Dit is de zolder van de schuren, bij het raam halverwege rechts begint de Buurschuur.
De tornado van 9 augustus jl. heeft ook daar de rust flink verstoord.....
Honderden dakpannen werden weggezogen.
We vonden ze tot onder aan de heuvel.
Rechtop in de grond.
Als waren ze erin geworpen door een machtige messenwerper.
Het moet een hels tafereel zijn geweest...
Wij weten het niet.
We zaten met onze oudste zoon gezellig te borrelen in de keuken in Zeist.
Onze Belgische Buurtjes op de Berg moesten helaas wel de orkaan doorstaan.
Samen hingen ze twintig minuten met hun volle gewicht aan hun voordeur, om te voorkomen dat ze met deur en al naar buiten en de lucht in werden gezogen.
Toen het ergste voorbij was waarschuwde men de hulpdiensten.
Echter, voordat de Pompiers het gehavende gehucht konden bereiken, moest er flink gezaagd en versleept worden.
Het hele wegje lag vol omgewaaide bomen.
Toen de weg weer begaanbaar was, vergewisten zij zich er allereerst van dat geen van de aanwezige Rivièriaanen met de wind was meegewaaid.
Of anderszins slachtoffer geworden was van het meteorologische horror-event.
Inmiddels waren wij op de hoogte gebracht.
Heel Rivière was zwaar getroffen. Wij waren er nog relatief goed vanaf gekomen.
Volgens de instructies op de verzekeringspolis moesten we zo snel mogelijk melding maken van het voorval.
Dus belde ik rond 23.00 uur die avond de verzekeringsmaatschappij.
En kreeg een bandje.
Een in supertempo ratelende dame droeg mij op een speciaal noodnummer te bellen.
Ik moest het bandje drie keer afluisteren om dat nummer goed te kunnen verstaan.
Ons Frans is inmiddels aardig geamelioreerd, maar cijfercombinaties als zéroneufquatrevingtquizemilleneufcentcinq vergen uiterste concentratie.
Best lastig met de zenuwen in je lijf als je net gehoord hebt dat je dak is weggewaaid.
Verder lukte het om een efficiënt gesprek te voeren en de benodigde info adequaat uit de wisselen.
We moesten een 'Verklaring van Natuurramp' bij Brandweer of Burgemeester opvragen en een offerte laten maken door een dakdekker.
Dat moest naar de verzekering, daarna zou de administratieve molen gaan draaien.
Die avond was er voor de brandweerlieden in het donker niet veel meer uit te richten, maar de volgende ochtend zaten ze al om half acht op ons dak!
Wat een helden!
Van
lieve mensen die meteen die zondagochtend naar ons huis waren gereden
hoorden we dat het voor ons allemaal redelijk meeviel, en dat het huis
in ieder geval geen waterschade had opgelopen.
Zij gaven telefonisch een live-verslag van de werkzaamheden die de Pompiers verrichtten.
De weggeschoven pannen werden teruggelegd, en over het resterende gat werd professioneel een zeil gespannen.
En dan te bedenken dat dit allemaal vrijwilligers zijn!
Toen we een week later ter plaatse waren was onze eerste klus het bij de kazerne afleveren van een tas vol stroopwafels en een enveloppe met inhoud.
De eerste dagen van onze zomervakantie bestonden uit puinruimen.
Daarna zag 't er weer redelijk ordelijk uit.
Behalve de daken van de schuren.
Gatenkaas.
Meer gat dan kaas.
Niet mogelijk om van bovenaf af te dekken.
Te hoog, te steil, te fragiel, dus te gevaarlijk.
Beter een gebroken dak dan een gebroken nek.
Bob had grondarrest.
Langs de randen lukte het wel.
Maar dat mocht pas nadat de schade-expert zijn rapport had ingediend.
En het uit te keren bedrag definitief had vastgesteld.
Die expert verscheen in de tweede week van september.
Een maand na de storm.
De dakdekker die de offerte had gemaakt was op ons verzoek ook ter plaatse.
