Eindelijk de vergunning!

Na al het vakantieplezier van deze zomer zijn we sinds begin september weer hard aan het werk gegaan, en ondertussen elke avond hopen dat die stomme vergunning er nu eindelijk bij de post zit!
Ik begon de moed al bijna te verliezen toen op 8 oktober s' avonds de telefoon ging en de verkoper aan de lijn was! Eindelijk was het dan zover! De DDE had de vergunning afgegeven.
Nu kunnen we verder naar de volgende hindernis: de franse notaris. We moesten onze gegevens opsturen naar Maitre B., en dan zou hij het voorlopig koopcontract regelen. Eh? Pardon? Voorlopig koopcontract? dat hebben we toch al onderling getekend?
Jawel, maar dat wil Monsieur le Notaire nog eens doen. En dan over drie maanden de akte passeren...... OK, ook hier hadden we al rekening mee gehouden, we wisten dat veel Franse notarissen iets langzamer en omslachtiger werken dan de Nederlandse. Maar, niet getreurd, we zijn een grote stap verder, en hopelijk kunnen we na de winter aan de slag om onze schuur om te bouwen tot een heerlijk vakantiehuis!

Op de camping...

In de weken die volgden bleven we geduldig wachten op uitsluitsel uit Cusset: monsieur Ricard had beloofd dat de vergunning toch wel uiterlijk half augustus zou zijn afgegeven.
We hadden onze zomervakantie gepland vanaf 24 augustus. Het was de bedoeling een weekje te kamperen bij Les Voisins, www.lesvoisins.info
Deze camping ligt in Montaigu Le Blin, een dorpje ongeveer 30 minuutjes rijden van de schuur.
Je kunt er kamperen, een gite of een nomadentent huren, en je volledig laten verzorgen, dus inclusief ontbijt, lunch en diner.
Het eten is er heerlijk
Het landgoed is prachtig gelegen.
Ons plan was daar een week te blijven, om daarna verder naar het zuiden te trekken. We arriveerden op vrijdagmiddag 24 augustus. Het was lekker warm en zonnig.
We kozen een mooi plaatsje,met uitzicht op het vlakbij gelegen kasteel.





In no time stond de tent strakker than ever, en waren we helemaal ingericht.



We zagen meteen dat deze camping veel wordt bezocht door mensen met heel kleine kindjes. Wij waren het enige (oudere) stel zonder.

Mijn broer en neef waren samen een weekje aan het trekken door Frankrijk, en waren erg nieuwsgierig naar de schuur. We hadden afgesproken elkaar later die week te treffen. Daarnaast was Ben met een aantal vrienden op pad in Frankrijk. Hij verbleef deze week met een groep van zo'n 15 jongens in een oud huis in de Ardeche.
Van daaruit zou hij met Hein, Ab, Thomas en Fabien naar ons toe komen zodat hij de jongens de schuur kon showen. Wij realiseerden ons dat dit een zeer voorbarige actie was. Zonder die verduvelde vergunning zou de hele deal niet doorgaan.

Het gevoel was echter positief dus we durfden het wel aan.
Na twee dagen hadden we echter in de gaten dat het niet zo'n goed idee was dat hele stel op deze camping te laten komen om van hieruit naar de schuur te gaan. Na half negen s' avonds lagen hier de tenten vol met kindertjes die de hele dag hun ouders gek hadden gemaakt en nu eindelijk sliepen. We vreesden de boze gezichten wanneer wij met onze gasten tot diep in de nacht aan de praat zouden blijven.

Daarom besloten we op maandag richting St. Clement te verkassen en daar op de camping te gaan staan.
Ben belde me zondagavond om een uur of 8 op om te vragen of ik een Oostblokbunker voor ze wilde reserveren, want ze hadden geen zin om in het donker nog hun tent op te zetten. Ik belde de beheerders van Plan d'Eau St Clement en boekte zo'n gezellig huisje voor de heren.



Joachim en Rene stonden er ook al, op de camping.

