Back in the box

Ineens was ze zoek. Onze Fief. La Reine

Merkwaardig, want ze kan hier in Pays Bas geen kant op.
Ze moet het hier doen met 100 m2 appartement.
We laten haar niet naar buiten.

Deze dolle dame wordt ongetwijfeld binnen een dag geplet door een voortrazend vehikel.

Of opgevreten door de Boxer van de Buurman.




Nee, die niet..

Deze:



Diezelfde buurman houdt voor de hobby ook een stel stinkende schapen op het veldje achter de hoge heg.
Snap ik niet. Die beesten doen niks anders dan een zwaar mesjogge geluid maken. Waarvan je drie meter de lucht in springt.
Wanneer je nog niet wist dat er een schaap achter de heg was.
Vooral wanneer je net in het donker je fiets het schuurtje zette.

Neem van mij aan: vraiment une crise cardiaque.



Neen. Daaraan stellen wij ons Fief niet bloot.

Zij moet zich hier binnenshuis vermaken.

Met haar Ikeamuis.

s

Of haar Beessies.
Die ze overigens regelmatig meeneemt naar haar waterbak. En ze daarin verzuipt.
Overal kletsnatte Beessies.



Joost mag weten wat daaraan ten grondslag ligt.

Maar goed, the Queen was dus lost....

Luid miauwend liep ik door het huis. Ik heb een uitgebreide communicatie met haar ontwikkeld.
Wij begrijpen elkaar.

Desalniettemin: geen antwoord.
Doet ze anders nooit.....

Maar toen, ineens, zag ik een aanwijzing.
Haar staart.



Ze heeft een erg lange.
Hij stak uit haar reisdinges.
De plek waar ze een schurfthekel aan heeft.
Waarin ze de longen uit haar lijf krijst als ze naar de dierenarts moet.
Of naar Frankrijk.

Ze lag er heerlijk in te slapen.
Het kreng.
Toen ik om uitleg vroeg trad zij likkebaardend naar buiten.

Voer!