Ik stijg tot grote hoogte

Terwijl zij tijdens het mooiste paasweekeinde van de eeuw op zolder muren zit te kalken,sluip ik stiekem achter haar langs.
Omdat ze hard en vals aan het zingen is, merkt ze d'r niks van.

Buiten schijnt de zon. De vogeltjes fluiten mooier dan zij zingt.

Ik hoor heel veel vogeltjes.
En nog een ander beest.
Waanzinnig. Wie heeft dát uitgevonden?



Ik word er kierewiet van.
Nou ja.

Whatever.

Ik sluip dus ongemerkt achter haar langs.

Er staat een trap tegen de muur.
Daar klim ik eerst maar es op.
Zo kom ik op de onderste spanten van het hoge dak.



Van daaruit is het een makkie.
Ik klim naar de top.
Ik ben een topper.

Het is hier fantastisch.
Enorme vette spinnen hangen hapklaar in dikke grijze spinnenwebben.



Mijn snorharen zitten er vól mee.



Geeft niks.
Straks ga ik zonnebaden. En me uitgebreid wassen.



Zij komt ook naar beneden.
Eindelijk. Ga nou eens zitten mens.


Oh. Née he....

Struisvogels

Dit is een vervelend stukje.
Het gaat over dingen die je dromen kunnen verstoren.
Dat zijn héél veel dingen.
Daarom heten dromen dromen.
Meestal zijn ze bedrog.

Als we met pensioen gaan, gaan we op "onze" berg wonen.
Dat is ónze droom.

Als je jong, of nog middelbaar bent, denk je dat je net zo zult zijn als je nu bent, wanneer je oud bent.. (rare zin, maar u begrijpt hopelijk wat ik wil zeggen.

Wij hebben de neiging te denken aan "onszelf als we oud zijn" vanuit ons huidige perspectief.

Ons daarbij gedragend als struisvogels met betrekking tot het feit dat er tijdens het verouderingsproces allerlei fysiek ongemak op ons pad zou kúnnen komen.

La galérie de malaise, noemt onze Franse buurvrouw het:

Alzheimer,dementie,versleten knieën,heupen,schouders of andere draaiende of dragende delen.
Herseninfarcten, hartinfarcten, jicht, ischias, diabetes.
Blindheid, doofheid, of algehele incontinentie.
Enfin. Dus. Dat bedoelt ze.

Verder is het hoogst onwaarschijnlijk dat mijn geliefde en ik op hetzelfde moment het tijdelijke voor het eeuwige zullen verruilen.



Hetgeen zal betekenen dat één van ons alleen op die berg komt te zitten.

Ik heb een ruime voorsprong op het gebied van gewrichtsrenovatie.
Sinds mijn 13e ben ik 4 maal door een timmerende en zagende orthopeed onder handen genomen.
Met heel wat Interior Iron tot gevolg. Waaronder twee glanzende Titanium Total Hips.



Die gaan twintig jaar mee.
De oudste zit er nu bijna tien jaar in.
Ik hoop over zo'n tien jaar op te gaan voor de tweede ronde.
Krukken, looprekken, toiletverhogers, bloedverdunners.
Alles reeds bekend en wellicht in't verschiet.

Hoewel, naar 't schijnt is men al een eind gevorderd met de ontwikkeling van het exoscelet.
Zou ook erg handig kunnen zijn.
M'n knieën zijn óók krakkemikkig.



Dus wat is wijsheid?

Volgens mij is wijsheid gewoon vrolijk doordromen.

We hebben een slaapkamer beneden gemaakt.



We maken het terras op termijn rollatorproof.
Wellicht kunnen we in de toekomst een geëmigreerde jongeling vinden die een klusbedrijf in de Auvergne is gestart.
En gráág ons gras wil maaien.

Ondertussen genieten we ons fit en vrolijk richting pensioen.
Volgende week gáán we weer.. Héérlijk.

Typically Dutch

Onlangs notuleerde ik een vergadering waarbij een aantal Engelstalige dames en heren aanwezig was.
Er werd getrakteerd op beschuit met muisjes omdat iemand uit het team een kindje had gekregen.
De niet-Hollanders keken verwonderd op van deze traktatie: een voor hen onbekend fenomeen.
Daarom probeerden we de Hollandse specialiteit aan ze uit te leggen:

This is typically Dutch! In Holland, we always eat biscuits with little mice when a new baby is born.




To celebrate the birth of a boy we eat a biscuit with blue little mice,



If it's a girl we eat a biscuit with pink little mice:



We also have crushed little mice to put on biscuits, these are for daily use..




Hmmmmm, volgende keer maar beter een gebakje.........

Twee jaar wat anders

Vorige maand was het al weer twee jaar geleden.

In maart 2009 hoorde ik dat ik samen met nog 14 collega's uit moest kijken naar een andere baan.
Omdat het kantoor waar ik bijna tien jaar met plezier had gewerkt veel te lijden had van de crisis.
Om voort te bestaan moest drastisch worden gesnoeid.

In goed overleg en op een prettige manier namen we afscheid.

Ik had op dat moment de keuze om een pauze in te lassen in mijn loopbaan.
Bijna een jaar had ik thuis kunnen blijven zonder financiële consequenties.
En als we ons uitgavenpatroon hadden aangepast, zou daarna betaald werk niet persé nodig zijn geweest. Eén inkomen zou best voldoende zijn geweest..
Alleen.. onze pensioenpot voor France... die zou dan wat minder snel groeien, dat wel.

Maar ik durfde niet. En bovendien zou ik me waarschijnlijk na een maand thuis de ogen uit het hoofd hebben verveeld.
Ik hoor tussen de mensen. En niet de hele dag alléén met de poezen achter de geraniums.



