Het park rond ons appartementengebouw is gezamelijk eigendom van alle bewoners.
Dus ook een beetje van ons.
Er is een Petanque-baantje, een Japanse watertuin, mooie vijvers met watervogels en vissen en heel veel beeldige bomen.
En ook een (moes)tuintjes perceel.
Tuinliefhebbers mogen zich daar uitleven.
Alles is aanwezig.
Goed gereedschap, kruiwagens en kranen, haspels en tuinslangen.
Een paradijs voor aardwroeters.
Zoals ik.
Vandaag mocht ik het mij toegewezen stukje geluk (6 x 8 meter) in gebruik nemen.
Afgelopen seizoen heeft mijn voorganger er sperciebonen op geteeld.
Hij had een enorme opbrengst en heeft daarvan 10 kilo's cadeau gedaan aan de voedselbank.
Inspirerend!
Natuurlijk wilde ik meteen van start.
Maar ja, wat doe je nog in November....
Knoflook!
Kan nog net.
Gisteren pelde ik twee mooie grote, in St. Clement op het Pompoenfeest gekochte knoflookbollen in tenen.
Onder toeziend oog van de Freule.
Vanochtend sloeg ik aan de slag.
Blij verrast vanwege het gemak waarmee de spade de grond in ging..
Mooi mul, lekker los en licht.
Zanderig, maar vorig seizoen verbeterd met biologische compost en tuinaarde.
Ideaal.
Spitten zonder spit
Wat een verschil met la terre au Riviere.
In no time deed ik het perceel in zijn geheel.
Kijk d'r grijnzen ...(excusez le tenue).
Geluk zit in een klein tuintje.
Vervolgens mooi aanharken en mengen met wat gedroogde koeiekeutels.
En hup, de tenen de grond in.
Een tuinbuurvrouw had een aardbeienoverschot.
'Oh! heel graag, dank u!'
Van een andere dame kreeg ik stekkies van de fuc-fuc-fuchsia.
De botanische variëteit.
Staat nu worteltjes te maken in de vensterbank.
Hoop ik.
Tuingeluk.
Wat een heerlijkheid....
![](javascript:fotovenster("http://www.telegraaf.nl/buitenland/article22073285.ece/BINARY/d/sneeuw.jpg"," ","afp ",1024,666);)