Wij vertrokken de volgende ochtend. Via de Intermarche in Le Mayet de Montagne, waar we een ontbijtje voor de jeugd haalden, reden we naar St. Clement.
Joachim en Rene zaten al voor de tent in de zon, maar bij de Bunker was alleen gesnurk te horen. We lieten het ontbijt achter op de terrastafel en zetten onze tent op, op dezelfde plek als we in mei hadden gestaan.

Laat die middag werd het hele spul wakker. We reden met zijn allen naar de schuur.

Hij stond er nog!




Iedereen reageerde enthousiast. Plannen werden gesmeed, plantages gepland (niet geplant), kortom, creative feedback genoeg!

Het was erg warm en we hadden zin om nog even te gaan zwemmen.
Het Plan d’eau heet natuurlijk niet voor niets Plan d’eau......

Ben en Fabien huurden een canoë (kanooeee) en voerden een hilarische slapstick uit op het water.



Die avond aten we met zijn allen bij de oostblokhut op het oostblokterras aan de oostbloktafel.
Het werd qua drank die avond een oostblokavond. De voorraad wijn en andere spiritualiën werd behoorlijk aangesproken. De oogjes werden roder, de gesprekken onsamenhangender. Het was errug gezellig!


De volgende ochtend.. Tja, de volgende ochtend..... Iedereen zou die dag vertrekken en wij hadden geen zin alleen achter te blijven. Met een kater stond ik op en samen pakten we alles in en braken de tent af.
Goed besluit, want de lucht begon inmiddels te betrekken en het ging al een beetje regenen.
De jongens zouden vertrekken naar Marseille, Joachim en René terug naar Holland.

Het weerbericht voor de dagen erna was niet al te florisant voor deze regio, en omdat we toch nog niets konden doen bij de schuur, hadden we besloten naar het zuiden door te trekken en aan het eind van de vakantie nog langs Cusset te rijden om monsieur Ricard vriendelijk doch beslist aan zijn beloftes te herinneren.

Wij waren snel klaar met het opruimen van onze kampeerplek, de heren in de hut hadden wat meer tijd nodig..... Bij het afrekenen met de beheerster van de camping kreeg ik te horen:" Ohlala, les jeunes eh? beaucoup des bruits hier soir! " Ik heb maar wijselijk verzuimd te vermelden dat wij zelf eveneens tot een uur of drie deel uit maakten van het vrolijke gezelschap

Weekendje France met de kids

Alzo geschiedde. We planden een lang weekend naar Frankrijk met op zondag een dagje Parijs ter afsluiting. Adriaan mailde dat er op zondag een dorpsfeest in La Chabanne was, en dat we dat niet mochten missen, ter wille van de integratie...

OK, de plannen omgedraaid en aangepast: Op de camping in St. Clement staan leuke(?) bungalows te huur in Sovjet-jaren-50-stijl. Die boekten we voor dat weekend.




Dat dorpsfeest moest natuurlijk bijgewoond worden. Dus vertrokken we donderdagnacht 19 juli om 3 uur 's nachts richting Parijs met Tom, Ben, en Ceres. Yannick kon helaas niet mee, hij moest werken.

Onderweg in de buurt van Lille reden we een enorm onweer in en kwam het water zelfs door het dak van de auto naar binnen.

Daarna klaarde het op, werd het droog en tijdens de ochtendspits reden wij in een flauw zonnetje Parijs in.

Ben, die al ettelijke keren Parijs per auto heeft bedwongen, hield vol dat we gewoon het centrum in moesten rijden. Hij had nog een chipcard voor de Parijse parkeermeters, dus pas de problème. Ok, doen we....( )
Miep (tomtom) werd ingesteld op een straatje in de buurt van de Sacre Coeur.
En, 'k zal je vertellen: alsof we in Jipsingbourtange aan het toeren waren: we vonden makkelijk een plekje om de auto te zetten, even 2 eurootjes van de chipcard pinnen en wij liepen heel relaxed de heuvel op naar de mooiste kerk van Parijs.

We brachten een heerlijke dag door in Parijs. Reden kriskras met de auto door de stad en parkeerden in een parkeergarage onder het Hotel de Ville, 500 meter van de Notre Dame. Een hele middag parkeren voor 5 euro! Tot slot moesten we natuurlijk nog even langs de Eiffeltoren. En reden we drie rondjes rond de Arc de Triomphe voordat we om een uur of vier onze weg vervolgden richting Auvergne, richting schuur.

********************************************
We kwamen rond een uur of 8 's avonds aan.

De kids bleven nog 'chillen' op het terras van onze riante oostblokbungalow.

De volgende dag scheen de zon stralend.
Toen eindelijk alle slaapkoppen wakker waren




reden we met zijn zessen naar Riviere om de schuur te showen.

Ze waren echt enthousiast. De plek voor het zwembad (zwembad?) werd bepaald, ze verkenden het terrein en wij genoten van hun reacties.

*****************************************
Die ochtend had ik van de toonbank bij de bakker in St. Clement een flyer meegenomen met een aankondiging van een Bal des Jeunes in La Chabanne, 7 kilometer verderop.

Frans was vastbesloten dat we daar naar toe moesten. Ik was wat minder daarvan overtuigd. Jeunes? nou,....wij toch niet echt meer? Naar mijn idee hoorden wij meer thuis op het bal na het feest de avond erna, zondagavond na het dorpsfeest zou er ook bal zijn, dat feestje was meer voor de ouderen bedoeld... Maar goed, ik wilde geen spelbreker zijn, en rond half elf reden we toch naar La Chabanne. Er was nog geen kip te bekennen! Hoewel het dus een feestje voor de jeugd was. De kinderen gingen even in de feestzaal kijken en raakten er meteen met een paar mensen aan de praat, waardoor ze toch wel zin kregen later die avond terug te gaan om zich in het wilde dorpse nachtleven van de Auvergne te storten. We keerden terug naar de Oostblokhut en namen nog een wijntje op het terras. De oudjes kropen vervolgens in het riante ledikant onder de muf ruikende paardedekens dicht tegen elkander, de jeugd ontspande zich nog even op het terras
Ik was nou niet direct zo relaxed onder het idee van de autorit van 7 km. die ze moesten maken, maar goed, deze fase van de opvoeding bestaat nu eenmaal voornamelijk uit loslaten en het geven van vertrouwen, dus, ok,ok, hier zijn de autosleutels....

Uiteindelijk viel ik in slaap en hoorde om een uur of vier het stel weer terugkeren.

Ze hadden een leuk feestje gehad en zich prima vermaakt.

De zondag brachten we door met van de zon genieten, een beetje wandelen, en tennissen.

Aan het einde van de middag vertrokken we richting La Chabanne,
Er werd een lokale specialiteit geserveerd waarvoor men van heine en verre schijnt te komen: Soupe au choux oftewel koolsoep.
Nu niet direct een culinair hoogstandje, maar als je wilt integreren moet je van alles proberen...

We kregen bij de ingang van de tuin een bord, een perzik een puntje kaas en een servet.
Daarna kon je plaats nemen aan een van de lange tafels, waarna men langskwam met twee grote pannen.


Uit de ene pan kreeg je een dik stuk wit gekookt spek geserveerd , uit de andere pan een schep soep van aardappel en kool. Een bijzondere ervaring.....

We vermaakten ons prima en besloten te blijven tot na het vuurwerk.

Om een uur of elf stapten we in de auto en vertrokken richting Nederland, met een tussenstop in Parijs, waar Ben afgezet wilde worden bij een vriend. Hoewel we er om 4 uur 's nachts aankwamen, ging de voordeur meteen open en werden we hartelijk begroet We namen afscheid van Ben, die lekker een weekje ging chillen in de lichtstad, en vervolgden met zijn vijven onze weg. Tom reed het tweede stuk.
Om een uur of 8 die ochtend kwamen we thuis in Bennekom. We hadden genoten van een heerlijk lang weekend in het gezelschap van onze kids. Ze zijn enthousiast over de schuur, de plek en de plannen. We hopen er dan ook met hen samen veel fijne momenten te beleven!

Quinze jours

Eenmaal terug in Nederland begon het wachten. Van diverse "Nederlandse Fransen" waar we contact mee hebben, hadden we begrepen dat de franse bureaucratie niet mis is! Hoewel we beide, ook door ons werk, weten dat het in Nederland ook niet je van het is (KPN,NUON,UPC,IB-groep, de belastingdienst en de provinciale en gemeentelijke overheden zijn hier ook berucht om ellenlange wachttijden) hadden we goede hoop, en we proberen vast te houden aan het gevoel: we hebben geen haast, niet stressen!


Dus bleven we relaxed toen er quinze jours voorbij waren er er geen bericht kwam. We waren niet gestresst toen er twee keer quinze jours voorbij waren zonder nieuws. Na drie keer quinze jours keken we elkaar glimlachend aan en
spraken ons vertrouwen uit dat het wel goed zou komen. Na vier maal de beloofde vijftien dagen wachten vond ik het tijd om maar eens de stoute schoenen aan te trekken.

Ik zocht het telefoonnummer van de DDE in Cusset en belde met rooie vlekken in m'n nek de betreffende ambtenaar. Dat bleek monsieur Ricard (net als het drankje)
Quinze jours? Mais non! Ca prend aux moins deux mois.


OK, maarrr, die zijn eigenlijk ook al bijna voorbij meneer....

Encore un peu de patience....
Uiteindelijk begreep ik dat quinze jours (15 dagen) de verwerkingstijd is voor een verlenging van een dergelijke vergunning. Bij de eerste aanvraag is de minimale behandeltijd 2 maanden, maar omdat men juist nu bezig is met een grote reorganisatie, waardoor alles straks makkelijk en beter wordt (......) moeten we nu gewoon even wat langer wachten. De stapels zijn hoog. Bon courage...

Ok,ok, never mind. Ons werd verzekerd dat er geen enkele ours sur le chemin te verwachten was.

Omdat er water en electriciteit sur place is, is de toekenning van deze vergunning een formaliteit Madame!

Zo werden we gerustgesteld en voelden ons zeker genoeg om in juli het volgende tripje te organiseren: we wilden onze kinderen de schuur laten zien!
Tenslotte wordt dit stukje aarde ook een beetje van hun!

De bureaucratische molen in...

De schuur ligt op een heuvel, op 570 m. hoogte, heerlijk in de zon. Het uitzicht is prachtig.

Het buurtschapje (3 huizen) heet Rivière, het dichtstbijzijnde dorpje (2 km) St. Clement. Daar is een kerk, een kroeg en een bakker.
Nog 5 kilometer verderop ligt een groter dorp met een Intermarché, een bouwmarkt(je) een bank en andere voorzieningen.



We hadden de dinsdag nadat de zaak beklonken was meteen de benodigde aanvraagformulieren gehaald op de Mairie in St. Clement. We waren uitgenodigd om op vrijdag bij de verkoper en zijn vrouw om langs te komen en de overeenkomst op papier te zetten. Zij zouden dan ook helpen met het invullen van de aanvraag voor de bestemmingswijziging. Het verkrijgen daarvan zouden we opnemen als ontbindende voorwaarde in het voorlopig koopcontract, want ja, wat heb je nu aan een schuur met een weiland als er niets mee mag doen...

Door alle spannende ontwikkelingen waren we bijna vergeten dat we ook nog gewoon op vakantie waren. Daarom nu eerst maar weer lekker bijkomen en genieten van het heerlijke weer en een paar lange wandelingen.

We hadden de roulotte gereserveerd tot woensdag. Oorspronkelijk was het plan om vanaf die dag ongeveer honderdvijftig kilometer naar het westen te trekken en daar nog wat huizen te bekijken die we op internet hadden gevonden.

Maarja, onze zoektocht was al geslaagd... we hoefden niet meer op zoek. Bovendien hadden we allebei het gevoel dat we nu nog even in de buurt van de schuur wilden blijven, om er nog een paar keer te kijken, in de buurt te wandelen en wat zakelijke dingetjes te regelen.



En natuurlijk hadden we de afspraak om het koopcontract te tekenen.

Daarom besloten we op de camping in St. Clement onze tent op te zetten. We hebben deze super-tent voor een habbekrats op Marktplaats gekocht. Een echte De Waard Albatros, met een compleet nieuwe tentdoek. We zijn er de afgelopen jaren half Frankrijk mee rondgetrokken. Frans is intussen een meester in het opzetten. Hij staat in 20 minuten.

We reden naar het Plan d'eau de St. Clement en vroegen (geheel overbodig) of er een plaatsje voor ons vrij was. Het hele terrein was leeg!
We kozen een plaatsje aan het snel stromende riviertje.



De tent werd opgezet en we ploften lekker in de zon met een flesje wijn.
Het lukte ons gedeeltelijk de ingewikkelde formulieren voor de aanvraag van de vergunning in te vullen, maar voor een aantal vragen hadden we toch echt hulp nodig. Daarom was het fijn dat we bij de verkopers op de koffie waren gevraagd.

Heel gastvrij en vriendelijk werden we in de keuken ontvangen. Samen vulden we de ontbrekende kolommen in op het aanvraagformulier voor het Certificat d' Urbanisme, de bestemmingswijziging.
Dat formulier moest vervolgens weer worden ingeleverd op de Mairie, waar de burgermeester er een hoop stempels op moest zetten. Daarna stuurde hij het dan door naar de DDE, voor deze regio gevestigd in het dorpje Cusset, 10 minuten van Vichy.
We bedachten dat het wel slim was om daar eerst langs te rijden en te vragen of wij de formulieren goed hadden ingevuld. Dus, nog diezelfde middag: op naar Cusset. We kwamen er aan om 17.30 uur, een half uurtje voor sluitingstijd. In mijn beste ambtenarenfrans probeerde ik aan de receptie uit te vissen wie we hierover moesten spreken. En, wat denk je? de betreffende fonctionaire stond net achter me op weg naar buiten. Zo charmant en onnozel mogelijk (nog net niet met knipperende wimpers)vroeg ik hem of hij misschien 1 minuutje tijd wilde vrijmaken om even naar onze papieren te kijken.
(Frans was buiten blijven wachten)Hij nam de moeite alles te lezen wat we hadden ingevuld, terwijl we samen naar buiten liepen. Op de stoep voor het kantoor vertelde hij wat we goed en fout hadden gedaan, en legde uit wat er precies moest staan om te zorgen dat het formulier zo snel mogelijk door de ambtelijke molen zou gaan.
Dit was dus helemaal super, want dat scheelde een heleboel vertraging die door fout invullen had kunnen optreden.
Ongeveer 1 maand zou het duren, zei de ambtenaar, dan lag de vergunning op de mat....
Bij de Mairie waren ze optimistischer geweest: daar hadden ze gezegd: quinze jours, 15 dagen dus.....
Blij met deze berichten en het nu helemaal correct ingevulde formulier streken we neer op een terras.
Na het weekend brachten we het ingevulde formulier naar de Mairie.

Volgende actie was het openen van een bankrekening bij een franse bank. Wij hadden gehoord en gelezen dat dat een ingewikkelde en langdurige onderneming kan zijn. Voorzien van alle officiële papieren die we bij elkaar konden sprokkelen stapten we bij de Credit Agricole naar binnen. We werden allervriendelijkst ontvangen door een schattige jongen die heel nieuwsgierig was naar waarom wij in godsnaam daar wilden wonen, hoe het toch kon dat er zoveel Nederlanders naar Frankrijk en ook hun streek kwamen en of de Nederlandse regering soms een premie gaf aan Hollanders die vrijwillig wilden vertrekken?
We legden hem uit dat we gewoon heel veel van Frankrijk en het franse landschap houden.

We moesten even wachten en mochten toen binnenkomen bij de directeur van de Bank.

