De dag waaraan ik vaak moet denken.
De dag met het telefoontje dat ik nooit had willen aannemen.
De dag dat mijn vader van zijn fiets viel.
Dood.
Drie-en-zestig jaar. Als je jong bent, vind je dat oud.
Volgende week word ik negenenveertig. Ga dus mijn vijftigste levensjaar in.
Ik vind drie-en-zestig steeds jonger.
Ik schoor altijd zijn haar.
Dan hield ik zijn ronde koppie tussen mijn handen.
En smeerde het in met Nivea.
Een tijdje geleden stond ik ergens te wachten op de lift. Voor me stond een meneer met net zo'n hoofd.
Van achteren zou je zweren dat het Flip was.
Ik moest me vreselijk inhouden.
Om niet even die kale kop tussen mijn handen te nemen.
En er een kus op te geven.
Wat gek. Je denkt dat je zo'n beetje hebt gewonnen van het verdriet.
De scherpe kantjes zijn gladgesleten.
Maar dan is er ineens zo'n koppie in de lift.
ja meid; ik herinner me het als de dag van gisteren net na mijn verjaardag waar hij nog was geweest en toen kwam dat telefoontje van Sofie geloof ik
BeantwoordenVerwijderenLieve Dees,
BeantwoordenVerwijderenVoor zover ik het uit de foto kan op maken, lijk je op je vader. En als hij net zo'n mooi mens was, als jij bent dan moet het een pracht kerel geweest zijn.
Liefs, Giene
Ben eg vereerd dat ik hem heb ontmoet een paar keer. Bijzondere man, kon erg kleurrijk vertellen.
BeantwoordenVerwijderenFlap
@Cor, @Giene en @Flap:Kus
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderen