Verdiept in mijn boek merkte ik in eerste instantie het geluid niet op.
Na een tijdje werd het opvallend.
Af en toe hoorde ik een piepend gefluit. Gevolgd door "Joehoe"
Gezien de matige temperaturen was ik niet schaars gekleed.
Bovendien leidt dat tegenwoordig niet meer tot dergelijke reacties van voorbijgangers.
Het zou dus vast geen lokroep van een bronstige buurman in de bosjes zijn.
Kippig tuurde ik tegen de zon in naar de grote spar die vlak achter ons huis staat.
En ineens zag ik hem.
Joop.
Vanuit de verte kon ik nog niet goed zien wat voor gevogelte het betrof. "Bob, waar is de verrekijker?"
"Wat denk je zelf ?!"
In Frankrijk dus.
Dit vroeg om een snelle geimproviseerde oplossing.
Tenslotte zou het gevleugelde creatuur elk moment kunnen besluiten tot een take-off.
Gelukkig kreeg ik vorig jaar van mijn Bob een camera waarmee je alle dingen die ver weg zijn heel dichtbij kunt halen.
En daar....., was Joop.....
Joop bleef onverstoorbaar en streng mijn kant uitkijken.
Af en toe bracht hij het piepende gefluit ten gehore.
Ik bleef moedig terugkijken en foto's maken.
En zowaar! Nog een exemplaar.
De herkomst van de joehoe na de fluitkreet van Joop.
Pas toen ik de foto's goed bekeek zag ik aan de dikke donsjack dat Joop waarschijnlijk Jopie is.
En Joop2 wellicht de mamma van Jopie.
Of de pappa. Geen idee hoe bij uilen de opvoeding wordt geregeld.
"Iieeeeks." roept Jopie.
"Joehoe!", roept mams.
Wat een wonder. Zomaar onder onze neus in een boom in de lanen van Zeist.
De wereld is mooi!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten