De foto's van de doden...

Op reis door het leven verzamelt een mens heel wat bagage.
Mentale en stoffelijke.

Kruispunten vragen om keuzes.
Meenemen? Weggeven? Weggooien?

Met een opgeruimde rugzak verder! Weg die stofnesten en muizenissen.

Dan stuit je op de doos met portretfoto's .

Allemaal hadden ze een plekje aan een wand.

Vrolijk hang je de mooie hoofden van je nazaten op een goed zichtbare plek.
Als je naar ze kijkt voel je blijdschap, trots en geluk.



Maar in dezelfde doos, tussen de dikke lagen vloeipapier, schuilen tranen en verdriet. Foto' van geliefden die er niet meer zijn. Als je naar ze kijkt overheerst nog de pijn en het verdriet om het afscheid....

Soms was er niet eens tijd voor afscheid.

Met pijn in je hart en een brok in je keel zet je de doos even terug achter de gordijnen.

Het voelt als ontrouw om ze niet op te hangen.

Maar elke keer als je op op een onbewaakt moment naar ze kijkt, ben je weer even héél verdrietig.
Of als je ineens muziek hoort die je bij hun afscheid had uitgekozen.



Het wordt tijd om die momenten spaarzamer te laten zijn.

De foto's van de doden hoeven niet meer aan de wand in ons huis. Ze staan al voor altijd gebrand op de wand van ons hart.


Dag lieverds. Jullie gaan (voorlopig?)in de la. Met je lieve gezicht tussen de sokken. We hebben heel lekkere wasverzachter!