De krekels krekelen.
Ik luister en doe niks.
De zon brandt het gas geel
Ik lig in mijn hangmat en doe niks.
Ik zet een tuinstoel in het zwembadje, zit met mijn benen ik het water en doe niks.
Boven timmert Bob de mezzaninevloer.
Ik luister en doe niks.
Mijn zoon en zijn vriendin doen boodschappen en maken de lunch.
Ik doe niks.
Dit is een rusthuis.
Heerlijk. Ik wist niet dat niksdoen zo leuk is.
Gaan we vaker doen.
Bob, kom van dat dak af!
Gisteren stierf mijn moeder.
Een longinfectie maakte haar laatste dagen tot een uitputtingsslag.
Ze vocht tegen het beademingsmasker dat samen met antibiotica had moeten helpen bij het bestrijden van de infectie.
'Kunnen jullie een mens niet gewoon laten doodgaan?'
Gelukkig dat ze zelf zo duidelijk was.
De dokters waren ook duidelijk. En nuchter.
Dit komt niet meer goed.
Dus het was geen moeilijke keuze.
Wel heel verdrietig.
Alle genezende medicijnen en hulpmiddelen werden losgekoppeld of stopgezet.
Daarvoor in de plaats kwam het verzorgen van verlichting en comfort.
De artsen verzekerden ons dat morfine er voor zorgde dat zij zelf niets meer merkte van haar onthutsende benauwende borrelende naar adem snakken.
Maandagmiddag was de dosis eerder uitgewerkt dan gedacht. We zagen heel even het afschuwelijke bewijs van hun gelijk.
Snel werd een pomp aangesloten om te zorgen voor permanente aanvoer.
En ze werd weer ondergedompeld in het warme morfinebad.
Men plaatste op eigen initiatief twee extra bedden op het kleine kamertje.
Om te zorgen dat mijn broer en ik comfortabel de nachten konden doorbrengen.
Zo dichtbij als we maar wilden.
We lagen heerlijk.
Maar sliepen nauwelijks.
Zij was rustig. Het nare geluid van haar borrelde ademhaling was voor ons heel griezelig. Zij merkte er niets van.
Haar ogen steeds half open, versluierd.
Tot het moment waarop ik zag dat het leven stopte.
Gistermiddag om half vijf.
Zij sperde haar ogen wijd open.
Twee tranen biggelden over haar wangen.
Het blauw van haar ogen werd heel even stralend en doorschijnend.
Prachtig.
Hemelsblauw.
