Kniekousen

De winter is nooit mijn favoriete jaargetijde geweest.
Ook toen ik nog een klein meisje was, had ik er de pest aan.

Dat kwam door maillots.

Die móest je vroeger aan. Want een meisje was toch het leukst met een rokje?
Ik vond rokjes ook leuk, maar ik haatte die rotmaillots.

Vooral die gemêleerd grijze wollen.Die kriebelden het ergst.



Ik probeerde ze te saboteren door over de stoep te kruipen tijdens het knikkeren, zodat de knieën dun werden.
Of draadjes los te peuteren. En dan trekken. Kreeg je héél mooie gaten van....
Helaas was mijn moeder als lerares nuttige handwerken een kei in het stoppen van gaten in sokken en maillots.
Of ze naaide er een hippe applicatie op:



Omdat ik een onderdeurtje was/ben, waren maillots mij altijd te groot.
Heden ten dage compenseert het uitrekken in de breedte het teveel aan lengte.
Maar behalve klein was ik ook spichtig.

Dus hing het kruis tien centimeter te laag en was er onder aan mijn voet nog een kwart maillot over...
En de hele tijd afzakken.
Gék werd ik er van.

De hele lange winter verlangde ik naar blote beentjes.

Eerst droeg ik sokjes:




Daarna werden kniekousen hip.



Maar ja. Van blote benen kreeg je blaasontsteking.
Dus dat mocht pas als het écht lente was. En dan eerst met drie onderbroeken óver elkaar.
Of een Wolletje. Your worst nightmare off Kriebelhood.



Wollen ondergoedjes kocht mijn moeder bij textielhuis Nelleke in de Nieuwe Ebbingestraat in Groningen.
Ik háátte die winkel.
(Wonderlijk genoeg heeft die zaak nog jaren bestaan. Als ik er later langs fietste begon het altijd spontaan overal te kriebelen.)

Maar alles was beter dan zo'n rotmaillot.

Dus ik zeurde en zeurde..
Ik begon al te zeuren als het eind februari was.
Mijn moeder werd er horendol van.

Héél misschien mocht ik kniekousen op de verjaardag van Opa Schröder.
Die was op 14 maart jarig.
Of anders op die van Oma Schröder. Zij was op 1 april jarig.


(gewéldig die hoedjes)


En als het dan éindelijk mocht, was dát voor mij het echte begin van de lente:
Kniekousen!!!!!