Goed gereedschap

Het halve werk.
Maar dan moet je het wel eerst vinden.

Terwijl ik op zolder voortverfde aan het dakhout, en de houtwormen op de vlucht joeg met de giftige dampen van de Xylophene, bricoleerde Bob een kamerbrede gereedschapskast.

In een frisse adempauze reed ik de berg af, op zoek naar opbergboxen

Zowaar!

Ze waren juist in de aanbieding.
Ik nam ze allemaal.

Charmant en attent droeg Mr. Bricolage mijn aankopen naar onze voiture.
Alles zit nu soort bij soort gerangschikt in een transparante box.

Langzaam scheppen wij orde en verandert onze grange in een waarlijk woonhuis.

Simpel en overzichtelijk.
Daar houden wij van.

 

Wintertijd

Einde zomertijd?
Hop. Sneeuw!

Een ijzige wind waait om het huis.
Gelukkig brandt binnen de kachel.

Bob's bricomissie voor deze week is badkamerwanden.

We transporteerden de benodigde gipsplaten tijdens een vliegende sneeuwstorm de berg op.
Vlug de aanhanger uit en zo snel mogelijk onder dak die dingen.
Daarna de escalier mortèl op en naadloos door het trapgat.

Wat weer een onderneming.......

Inmiddels is de eerste wand opgericht.

Een verdieping hoger zet ik het houtwerk in de Xylophene.

Met voldoening en een stijve rug kijken wij terug op de eerste klusdag van deze herfst (winter?) vakantie.
De komende nacht mogen we een uurtje langer slapen.
Kunnen we goed gebruiken.

Afschuwelijk.......

"En waar komen jullie vandaan?" vroeg de mevrouw.

"Uit de Auvergne" reageerden wij.

Wat feitelijk ook wel klopte...... We waren vanuit Riviere naar de Luberon gereden voor een weekendje weg.

We zaten gezamenlijk met de andere gasten van onze logeerplek gezellig aan een lekker ontbijt.

"Wonen jullie in Frankrijk?"

Wij legden uit hoe het bij ons werkt.


Heen en weer. Zo vaak mogelijk.

Semigranten....

"Hoe lang zijn jullie al met die verbouwing bezig?"

"Vier jaar..."

De mevrouw verschoot van kleur.
Zij zuchtte diep.

"Afschuwelijk"

Wij keken elkaar verbaasd aan....

Ach. Je kunt het niet uitleggen.
Het is een gekte.

We staan al weer te trappelen om kwast en hamer ter hand te nemen.

70 m2 dakhout wacht op Xylophene en beits.
De badkamer snakt naar gipsplaat.
De muur rond het gat wil gevoegd worden.

Afschuwelijk!

Zwerfkoe

Fifi,

Ja.

Wat .

Wat zit er in jouw bak?

Pfff. Slomo!
Hetzelfde natuurlijk.

Nou ja.....je hoeft niet zo kattig te doen..!

Houd je kop en eet nou maar.
Anders eet ik jouw bak zometeen ook leeg.



Fief....

Jaha, wat nou weer...

Wanneer gaan we weer naar France?

Hoe moet ik dat weten?
Ik zit hier ook maar een beetje te wachten tot ik weer op jacht kan.
'k snap trouwens niet waar jij je zo druk om maakt.

Watje.

Als we daar zijn, lig je de hele dag bij de kachel.
Net als hier.
En als jij je kop even naar buiten steekt, ben je in een wip weer thuis.
Angsthaas.

Ja, maar...

Wat nou ja maar.
Het is gewoon zo. Je bent een bangerik.




Ja maar Fief..
Er zijn daar beesten. Heel grote.
Die poepen in onze tuin.
Elke ochtend ligt er verse stront.
Het moeten wel enorme units zijn.
Als je ziet hoeveel ze poepen.



Sukkel. Dat zijn koeien.
Die wonen aan de overkant.
Ik spreek ze dagelijks.
Volkomen onschuldig.
Niet intelligent.

Groot hoofd, weinig hersens.

Heel anders dan ik.




O.
Maar hoe komt die poep dan in onze tuin?
Als ze aan de overkant wonen?

Er is er eentje die elke avond gaat wandelen.
Beetje slimmer dan haar zusters.
Kruipt onder het hek door en gaat bij ons grazen.
En poepen. Dus.

O.
Nou.
Lekker dan.....
 

Gemalen slang en bavianenbil

Op een zonnige zaterdagmiddag loop je in je weiland.
Achter de grasmaaier.

Zon brandt, op armen en benen.
Blote voeten in slippers.
Warm gras kietelt je tenen.

Krekels krekelen. Sprinkhanen sprinken.
Gele vlinders alom.

Af en toe kijk je omhoog en geniet je van het gat.
Hemels.

Als je weer naar beneden kijkt, zie je hem liggen.
Een slang.

Getver.

Je onderdrukt de impuls om hard weg te rennen.
Bukt om de slang beter te bekijken.
Er puilt iets uit zijn buik.
Zijn ingewanden.
Hij ziet er niet levendig uit.

Dat klopt.

Want hij is dood.
Vermoord door het mes van jouw grasmaaier.
Oeps.

 

Sorry slang..

Je maait verder.

Een stukje verderop ligt een wit doekje in het gras.
Weggewaaid vanaf de plek waar de bouwvakkers het gat maakten.
Je stopt het doekje in je achterzak.

Je maait verder.

Zo'n weiland vergt een paar uurtjes maaien.
Ondertussen  geniet je. Van gras, zon en alles wat groeit en bloeit.
Je zingt hard een leuk lied.
Er is toch niemand die het hoort.
Die grasmaaier maakt een rotherrie.

Na een poosje voel je iets.
Aan je rechterbil.
Het prikt.
Een beest?
Een teek? een daas? een horzel? Misschien zelfs een frelon?

Getver.

Je stelt je verdekt op en laat je broek zakken.
Geen beest.

Je maait verder.

Aan het eind van de middag is het gras beeldig kort.
En je lijf stijf.
Maar je geniet van gedane arbeid en stapt vrolijk en voldaan onder de douche.
Het warme water prikt pijnlijk op je blote bil.
Je kijkt achterom en ziet een grote rode brandwond.

Oeps. Au.
Dat ziet er niet fraai uit.
De komende weken moet je door het leven met een bavianenbil.

 

In je broekzak vindt je het witte doekje.
Je ruikt er aan.

Getver.

Het stinkt naar het produit waarmee de  gatenmakers voegselresten van de luiken haalden.
Niet geschikt voor damesbillen.

 

Het Franse platteland zit vol gevaren............

Geluk is een gat

Een gat?

Ja.

Gewoon. Een gat.

Het zonlicht dat er doorheen naar binnen komt...
En dat je door dat gat naar buiten kunt kijken....


En dat je dan het mooiste uitzicht van de wereld hebt....




En lekker kunt fantaseren over wat je zult doen met de voormalige inhoud van het gat.




Terrasmuurtjes bouwen?


En dat je nu een echte kamer kunt maken.



Voor als je kinders komen slapen.

Heerlijk allemaal.


Geluk is een gat.





(p.s.: geluk is ook een hangmat. En 25 graden met zon, op 6 oktober......)