Twee jaar wat anders

Vorige maand was het al weer twee jaar geleden.

In maart 2009 hoorde ik dat ik samen met nog 14 collega's uit moest kijken naar een andere baan.
Omdat het kantoor waar ik bijna tien jaar met plezier had gewerkt veel te lijden had van de crisis.
Om voort te bestaan moest drastisch worden gesnoeid.

In goed overleg en op een prettige manier namen we afscheid.

Ik had op dat moment de keuze om een pauze in te lassen in mijn loopbaan.
Bijna een jaar had ik thuis kunnen blijven zonder financiële consequenties.
En als we ons uitgavenpatroon hadden aangepast, zou daarna betaald werk niet persé nodig zijn geweest. Eén inkomen zou best voldoende zijn geweest..
Alleen.. onze pensioenpot voor France... die zou dan wat minder snel groeien, dat wel.

Maar ik durfde niet. En bovendien zou ik me waarschijnlijk na een maand thuis de ogen uit het hoofd hebben verveeld.
Ik hoor tussen de mensen. En niet de hele dag alléén met de poezen achter de geraniums.



Ik was bang dat op mijn leeftijd (47 was ik toen) mijn kansen op de arbeidsmarkt tanende zouden zijn.
Dus al voor dat het ontslagbericht me officiéél had bereikt, was ik de markt op gegaan.
Met tot mijn stomme verbazing, verwondering, blijdschap en een beetje trots, als gevolg dat ik na een week een arbeidscontract bij een nieuwe werkgever op zak had.

Daarna was de nieuwe start wel even lastig.
Een heel andere omgeving, een héél ander soort mensen, een nieuwe wereld.
Je moet je opnieuw bewijzen, men moet je leren kennen.

Maar al snel begon ik me weer thuis te voelen.
En kreeg ik er steeds meer lol in.
Behalve het reizen met de trein zijn er niet veel schaduwkanten aan dit nieuwe leven.
Inmiddels zijn we dus twee jaar verder op dit pad.
En het wordt steeds leuker.
Binnenkort gaat ons kantoor verhuizen naar een prachtige locatie:



Het is geweldig om betrokken te zijn bij de inrichtingsplannen van dit mooie pand. Meekijken in de keuken van de binnenhuisarchitect, meehelpen met het uitzoeken van nieuw meubilair, een inwijdingsfeest organiseren...

Zo zie je maar. Het leven kan vreemde wendingen nemen.
Sommige nare gebeurtenissen kunnen ombuigen naar nieuwe kansen en nieuwe energie geven.

Sommige. Niet alle..

Tussen 2004 en 2008 stierven mijn paps, schoonzusje, schoonmoeder en neef.
Hun leeftijden: 63,48,73 en 29 jaar..
We hebben daarvan zó veel verdriet gehad.

Maar het heeft ons ook leren relativeren.
Hard getoond dat het leven korter kan zijn dan je zou wensen.
Dat je daarom moet genieten. Positief, vrolijk en onverschrokken moet zijn.
Geen perfectionist, maar optimalist(!) moet zijn.

Morgen kan het licht uitgaan.
Maar vandaag schijnt de zon!!!!