Helaas was de stapel papieren die we bij ons hadden niet genoeg. We moesten bewijzen dat ons adres echt klopte, aan de hand van de laatste energie-rekening van ons adres in Nederland.
Nu wil het geval dat wij voor ons appartement alles inclusief betalen, dus helemaal geen energienota op onze naam ontvangen! Dat was dus een probleem! Want in Frankrijk besta je niet zonder nota van de EDF (Electricité de France) Daar moesten we dus een list op verzinnen. We hebben Tom vanuit Nederland onze laatste afrekening van de Nuon-nota van de Annadaal, onze laatste belastingaanslag, en onze salarisstroken laten faxen. Zoveel papieren met ons adres er op, daar hadden ze niet van terug. Et voilà : de rekening werd geopend. Om onze goede wil te tonen pinden we buiten bij de geldautomaat meteen 100 euro (hi hi) van de rekening in Nederland en gingen naar binnen om dat op onze kersverse buitenlandse bankrekening te storten.

We moesten na die twee heerlijke weken helaas weer naar huis om te werken. We gingen wel met een ander gevoel terug: eigenaren in spé van een klein stukje Frankrijk....
Voor een bedrag waarvoor je hier in Nederland nog niet eens een beetje mooie caravan kunt kopen, een prachtig stuk grond van bijna 4000 m2, met een solide gebouw met 2 verdiepingen een eiken spanten-constructie zonder boktor en muren van 60 cm dik, water en elektriciteit ter plaatse en een schitterende ligging. Wij denken dus dat we wel een goede koop gedaan hebben. Misschien komt er ergens tijdens het verbouwen, wanneeer het tegenzit en heel koud is en heel hard regent, een moment dat we daar anders over denken....

Bouwval gevonden?

We hadden afgesproken dat we de volgende dag nog even zouden gaan kijken bij een schuur die Adriaan (van La Grande Serve) te koop wist te staan. Rond een uur of 1 stapten we met hem en Liesbeth in de auto en reden naar de plek waar hij dacht dat het moest zijn. Omdat dit zo'n geval van "via via" was, er geen makelaar bij betrokken was en er nergens een A Vendre bordje te zien was, moesten we zoeken. Vragen leek het slimst, dus we klopten aan bij een boerderij aan het wegje waar we dachten dat het was. De oude heer die open deed leek erg blij met de aanspraak, en hield Liesbeth een hele poos aan de praat, maar wist van geen schuur die te koop zou zijn...

We wilden al bijna weer weg gaan maar besloten toch even aan de overkant van het weggetje te vragen. We klopten aan en een oude dame verscheen. Zij wist wel waar die schuur was: we hoefden ons alleen om te draaien......


De schuur was eigendom van haar zwager. Haar overleden man en zijn broer hadden elk de helft van het gebouw en bijbehorende grond geërfd. De helft van de zwager stond te koop.

Ze wilde ons wel even rondleiden? We volgden haar over het wegje, en even later stonden we in de ruimte die te koop was.
Toen we eenmaal wisten dat we op de goede plek zaten keken we met andere ogen.


Helaas werd de ratio onmiddellijk vertroebeld door liefde op het eerste gezicht. Het was meteen gebeurd: we vielen als een blok..... Coup de Foudre.

Mevrouw gaf ons de naam en het telefoonnummer van haar zwager. We moesten hem maar bellen om verder tot zaken te komen, en natuurlijk, heel belangrijk: te vragen wat de vraagprijs was!

Een beetje beduusd reden we met z'n vieren terug naar La Grande Serve.
We belden meteen. en spraken af de volgende dag samen te gaan kijken (en kopen?)
Om tien uur de volgende ochtend stonden we bij de waterput in La Chabanne. Daar stond de eigenaar van de schuur al op ons te wachten. Een beer van een man van een jaar of zestig met een ouderwets ringbaardje.
In zijn kleine 4X4 Suzuki reden we naar de schuur.
Natuurlijk probeerden wij heel cool, relaxed en overwogen op hem over te komen. Ondertussen hadden we al lang besloten dat dit onze plek moest worden. Hij maakte weer hetzelfde rondje met ons als zijn schoonzuster gedaan had, en we eindigden in de schuur, op de halve meter gedroogde koemest die er lag.
Daar vonden de onderhandelingen plaats. We wisten nog drieduizend euro van de vraagprijs af te pingelen, maar na een kwartier was de koop gesloten en waren we officieus eigenaar van een schuur en 4000 m2 Frankrijk, en 100 m3 gedroogde stront..... Die er uitghaald zou worden vóór de oplevering.....


