien minuten durf ik te hopen dat het MISSCHIEN goed komt.
Wanneer alle hobbels in de lucht geslecht zijn komen na drie helse uren eindelijk de charmante en goed gesoigneerde dames en heren van de luchtmobielehorecaservice uit hun stoeltjes en beginnen met het serveren van de zeer gewenste alcoholische versnaperingen.
En zowaar, na drie (3!) miniflesjes rode wijn kan ik een beetje ontspannen en met lodderige ogen een filmpje uitzoeken.
Ik neem deze unieke kans waar om lekker naar Mamma Mia te kijken, want in mijn omgeving is verder niemand te vinden die zich wenst te verlagen tot een dergelijk niveau.
Als tweede film kies ik Sex in the City. Heb je geen hersens bij nodig. Prima.Heerlijk om in vegetatieve toestand op weg te zwijmelen.
Ergens tijdens de vlucht loopt ineens een zeer charmante heer in een pilotenpak door het gangpad. Ik schrik op. Shit.Dat moet de piloot zijn. Wat doe jij hier? Terug in je cockpit!
Wat ik hem dus ook maar even vertel. Vanwege de wijn niet gehinderd door mijn van nature ingebouwde beschaving (..)
Ook het in het staartstuk van deze horrorvlucht zit nog wat venijn:
Vanwege de vertraging aan het begin, is het nu heel druk in de lucht bij de luchthaven van St. Maarten. De piloot (inmiddels op mijn aanwijzing braaf teruggekeerd op zijn post) deelt mede dat hij daarom de optie van een korte aanvliegroute kiest, maar daarvoor de "speedbrakes" zal gebruiken. Hetgeen zal resulteren in een "wat ongebruikelijke" landing.
Potverdomme. In wat aanvoelt als een duikvlucht storten we richting landingsbaan.
Na negen lange uren landen we eindelijk op het vliegveld van St. Maarten.
Sterk de neiging onderdrukkend om van opluchting in tranen uit te barsten stap ik uit. Kus nog net niet de grond.
Stijf van de adrenaline en met koppijn van de drank loop ik de tropische avondlucht in.
En probeer voorlopig even te vergeten dat ik ook weer terug moet....
