Back to basic en weer terug

Drie jaar geleden kochten we A shed full of shit.



De mest lag anderhalve meter hoog, strontspetters op de muren, vogelnesten tegen het eiken balkenplafond.
Overal spinrag, dode muizen en spinnen zo groot als mijn voet...

De eigenaar beloofde dat de mest verwijderd zou worden, hetgeen tot ons groot genoegen inderdaad gebeurde vóór de oplevering.

Wij gingen enthousiast en zéér opgetogen van start.
Op een in Belgie gekocht tweedehands gasfornuis dat je op een gasfles kon laten werken kookte ik een verjaardagsmaal voor Frans en een aantal invités. Helaas was het buiten min 3 en zaten er alleen twee Hollandse houten tuindeuren voor het koeiegat:



Die arme mensen zullen het wel koud gehad hebben. Wij niet. Wij gloeiden van opwinding over onze shed without shit.
Over de afwas deden we ook niet moeilijk. Die zetten we gewoon buiten in de sneeuw en regen om af te spoelen.



Water hadden we alleen uit een stuk tuinslang, gekoppeld aan de hoofdkraan. Met een enorme druk erachter. Elke keer als je water wilde gebruiken, moest je op je knieën in de sneeuw de hoofdkraan open draaien.

Wij waren vastbesloten dat we in ons nieuwe onderkomen zouden slapen, dus we hadden onze tent op zolder opgezet.
Dat het f*@$ing koud was ontkenden we in alle toonaarden....
Back to basic was een understatement voor wat wij deden.



We hadden een oud chemisch toiletje voor de dagelijkse dingen, en als we vonden dat we genoeg stonken reden we naar de camping, betaalden 5 euro en namen een welkome warme douche.
We werkten en genoten ons te pletter. Elke kleine stap voorwaarts gaf groot genoegen.
De eerste keer stromend water uit een kraan was een mijlpaal.

Bijna drie jaar later zitten we er zo bij:





We hebben een vaatwasser, een kachel, gedeeltelijk werkende vloerverwarming (vertel ik nogwelles), een warme douche en niet te vergeten: Internet en telefoon.
Allemaal héél lekker.
Maar ik vergeet niet snel weer het geluksgevoel dat je kan krijgen van een tent op zolder of een koudwaterslang in de sneeuw.......