De volle glorie van de zomertuin is al een beetje aan 't verwelken.
De septemberbloei van "Mijn Vaders Roos" is teer en lieflijk:
Maar kijk eens, hoe glorieus haar meibloei was:......
De jonge Hibiscus had de hele zomer nodig om een aanloop te maken naar deze ene bloem.
Zij heeft dan ook het excuus dat ze pas voor het eerste jaar met haar voetjes in Riviere-aarde staat en nog moest wennen aan de elementen die haar omringen.
Gelet op haar toestand enige weken geleden voorzie ik een stralende toekomst voor deze taaie jonge schoonheid!
De Stokroos laat nog één bloem uit haar verdorde stok ontsnappen.
De Zinnia-slinger die ik in het voorjaar voor ogen had is werkelijkheid geworden:
Waar het gras de hele zomer werd verstikt onder het gewicht van honderden liters water, hakten twee sterke jongelingen de rotte pollen weg.
Uit deze mooie roze papavers:
oogste ik een schotel vol hoop.
Een perfecte cirkel vol papavers is het doel wat wij voor ogen hebben.....
Dezelfde jongelingen omringden de jonge fruitbomen liefdevol met bescherming tegen de vraatzucht van de hertjes uit het bos.
Ook de jonge kastanje, een cadeautje van onze belgische buurtjes,kreeg deze protectie.
Want dat men nooit de hoop moet opgeven was weer eens heel duidelijk geworden.
De aanblik van het effect van de droge warme junimaand was weinig hoopgevend:
We snoeiden het boompje helemaal terug:
En waarachtig: twee maanden piepte er toch weer jong groen uit de kale takken...
Heerlijk, die Septembertuin. Vol voldoening, melancholie, en hoop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten