Vier jaar ging het goed.
De Poezen lieten zich wisselend gewillig transporteren.
Maar genoten, net als wij, met volle teugen van hun vrijheid, eenmaal gearriveerd @ Riviere.
Af en toe een praatje met de plaatselijke bevolking:
Sluipen in het hoge gras, klimmen in bomen.
Duizenden muizen.
Kortom, het kattenparadijs.
De eerste keer brachten wij een tuigje met looplijn mee.
In de veronderstelling dat een poes aan huis en omgeving moet wennen, voordat hij/zij veilig naar buiten kan.
Anders zou het beest maar verdwalen.....
Het tuigje hield 1 minuut stand.
De hond van de overburen kwam voor een enthousiaste begroeting het wegje over rennen.
Floyd ging door het lint en vloog de hoogste boom in.
Na de rescue lieten we hem als troost gewoon los lopen en wachtten af wat er zou gebeuren.
Hij bleef altijd in de buurt en kwam keurig 's nachts thuis slapen.
Ook Fifi en Otis gedroegen zich conform bovenstaand.
Tot vorige week.
Otis glipte zaterdagavond laat nog snel de deur uit.
Dat doen de Poezen wel vaker, maar altijd zijn ze dan de volgende ochtend weer terug.
Of midden in de nacht.
Dan zitten ze voor het slaapkamerraam en miauwen ons wakker.
Bij Otis mag dat overigens geen miauwen heten.
Dat kan hij niet.
In plaats daarvan produceert hij een raar electronisch geluidje.
Wij noemen hem De Zanger Zonder Stem.
Dus rammelt hij aan het raam. Dan worden wij wakker. En laten hem er in.
Hij wil natuurlijk bij ons in bed. Maar dat is een brug te ver.
Hij mag in de woonkamer. Vliegen vangen.
Hij springt en hapt ze zo uit de lucht.
Om ze vervolgens met huid en haar te verslinden.
Maar ik dwaal af.
Otis verdween in de duisternis en klopte 's nachts niet op het raam.
Ik was vroeg op en keek meteen of de kleine man al voor de deur zat te wachten.
Maar nee.
No Otis.
De hele ochtend waren wij op zoek.
Gans Riviere en omstreken werden doorzocht.
Bob klom illegaal op de hooizolder van buurman Forestier.
No Otis.
De hele ochtend riepen wij: POEOEOESpoespoes....... of: OOOOOtis........
Gelukkig was geen van de bewoners van ons heuvelgehucht thuis.
Anders hadden ze de crisisdienst gebeld. En waren wij gesedeerd afgevoerd.
Het geplande uur van de thuisreis brak aan.
No Otis.
Wij besloten ons vertrek enigszins uit te stellen en de berg af te rijden naar St. C.
Daar was het Fête des Cerises in volle gang. Op de Vide Grenier schaften wij na meedogenloze onderhandelingen een tweedehands Wii-Cyberbike aan. Voor weinig. Met DVD en overige toebehoren. Nog een leuke flesopener
Wij reden in blijde verwachting retour Riviere.
Daar zou Otis op ons wachten. Dat wisten we zeker.
No Otis.
Op het Fête hadden wij onze buurman ontmoet. Wij vertelden hem aangeslagen het slechte nieuws over de raadselachtige verdwijning van Otis.
Ontroerd over zoveel dierenliefde bood hij aan Otis zijn dagelijkse portie croquettes voeren.
Zodat hij de komende drie weken zou surviven.
Maar eerst ging hij Petanque spelen in een dorp verderop.
Daar was 100 euro prijzengeld te verdienen.
Toen op de berg bleek dat Otis niet was opgedoken, zette ik een grote zak Felix-croquettes op buurmans' brievenbus en reden wij verdrietig en Otisloos terug naar Hollanda.
Wat kon er gebeurd zijn?
Zou de grote buizerd die al dagen boven ons huis cirkelde Otis hebben verorberd?
Zou hij zijn verdronken in het door de regen aangezwollen riviertje onder aan de heuvel?
Otis is jeweetwel, dus dat hij was verdwaald op het liefdespad leek ons uitgesloten.
Een aanrijding met de dood tot gevolg was zeer onwaarschijnlijk.
Er komen 3 auto's per dag over het wegje, en 's nachts ligt het verkeer stil.
Wij wisten het niet. Wij vreesden voor zijn jonge leven.
Tot overmaat van ramp verloor Oranje die avond van Duitsland. Wat een rampdag.
Tijdens de terugrit plaatste ik een berichtje op Facebook dat Otis was achtergebleven.
Tot ons grote genoegen werd onmiddelijk van alle kanten EHBOtis aangeboden.
De volgende dag al ontvingen wij het heugelijk bericht dat Otis levend was aangetroffen.
Hij lag te zonnen op het terras.
Onze (dieren)vriendinnen ondernamen een gezamenlijke poging om hem te vangen.
Met succes!
Otis mocht komen logeren op twee van de mooiste plekjes in de regio:
http://www.moulinvideau.com/ of http://www.lagrandeserve.com/
Wij weten uit eigen ondervinding dat je op beide toplocaties heerlijk vakantie kunt vieren.
Hij is inmiddels dikke vrienden met de grote zwarte labrador(?) Myra.
Wij missen hem erg maar weten dat hij liefdevol verzorgd wordt. In Zeist loopt de Freule hem steeds te roepen. Zij mist haar slaapmaatje.......
J
