Koeien op de weg,beren op de weg, hakken in het zand.....

 

Na een lekker weekje France met koeien op de weg, reden we donderdag de 16e terug naar NL.

Nog even langs het nieuwe appartement.

Briefje op de voordeur.

"Voor stroomprobleem bellen met de huismeester"

Stroomprobleem?
Stroomprobleem!
Geen stroom.

Beren op de weg.....

Navraag leerde dat er een boor-ongelukje was gebeurd.
En dat de heren onderling in de clinch lagen.
Over wie verantwoordelijk was.
En natuurlijk, over wie dat zou betalen.

Pas na het  Pinksterweekend werd de stroomvoorziening hersteld.

Waren wij blij dat we in een vlaag van voorzienigheid 50 meter verlengkabel hadden meegenomen uit Riviere!
Zo konden we via het schoonmaakstopcontact op de gang toch klussen tijdens onze kostbare vrije dagen......

Dus, vrijdag 24 mei: verhuizen!

Verhuisbedrijf  schriftelijk bevestigd, getekende offerte netjes teruggemaild; kannen en kruiken. Toch?

 

08.00 uur.
Startklaar, in een ingepakt huis.

Geen verhuizer.

08.30 Geen verhuizer..
08.55 Geen verhuizer...

Maar es bellen dan?

Antwoordapparaat.

09.00 uur: levende dame aan de lijn.

"Ze zijn er nog niet?"

"Ze zijn onderweg!"

09.05: voordeurbel.

"Dag mevrouwtje. We konden het niet vinde mevrouwtje....."

"Toch fijn dat jullie er zijn!"

" Zeg eh.... mot dat allemaal mee?"

"Yess!"

"da's nie afgesproke mevrouwtje, daor kenne wij nie an beginne"

"????"

" geen dozen mevrouwtje, alleen grote stukken"

Misverstandje?

"Geeft niks. Dan maar alleen die grote stukken! Lossen we later wel op"

"Nee, we motte eerst weten hoe 't zit, straks krijgen wij de schuld!"

Hakken in het zand.

Bellen, overleggen. Conclusie: alles mocht mee.

Na anderhalf uur was het huis leeg.

Wij reden voor de heren aan.
Konden ze het in ieder geval vinden.

Tien minuten later staan we met zijn allen onder aan de flat.
"Vierde verdieping mevrouwtje? Dat hep onze opnemer niet gezegd!"

"Ja hoor meneer. Er is een verhuislift besteld.
Meneer de opnemer is nog op onze verdieping wezen kijken..."

"Ja maar...onze lift is te laag. Ga nie lukke mevrouwtje..."

Hakken in het zand.

"Gaat u dan maar naar de derde heren, en vandaaruit met de trap."

 .........

De heren besloten dan toch maar es ff te kijken hoe hoog hun verhuislift nou eigenlijk echt was was.

Een uurtje later stonden alle spullen boven.
Via de verhuislift.
Lang genoeg om tot de vierde verdieping te komen.

So far so good.

Twee grote kerels tillen onze tweezitsbank tot de voordeur.

"Gaat em nie worde mevrouwtje... Ken d'r nie door..."

" Hmmm... als u nu die kant op draait en dan even...."

"Nee mevrouwtje, gaat echt niet lukke....."

Hakken in het zand.

"Weet u wat? ik draai de poten er af!"

"Gossie mevrouwtje! slim!"

Dus. Vrijdagmiddag 12.00 uur.
Alles op zijn plek.
Verhuizers naar huis. Met fooi voor de fijne medewerking.

Joepie!

 

Kudde

Je zal d'r maar door wakker geloeid worden.
Om 06.45 AM
50 koeien voor je slaapkamerraam.

Het is al weer een tijdje geleden dat ik zo kwiek mijn bed uitsprong.
"Bob, STA OP!"
"Er staat een kudde op de oprit."

30  dikke Bertha's,  hun 19 kalverkinders en minnaar Torro de Verschrikkelijke stonden mijn jonge lupines op te vreten.
In het tempo waarin er aan de voorkant groenvoer in ging, kwam er aan de achterkant iets groenigs uitspuiten.

Nou.
Lekker dan.....

Ik rende naar buiten.
In mijn rood-wit geruite pyamabroek en knalrode T-shirt.
Torro keek geinteresseerd op.
Ik rende naar binnen.

Bob vond de situatie niet zo precair en lag kalm NOS-teletext te lezen.
"Bob, STA OP"!
Intussen was  overbuurman op het toneel verschenen.

Geroutineerd maande hij de kudde tot rust en leidde hen op het rechte pad.
Ik dacht nog: "die heeft zijn roeping gemist..."

Maar de dames waren al snel weer geboeid door alles wat groeit in mijn zorgvuldig gesoigneerde bloemperken... 

Bob realiseerde zich de urgentie.
Inmiddels gekleed in Ninja-Black en gewapend met een Nordic-Walking-stok betrad hij de arena.