Maintenant, c'est a l'Etat, sprak de verkoper. Hij doelde op het feit dat we nu de benodigde vergunningen moesten gaan aanvragen, om toestemming te krijgen een terrein en gebouw met agrarische bestemming te veranderen in een woonhuis en tuin.


*******

Bouwval gezocht

Al jaren riepen wij tijdens onze vakanties in Frankrijk: "ooit kopen we hier een schuur"
Veel (half)ingestorte bouwvallen zijn we gepasseerd, voorzien van een optimistische aankondiging: A Vendre.

Gezien de stijgende prijzen van onroerend goed, ook in Frankrijk, en ons bescheiden budget, was een schuur ook wel de meest realistische optie, maar eigenlijk was het altijd wel een beetje een geintje.
Een geintje met een ondertoon van verlangen.
Want wie wil er nou niet zijn eigen stukje Frankrijk, met een uitzicht waarvan je hier in Nederland alleen maar van kan dromen.....


Het verlangen werd steeds groter, maar tegelijkertijd werden we ons, mede door "het roer om" programma's op TV, bewust van de twijfelachtige haalbaarheid van plannen om chambres d'hotes, een gite of een nog erger, een camping te beginnen, om alleen daarmee voldoende inkomen voor levensonderhoud te verwerven. Dat was niet de weg die wij wilden gaan.
Maar hoe dan onze droom te realiseren? want uiteindelijk willen we ooit,en zeker wanneer we niet meer hoeven werken, in Frankrijk wonen...


Om te beginnen besloten we vorig jaar ons huis, waar we met plezier 10 jaren hebben gewoond, te verkopen.



We hadden via via de mogelijkheid om in Bennekom prettig voordelig een appartement te huren.



Dat leek ons een goed begin. Het huis was snel verkocht. En met hulp van een aantal lieve familieleden toverden we het appartement om tot een heerlijke woonruimte.

Na een tijdje uitrusten van de verhuizing besloten we op jacht naar een Franse Schuur te gaan.
In het voorjaar van 2007 trof ik op een website van een makelaar in de Allier een beschrijving van de streek de Montagnes Bourbonnaise.
Dit gebied ligt op ongeveer 900 km rijden van Utrecht en heeft een landklimaat, dus koude winters met sneeuw en (normaal gesproken) warme zomers. Het is een middengebergte met hoogtes tot ongeveer 1000 meter. Prachtig, onbedorven en rustig.
Op dezelfde site stond de link http://www.lagrandeserve.com/ , een website met heel mooie foto's van pipowagens (roulottes) die je kunt huren voor een vakantie. Een aanrader!
Het leek me heel romantisch een keertje in een pipowagen te overnachten. Als kind was ik fan van pipo.



Het lezen van de nieuwsbrief op deze site, het verslag van de eigenaren van hun belevenissen bij het opbouwen van hun franse droom, maakte me helemaal enthousiast voor deze streek. We besloten een week in de roulotte "Paris" te reserveren.
Ik nam contact op en er ontstond een gezellige mailwisseling waarin ik liet weten dat we op "schurenjacht" zouden gaan.
Op 17 mei arriveerden we in La Chabanne.
We hadden voor die week negen bezichtigingen met diverse makelaars afgesproken.
Allemaal op korte afstand van La Grande Serve.

De volgende dag regende het pijpenstelen! We lieten ons niet ontmoedigen en vertrokken te voet naar het eerste huis dat we wilden bekijken, een houten chalet in het bos vlakbij de roulottes van La Grande Serve.
Later die week zouden we dat chalet met een makelaar gaan bekijken, maar we waren nieuwsgierig en dit was een leuke bestemming voor een wandeling (in de stromende regen).

Het chalet was echter niet wat wij zochten. Die middag dus maar meteen de makelaar afgebeld.
De volgende dag hadden we vier afspraken.
We bekeken we die dag huizen in diverse stadia van verval. Bij geen van de panden hadden we het gevoel van Yes, dit issum...

Terug dus maar naar La Grande Serve, lekker koken en een vuurtje stoken in de vuurplaats bij de roulotte..