Waterpoes

'Kom Fief! 

Zwemmen!'

'Wat zeg je? Ben je gek? Dan word ik nat!'

'Nou en? 

Het was bloedheet vandaag.

 Ik kan wel een duik gebruiken!'

'Oh shit, daar komt Rasta' 

'Rasta? Rasta? Who the f€&k is Rasta?'

'Rasta is die ene. 

Die mega hond. 

Die bij de buren op bezoek is...

' Wie was d'r nou een watje? 

D'r zit een hek tussen'

Nou ja, het gaat toch regenen. 

Ik ga naar binnen.

Straks word ik nat....'

Heks

France, 1992.

Gorges du Verdon, Lac de St. Croix
Camping Municipal. Aan de ingang van de Gorges.
Prachtig mooi.



We huren een nette caravan met voortent.
Van een nette postbode uit Hoogezand.
Aardige mensen.

Zuinig op hun spulletjes.
Dus wij ook zuinig op hun spulletjes.

Nacht.
Warm, heel heel warm....
Caravan met ARKO.
Alle Ramen Kunnen Open.


Ineens hoor ik geroezemoes.
Vlak naast mijn hoofd, buiten het raam.

Ik kruip overeind. Kijk kippig de nacht in.

Drie duistere dronkaards draaien de parasol uit zijn voet.
Een vierde staat ze lallend aan te moedigen.
In een taal die ik spreek, noch versta.

Bob (die toen nog gewoon Frans heette want hij was nog geen Bricoleur) droomt heerlijk.
Over een eigen huis in Frankrijk. Ooit....
Onverstoorbaar.
Niet storen.

Ik rol over hem heen, smijt het deurtje open en spring de voortent door.

Twintig jaar jonger, twintig jaar leniger, twintig jaar sneller.

In een tel sta ik buiten.

" G*#ver#*&&e, KOM HIERMETDIEPARASOL"

Roep ik ongekuist.

En ongekleed.

Oeps....

Vergeten...
Het was warm. Dus ik ben bloot.

Maar de stoere stelende mannen zijn zo geschrokken van dat kijvende witte wijf, dat ze beginnen te rennen.
De steile berg op.
Door de stekelbosjes.

Ik ren ze achterna. Tot aan de stekelbosjes.
Roep van alles.
Wat ik niet zal herhalen op dit keurige blog.

Struikelend maken de rovers zich uit de voeten.
En verliezen tijdens hun aftocht de parasol.

Mooi zo.

Ik pluk hem uit de bosjes, en stal hem in de voortent.
Rits dicht.
Met zanderige voeten kruip ik terug naast Bob

"Wassurwat....?"

"Nee hoor, niks. Trusten!"

De dagen erna zie ik af en toe iemand spiedend voorbij lopen.

Waar is die heks?

Voor altijd, overal

18 juli was de verjaardag van mijn moeder.
Vandaag zou ze 79 zijn geworden.

Op 10 juli 2012 namen we afscheid van haar geest.
Met haar laatste traan zagen we het licht uit haar ogen verdwijnen.

Op de 17e namen we afscheid van haar lichaam.
En kregen haar terug in een urn.

Vandaag laten wij haar vliegen.
Op haar verjaardag.
Op de hei.

Haar sporen zullen zich vermengen met de aarde.

En de wind.

Met de resten van mijn vader.
Die we daar ook lieten gaan.


Zij zochten zelf de plek uit.

Vogels, bijen, kruipers en vliegers zullen deeltjes van hen meenemen.
Naar bloemen, planten, bomen......

Dus zijn mijn ouders straks overal.

En voor altijd in ons hart.

Heerlijk toch?

Weet je 't nog?
Hoe het was?

Wit en koud.

En het duurde LANG!

Maar nu....

Zaaaaalig!

Wat een genot.

Bonus

Drie maanden geleden kochten we een piepklein appartementje.
Voor een piepklein prijsje.
Op de bovenste verdieping van een voormalig bejaardenhuis.
In een prachtig park, net buiten de bebouwde kom van Zeist.

De Funda-advertentie prees het aan als  "een ideaal pied-a-terre voor mensen met een huis in het buitenland".

Nou..  Wij hoefden niet lang na te denken.
Opzeggen dat peperdure huurappartement.

We wisten wel dat het park  gemeenschappelijk eigendom was.
Van de vereniging van eigenaren.
Ook van ons dus.

Hoe  mooi het is,  zag ik pas afgelopen weekend.
Toen ik, na al het klussen van de afgelopen maanden, voor het eerst eens goed tijd nam om het uitgebreid  te bekijken.

Wat een bonus.
Er is zelfs een petanque-baantje.
En een Japanse watertuin.

Helemaal niet gek zo'n bejaardenflatmetbonus.