Buurman was in Le ZX gesprongen en naar beneden geracet.
Luid toeterend om de kudde van de weg weg te jagen.

Als volleerd cowboy dreef Bob tout seul de kudde het weilandje naast het onze  in.

Toen durfde ik weer naar buiten.
Samen bonden we een stuk paktouw tussen  twee bomen.
Om de terugweg voor de meute te blokkeren.
"Ha, dat zal ze leren!"

Even later arriveerde de baas van de kudde.
Een voor deze regio ongewoon knappe jongeman in blauwe overall sprong uit een wit Renaultje.
Hij leek een beetje op Mick Jagger in zijn jonge jaren.
Zelfde kapsel.

"Allez les Filles!"  riep hij verleidelijk.

En verdomd, net als bij le vrai Mick lagen de dames aan zijn voeten.
Voor Torro & the kiddo's  restte niets anders dan er dom achteraan te sjokken.

Terug naar hun eigen land.

Mick kwam na afloop charmant zijn excuus aanbieden.
Hij beloofde de afrastering onder aan ons weiland vandaag nog te repareren.

Wij hebben het vanavond gecheckt.
Het was waar.

Morgen slapen we uit.

Klussen op twee fronten....

We zijn aan het klussen op twee fronten.

@ Riviere gaat het werk in rustig tempo door.
De badkamer boven vordert.
Langzaam, maar zeker.
Zo blijft het leuk.

Ook is het maaiseizoen weer aangebroken.
Het gras  jong en nat.
Zwaar werk!

Na een klein stukje maaien vond ik het  genoeg.
Morgen weer.
Daarna de hele dag  met mijn handen in de grond gewoeld.
Wat een zaligheid.

Overal schiet van alles uit de grond.
Jonge papavers, baby-lupines,  slaapmutsjes hebben hun zaad alom ter aarde gestort.
Nakomelingen  duiken in de  hele tuin op.

Ik trek uit wat ik kwijt wil, maar niet teveel.
Onkruid?  Wat is onkruid.....
Goed, boterbloemen en brandnetels haal ik weg.
Vergeetmenietjes, wilde margrieten, longkruid, hondsdraf, primula's en nog veel meer mooi wildbloemsel mag gewoon lekker blijven.

De vogels verzorgen de achtergrondmuziek.
Ik geniet me suf.
De koekkoek slooft zich  uit om mij gelukkig te maken.
Dat lukt.

En ik zweer het, in het bos zit een Haribo-vogel..
De hele tijd doet ie dat reclamedeuntje : tatata ta da tadaaaa....
Ik verzin dit niet!

Het lukt ook aardig om even te ontspannen van de klusperikelen op het NL-front.
Daar is wat meer tijdsdruk.
Op 24 mei komt de verhuizer onze spullen naar het nieuwe appartement brengen.
Dan moet het  nog een beetje verder gevorderd zijn.

Nieuw appartement?
Yep.
We waren de huurmaffia helemaal zat.
1000 euro per maand voor een postzegel zonder bergruimte begon aardig te irriteren.
Ondanks de toplocatie, vlak bij Slot Zeist.

Dat kan anders. Dachten wij.
Wij zochten en vonden een superdeal.
Een klein appartement in een voormalig bejaardenhuis.  Nu beschikbaar voor  40+
In een prachtig park, aan de rand van Zeist.

Balkon op zon.
10 minuten fietsen van mijn werk.
In de Funda-advertentie stond: "bij uitstek geschikt als pied-a-terre voor mensen met een huis in het buitenland."

"Ha" , dachten wij.  "dat zijn wij!".
Weg die dure flat.

Donderdag rijden we terug en klussen we verder @ Zeist.
Eerst genieten we nog even van de Franse lente...

Gips.

28 gipsplaten van 2.60m hoog.

Uit de schappen bij de Hornbach.
In een karretje van de Hornbach.
Uit het karretje van de Hornbach.
In de aanhanger van Bob&Dees.

Bij het nieuwe huisje van Bob&Dees:
1 voor 1 uit de aanhanger.
Van de parkeerplaats naar de lift.

28 x 50 meter lopen.
Met een gipsplaat.
Gipsplaat past niet op karretje van Bob&Dees
Gelukkig wel twee tegelijk in de lift.
Dus.
14 x met de lift op en neer.
Naar en van de vierde verdieping.

Op de vierde, 28 x naar het 1-na-laatste appartement op de gang.

Beetje ver.
Beetje moe.

Koffie. Met een stroopwafeltje voor de snelle koolhydraten.

O ja. We hadden ook nog rails.

Rails aan de vloer schroeven. En aan het plafond.
En vertikaal er tussenin.

Heel veel schroeven. Heel harde muur. Heel harde rails.
Heel hard werken...

En ineens hadden we een DRIEkamerflat.
En een zere rug.