Een slimme en handige man, die het zowel voor ons, als voor onze buurtjes voor elkaar kreeg een toezegging voor 90% uitkering van de kosten voor een geheel nieuw dak te ontfutselen.
Uiteraard is enig eigenbelang voorstelbaar, maar who cares!
Vervolgens duurde het nog nagenoeg twee maanden voordat meneer expert zijn conclusies aan de maatschappij kenbaar had gemaakt.
Die hadden rustig zitten afwachten, maar niet bedacht dat het best handig zou zijn geweest ons in tussentijd alvast de door hen standaard vereiste overige bewijsstukken te laten overleggen.
Die wij weer bij notaire en banque moesten lospeuteren.
Gelukkig troffen wij een 'hippe' notaris die best wel even via de mail zijn "Attestation" wilde aanleveren.
De Bank wilde zelfs best even voor ons bellen, om aan de maatschappij te garanderen dat wij geen dieprood gat hadden waarin het verzekeringsgeld zou kunnen verdwijnen.....
Volgt u het nog?
En net toen we dachten dat we d'r waren, volgde het pièce de résistance.
Iemand bij de maatschappij wees alsnog onze claim af.
Omdat volgens haar de schuur niet aan het huis vastzat.
En daarom dan dus toch niet in de polis meeverzekerd zou zijn.
Hieronder ons huis, schuur, buurschuur en buurhuis...
Allemaal gezellig onder één verwaaid dak.....
Een stress-bezoekje aan onze tussenpersoon in Le Mayet en een pittig telefoongesprek tussen de twee collega's, leverde alsnog de toezegging op dat de centjes een week later in de vorm van een cheque (!) in de brievenbus zouden liggen.
In Zeist....
En inderdaad, de vrijdag erna zat ie bij de post.
Waarop we de donderdag daarna dus weer vrolijk en blij naar France reden om dat geld toch maar even op onze rekening te deponeren, en een aanbetaling voor de materialen aan de dakdekker te doen.
Finalement!
De pannen langs de rand waren inmiddels door mijn onverschrokken Bob netjes teruggelegd.
Om te voorkomen dat de natuurstenen muren nog natter zouden worden en de voegen gaan uitspoelen.
Je kunt je zo voorstellen wat vorst kan aanrichten aan zo'n natte muur....
Gelukkig zijn ze inmiddels al weer bijna droog.
Hogerop kan het hemelwater via de nok en overige gaten zo de schuur binnen regenen.
Om brandhout, tuingereedschap en alles wat er verder in die enorme boerenschuur staat te beschermen, was de enige optie het afdekken van de zoldervloer met grote zeilen.
Na twee maanden was dat inmiddels veranderd in een inpandig zwembad.
In ieder geval een pierenbadje....
Ik herinnerde me ineens weer afgrijselijk sommen uit de natuurkundeles.
Soortelijk gewicht van water, druk, oppervlakte en meer van die ingewikkeldheden.
Paniek sloeg toe......
D'r af met dat water....
Met behulp van twee 4 meter lange PVC dakgoten, ondersteund en op afschot gehouden door een kruiwagen,construeerden we een knullige afvoer naar buiten.
Vervolgens was het heerlijk hozen met yoghurt-emmertjes, om via een veevoederemmer en de regengoot-kruiwagen-constructie tienduizenden liters water te laten verdwijnen in het grasveld voor het huis.
Beetje spierpijn nadien.
De oude hooivoorraad die in een hoek op zolder lag, was ook doorweekt.
Zo mogelijk nog zwaarder en slechter voor de vloer.
Weg met die zooi hooi.
Afgelopen weekend hadden we logees, die keihard hebben gewerkt.
Het oude zolderhooi is nu uitgespreid over het hoge gras verderop in het weiland.
Daar zal het zich weer met de kringloop verenigen.
Op onze zolder liggen nog steeds de blauwe zeilen.
Ik voel een tweede hoos-sessie aankomen.....
De dakdekker heeft beloofd binnenkort te starten.
Logischerwijs heeft hij in afwachting van de verzekeringsbureaucratie andere klussen aangenomen.
We gaan het zien!
