Taal

Taal.

Ik heb er iets mee.

Frans bijvoorbeeld.
Daar hou ik van.
(we zijn in augustus 23 jaar verliefd. Echter, op dit blog heet Frans  Bob en is Frans een taal)

Van de  jaargang '80 eindexamenkandidaten VWO scoorde ik  landelijk het hoogste cijfer (8,9) op het centraal schriftelijk

Mijn vader viel van zijn stoel van verbazing.
Toen ik tijdens de diploma-uitreiking ineens naar voren werd geroepen, om drie Franse dichtbundels, geschonken door de Franse ambassade, in ontvangst te nemen.

De leraar Duits ook.
Die was na 6 jaar in de veronderstelling das die Dees ein sehr dummes Fraulein war.
Nichts mit an zu fangen.

Ik snap niet waarom.

Nou ja......

Tussen ons klikte het wat minder.

FRAULEIN SCHREUDER!!!!!! 

Bulderde hij regelmatig  door het lokaal.
Wanneer ik weer eens vanaf het achterste bankje de les und seine wunderbare Sprache zat te verstieren.

Hij heette Herr H.
En kon heel hard schreeuwen.
Wij waren geen goede vrienden.

Maar tussen die Deutsche Sprache en mij is het later  wel redelijk goed gekomen.

Hoewel...

Vorige week zat er per ongeluk ein Deutscher Herr in mijn Iphone.
Hij zocht een Deutsche Dame, maar belde mij.
Ik zat juist aan een koud wit wijntje.
Op een nuchtere maag.
Schoot meteen weer in de puberale OH-modus.

"Sprechen sie Deutsch?
Aber jawohl!"

Het was een leuk gesprek.
We spraken sehr gemutlich.
Wel een kwartier.

Ik mocht bij hem komen logeren.
Auf sein Weingut.
"Wo wir auch sehr gute Weisswein machen.
Dan konnen sie in die Blaue kamer schlafen."

Bob lag al na drie minuten blauw op de bank.
Ik geloof dat ik nog wat moet oefenen.

Gras en zo

Nou, ze zijn d'r weer hoor.
Werd tijd ook.
'k zat hier goddorie al twee weken alleen.

Vrijdagochtend hoorde ik ze aankomen.
Eindelijk.
'k heb me eerst nog een poosje schuil gehouden.
Tussen de vloer.

Maar 'k heb  wel heel hard geschreeuwd.
Ze uitgekafferd.
Zo lang en hard, dat ik  helemaal schor was.

Toen ben ik tevoorschijn gekomen.
En mocht ik bij ze in bed.

Vandaag gaan we naar huis.
Zij zeggen dat hun echte thuis hier is.

Gezwets.
Ze komen hier alleen maar grasmaaien.

'k wil terug naar de beschaving.
Naar de Koning.

"k hoorde trouwens dat dat lied niet door gaat.
Goed zo.
Kattegejammer.....

Home alone

Hellup!

Ik zit hier nu al een hele tijd.
Helemaal alleen!

Af en toe komt die man van de overkant.
Vult ie  ff mijn bak met croquettes en water.
En gaat weer.

Ze hebben me hier achter gelaten!
Eenzaam en alleen!

Ik was alleen maar gewoon tussen de vloer gekropen.
En in slaap gevallen.
Wist ik veel dat zij naar huis wilden?
Stom gedoe!

Had dat dan gezegd!
Dan was ik niet tussen de vloer gekropen.
Wist ik veel?

Ik was echt gewoon alleen maar tussen de vloer gekropen.
Het ruikt daar naar muizen.
Lekker.

En toen was  ik in slaap gevallen.
En dat duurde gewoon alleen maar de hele dag.
Kan ik  d'r wat an doen?

Nu zit ik hier.
Alleen.

Af en toe komt  die man.
Die man die  naar  hond  ruikt.
Die man die in het voorjaar jonge poessies leert zwemmen.
Ik vinnum eng.



Ik wil dat ze weer terug komen.
Donderdag?
Wat is donderdag.
Wanneer is dat dan?

Ik was  echt gewoon alleen maar tussen de vloer gekropen.....

Een lustrum vraagt om nog meer stenen

21 maart 2013.

Een lustrum..

21 maart 2008
Een grijze ijskoude dag.
Om half twee hadden we een afspraak bij de notaris.
Door het tekenen van de acte authentique zouden we eigenaar worden van een gebouw en een bult stront.


Op huizenjacht En France, op maximaal 1000 kilometer van Utrecht, waren we in 2007 verzeild geraakt in de Montagne Bourbonnaise.
In de meivakantie boekten we een weekje  www.lagrandeserve.com

Voor romantische stellen die houden van het kampeergevoel.
Maar niet op de knietjes in de klei met hamer en haring hun relatie naar de knoppen willen helpen.
Geweldige locatie, prachtige accommodatie.
Heel leuke eigenaars.

Dankzij hun gouden tip vonden wij onze droomplek.


Een spannend weekje later was de promesse de vente getekend.
Onder voorwaarde van toewijzing van een Certificat d'Urbanisme (bestemmingswijziging)

Wat moet je met een schuur, als je er geen woonhuis van mag maken?

Dat papiertje liet ruim een half jaar op zich wachten.
Vervolgens kostte het regelen van de overige formaliteiten nog es drie maanden.

Ook in 2008 wenste het weer zich  niet conform lentebehoefte  te gedragen.
Op 21 maart rond half twee vielen er dikke sneeuwvlokken uit een donkergrijze lucht.

De notaris ging er eens lekker voor zitten.
Het werd een signeersessie alsof het een landgoed van een miljoen betrof.

Toen we om half vijf eindelijk weer buiten stonden, was de wereld wit.
Wij zagen het door en roze bril.
Grijnzend van geluk reden wij naar Riviere.

Onderaan het beruchte wegje kwam de eerste hindernis bij de verovering van 'onze' berg.
De auto, volgeladen met van alles en nog veel meer, wilde niet omhoog.

Elke poging richting Riviere liep uit op een glijpartij in tegenovergestelde direction.

Gelukkig zat ergens achterin die volgeladen auto een box met sneeuwkettingen.
En zo kwam het dat wij uiteindelijk blij met bevroren handen bovenaan de berg geraakten.

Hoezo hotel.
Wij hebben een 'huis' in Frankrijk.

Daar slapen wij vannacht.

-5, sneeuw, geen deuren?

Hoezo.

Tent op zolder!

Met de daartoe meegebrachte hamer en spijkers timmerden wij scheerlijnen in de eikenhouten hooizolder.

En sliepen die eerste nacht op 'onze' berg onder ons eigen dak.





Zo begon het.
Vijf jaar geleden..
170 m3 schuur veranderden langzaam in 170 m3 huis.

Maar er was nog een stukje gebouw.

340m3.......
Grenzend aan het onze.

 
 
In bezit van buurvrouw Odette.

Toen we haar ooit vroegen of het te koop was, zei ze nee. Daarna ja. Daarna: misschien later.
En toen weer nee.
Vervolgens noemde ze toch een prijs.
Waarna wij deden alsof wij Franse getallen absoluut niet begrijpen.


Helaas is Odette er niet meer.
Haar bezittingen worden verdeeld en verkocht.
Met de erfgenamen kwamen we een prijs overeen en tekenden onlangs een promesse.

Nu maar hopen op vlotte afhandeling zonder kinken en beren.

Nog meer stenen! Joepie!