Ik was bang dat op mijn leeftijd (47 was ik toen) mijn kansen op de arbeidsmarkt tanende zouden zijn.
Dus al voor dat het ontslagbericht me officiéél had bereikt, was ik de markt op gegaan.
Met tot mijn stomme verbazing, verwondering, blijdschap en een beetje trots, als gevolg dat ik na een week een arbeidscontract bij een nieuwe werkgever op zak had.

Daarna was de nieuwe start wel even lastig.
Een heel andere omgeving, een héél ander soort mensen, een nieuwe wereld.
Je moet je opnieuw bewijzen, men moet je leren kennen.

Maar al snel begon ik me weer thuis te voelen.
En kreeg ik er steeds meer lol in.
Behalve het reizen met de trein zijn er niet veel schaduwkanten aan dit nieuwe leven.
Inmiddels zijn we dus twee jaar verder op dit pad.
En het wordt steeds leuker.
Binnenkort gaat ons kantoor verhuizen naar een prachtige locatie:



Het is geweldig om betrokken te zijn bij de inrichtingsplannen van dit mooie pand. Meekijken in de keuken van de binnenhuisarchitect, meehelpen met het uitzoeken van nieuw meubilair, een inwijdingsfeest organiseren...

Zo zie je maar. Het leven kan vreemde wendingen nemen.
Sommige nare gebeurtenissen kunnen ombuigen naar nieuwe kansen en nieuwe energie geven.

Sommige. Niet alle..

Tussen 2004 en 2008 stierven mijn paps, schoonzusje, schoonmoeder en neef.
Hun leeftijden: 63,48,73 en 29 jaar..
We hebben daarvan zó veel verdriet gehad.

Maar het heeft ons ook leren relativeren.
Hard getoond dat het leven korter kan zijn dan je zou wensen.
Dat je daarom moet genieten. Positief, vrolijk en onverschrokken moet zijn.
Geen perfectionist, maar optimalist(!) moet zijn.

Morgen kan het licht uitgaan.
Maar vandaag schijnt de zon!!!!

Zomer in April

@ Rivière begon april dit jaar met drie zomerse dagen ...

Na een rustige rit door een maanloze nacht kwamen we op 1 april rond 09.00 uur aan op onze favoriete plek.
In de vroege ochtendzon lag alles er vredig bij.

Onze buurvrouw had een enorme bos hout voor de deur...



Lager langs het bergop-wegje was inmiddels de hele rechterflank van de heuvel boomvrij gemaakt.

Het scheelt misschien van de winter wat betreft gladheid. (Als er meer zon op 't wegje schijnt? Vanwege minder geboomte?)

Echter, het wegje is wel weer een stapje gestegen op de schaal van Eng.

Als je nu van de weg glibbert, zijn er geen bomen meer om je val te breken...

Wie weet moeten we eens gaan praten met Monsieur le Maire.
Om te vragen of er wellicht een vangrail/hek/net geplaatst mag worden.
Desnoods doen we het zelf.

Van gladheid was nú geen sprake.
Al om 10.00 uur gonsde de lucht van vliegende zoemers. De vogels deden een wedstrijdje wie het hardst kon fluiten.
Ik hoorde mijn eerste koekoek van 2011.

Helaas had ik geen geld in mijn broekzak.
Ik had helemaal geen broek(zak)..

Volgend jaar alléén maar broeken dragen.
Ook al is het Rokjesdag.



Onze buurvrouw vertelde dat je geld in je broekzak moet hebben wanneer je voor het eerst de roep van le Coucou hoort. Dan heb je het hele jaar genoeg geld.
Helaas. Het wordt weer een armlastig jaar.

Tegen het einde van de rit denken wij altijd dat we meteen naar bed gaan als we aankomen @ Riviere.
Eenmaal ter plaatse krijgen we zo'n enorme boost van blijdschap, dat we opgetogen aan het grasmaaien, houthakken, onkruidwieden, stofzuigen, luikjesophangen etc. slaan.

Om 19.00 uur op diezelfde dag storten we vervolgens volledig in.
Maar ach,bij de Franse buren gaan rond die tijd ook de luikjes dicht, dus wij doen mee en gaan met de kippen op stok.



De dag erop zijn we dientengevolge meestal wakker voordat de zon op is. Omdat we de tijd die we @ Rivière kunnen doorbrengen koesteren, is uitslapen ter plaatse taboe.

Op zaterdag 2 april was elke verslapen minuut pure verspilling geweest.
Het was alweer een heerlijke zomerdag!

Een dag om samen te dromen in de zon.
Maar wij hadden zin om:

Rode luikjes op te hangen..



De hangmat in elkaar te zetten..
De hangmat te beitsen..



Tuinmeubels te beitsen..
Gras te maaien..
Onkruid te wieden..
Een stukje weiland veroveren. Om plantjes te poten..



Aardbeibedden te schoffelen..



Takken voor een traphek te zoeken in het bos..
Die takken te schuren..
Die takken te beitsen..
Die takken tot een traphek te assembleren..



1.000.000. vliegen van de zoldervloer op te zuigen..
Meerdere rondjes door de tuin lopen om te zien hoe mooi alles uitloopt..
Oh ja, en ook nog een dek-latje voor de rode luikjes in de grondverf te zetten..

Ook de zondag was nog een heerlijke zomerdag.
Die vanwege stijve ledematen iets rustiger verliep.

Helaas was de temperatuur op maandag weer zo'n beetje normaal voor de tijd van het jaar. Omdat we terug naar Nederland moesten vertrekken,was het peil van onze stemming navenant gedaald.

De poezen lieten zich onwillig in hun reisdozen proppen.

Van boerderijpoes naar flatcat in tien seconden..