Desolaat.
IJskoude, lange winters.
Niks te doen.
Geen kip te bekennen.
Weinig vertier hier.
Geen disco's, geen waterglijbanen.
Geen leuke terrasjes, geen palmbomen.
Bijna geen toeristen dus.
De Auvergne.....
Eind van de wereld links.
Au bout du monde.
Wat doen we hier eigenlijk!
Vandaag was er feest in ons dorp.
Aangekondigd via een beschilderd stuk triplex .
Op een pallet gespijkerd en opgehangen aan het plaatsnaambord aan het begin van het dorp.
En aan het eind.
Wat eigenlijk ook weer het begin is.
Als je van de andere kant komt.
Je moet sowieso goed opletten.
Je rijdt het dorp door in 45 seconden.
Voor je 't weet heb je 't gemist.
Na een dag klussen en zwoegen op onze eenzame desolate koude berg, waren wij wel toe aan een vette party.
Een fakkeloptocht.
Vuurwerk.
En twee (2 ! ) Ballen.
Een Bal des jeunes en één met musette om te zwaaien en zwieren.
Wij dachten nog na over welk Bal we zouden kiezen.
Waarschijnlijk zou de muziek op het feestje voor des jeunes swingender zijn.
Maar ja.
Die jeunes zien ons aankomen.
Het spectacle zou om 20.30 beginnen met de fakkeloptocht.
Nou zijn wij Hollanders, dus stonden wij om 20.30 op het pleintje naast de school, tegenover het Salle des Fêtes.
Fout!
Geen kip te bekennen.
Nou ja...
Twee oudere dames stonden te kleumen in de buvette.
Even wachten dan maar.
Na een kwartier druppelden er een paar kinderen en wat opgeschoten jeugd het pleintje op.
Geen fakkel te bekennen.
Na een half uur stonden er ongeveer twaalf mensen te kletsen op het pleintje.
Geen fakkels in zicht.
Een oudere heer startte een geparkeerde bestelbus, en deed een oranje zwaailicht aan.
'Nu gaat het beginnen!' beloofde ik Bob.
Bob keek verstrooid op van zijn smartphonekaartspel en bromde dat ie dat eerst nog maar es moest zien.
Drie kwartier later gaven wij het op.
Hoezo 20.30 uur...
Dûhhh.
'Joh, die beginnen pas om 22.00 uur'
sprak Bob hoopvol.
Hij wou naar huis...
We keerden de neus van la voiture Suédoise richting Riviere zodat zij de stal rook.
Niks party.
Niks vuurwerk.
Geen twee Ballen.
Niet eens één.
Nou ja.
Dan maar gezellig de kachel weer aan.
Je moet toch wat met die stapel brandhout.
Alles is bij jullie zo goed geregeld, zei mijn Franse buuf Marie Christine eens toen ze bij ons in NL op bezoek was. Klopt, maar dat rommelige Franse geregel heeft ook z'n charmes. Soms....niet altijd!
BeantwoordenVerwijderen