De bureaucratische molen in...

De schuur ligt op een heuvel, op 570 m. hoogte, heerlijk in de zon. Het uitzicht is prachtig.

Het buurtschapje (3 huizen) heet Rivière, het dichtstbijzijnde dorpje (2 km) St. Clement. Daar is een kerk, een kroeg en een bakker.
Nog 5 kilometer verderop ligt een groter dorp met een Intermarché, een bouwmarkt(je) een bank en andere voorzieningen.



We hadden de dinsdag nadat de zaak beklonken was meteen de benodigde aanvraagformulieren gehaald op de Mairie in St. Clement. We waren uitgenodigd om op vrijdag bij de verkoper en zijn vrouw om langs te komen en de overeenkomst op papier te zetten. Zij zouden dan ook helpen met het invullen van de aanvraag voor de bestemmingswijziging. Het verkrijgen daarvan zouden we opnemen als ontbindende voorwaarde in het voorlopig koopcontract, want ja, wat heb je nu aan een schuur met een weiland als er niets mee mag doen...

Door alle spannende ontwikkelingen waren we bijna vergeten dat we ook nog gewoon op vakantie waren. Daarom nu eerst maar weer lekker bijkomen en genieten van het heerlijke weer en een paar lange wandelingen.

We hadden de roulotte gereserveerd tot woensdag. Oorspronkelijk was het plan om vanaf die dag ongeveer honderdvijftig kilometer naar het westen te trekken en daar nog wat huizen te bekijken die we op internet hadden gevonden.

Maarja, onze zoektocht was al geslaagd... we hoefden niet meer op zoek. Bovendien hadden we allebei het gevoel dat we nu nog even in de buurt van de schuur wilden blijven, om er nog een paar keer te kijken, in de buurt te wandelen en wat zakelijke dingetjes te regelen.



En natuurlijk hadden we de afspraak om het koopcontract te tekenen.

Daarom besloten we op de camping in St. Clement onze tent op te zetten. We hebben deze super-tent voor een habbekrats op Marktplaats gekocht. Een echte De Waard Albatros, met een compleet nieuwe tentdoek. We zijn er de afgelopen jaren half Frankrijk mee rondgetrokken. Frans is intussen een meester in het opzetten. Hij staat in 20 minuten.

We reden naar het Plan d'eau de St. Clement en vroegen (geheel overbodig) of er een plaatsje voor ons vrij was. Het hele terrein was leeg!
We kozen een plaatsje aan het snel stromende riviertje.



De tent werd opgezet en we ploften lekker in de zon met een flesje wijn.
Het lukte ons gedeeltelijk de ingewikkelde formulieren voor de aanvraag van de vergunning in te vullen, maar voor een aantal vragen hadden we toch echt hulp nodig. Daarom was het fijn dat we bij de verkopers op de koffie waren gevraagd.

Heel gastvrij en vriendelijk werden we in de keuken ontvangen. Samen vulden we de ontbrekende kolommen in op het aanvraagformulier voor het Certificat d' Urbanisme, de bestemmingswijziging.
Dat formulier moest vervolgens weer worden ingeleverd op de Mairie, waar de burgermeester er een hoop stempels op moest zetten. Daarna stuurde hij het dan door naar de DDE, voor deze regio gevestigd in het dorpje Cusset, 10 minuten van Vichy.
We bedachten dat het wel slim was om daar eerst langs te rijden en te vragen of wij de formulieren goed hadden ingevuld. Dus, nog diezelfde middag: op naar Cusset. We kwamen er aan om 17.30 uur, een half uurtje voor sluitingstijd. In mijn beste ambtenarenfrans probeerde ik aan de receptie uit te vissen wie we hierover moesten spreken. En, wat denk je? de betreffende fonctionaire stond net achter me op weg naar buiten. Zo charmant en onnozel mogelijk (nog net niet met knipperende wimpers)vroeg ik hem of hij misschien 1 minuutje tijd wilde vrijmaken om even naar onze papieren te kijken.
(Frans was buiten blijven wachten)Hij nam de moeite alles te lezen wat we hadden ingevuld, terwijl we samen naar buiten liepen. Op de stoep voor het kantoor vertelde hij wat we goed en fout hadden gedaan, en legde uit wat er precies moest staan om te zorgen dat het formulier zo snel mogelijk door de ambtelijke molen zou gaan.
Dit was dus helemaal super, want dat scheelde een heleboel vertraging die door fout invullen had kunnen optreden.
Ongeveer 1 maand zou het duren, zei de ambtenaar, dan lag de vergunning op de mat....
Bij de Mairie waren ze optimistischer geweest: daar hadden ze gezegd: quinze jours, 15 dagen dus.....
Blij met deze berichten en het nu helemaal correct ingevulde formulier streken we neer op een terras.
Na het weekend brachten we het ingevulde formulier naar de Mairie.

Volgende actie was het openen van een bankrekening bij een franse bank. Wij hadden gehoord en gelezen dat dat een ingewikkelde en langdurige onderneming kan zijn. Voorzien van alle officiële papieren die we bij elkaar konden sprokkelen stapten we bij de Credit Agricole naar binnen. We werden allervriendelijkst ontvangen door een schattige jongen die heel nieuwsgierig was naar waarom wij in godsnaam daar wilden wonen, hoe het toch kon dat er zoveel Nederlanders naar Frankrijk en ook hun streek kwamen en of de Nederlandse regering soms een premie gaf aan Hollanders die vrijwillig wilden vertrekken?
We legden hem uit dat we gewoon heel veel van Frankrijk en het franse landschap houden.

We moesten even wachten en mochten toen binnenkomen bij de directeur van de Bank.

Helaas was de stapel papieren die we bij ons hadden niet genoeg. We moesten bewijzen dat ons adres echt klopte, aan de hand van de laatste energie-rekening van ons adres in Nederland.
Nu wil het geval dat wij voor ons appartement alles inclusief betalen, dus helemaal geen energienota op onze naam ontvangen! Dat was dus een probleem! Want in Frankrijk besta je niet zonder nota van de EDF (Electricité de France) Daar moesten we dus een list op verzinnen. We hebben Tom vanuit Nederland onze laatste afrekening van de Nuon-nota van de Annadaal, onze laatste belastingaanslag, en onze salarisstroken laten faxen. Zoveel papieren met ons adres er op, daar hadden ze niet van terug. Et voilà : de rekening werd geopend. Om onze goede wil te tonen pinden we buiten bij de geldautomaat meteen 100 euro (hi hi) van de rekening in Nederland en gingen naar binnen om dat op onze kersverse buitenlandse bankrekening te storten.

We moesten na die twee heerlijke weken helaas weer naar huis om te werken. We gingen wel met een ander gevoel terug: eigenaren in spé van een klein stukje Frankrijk....
Voor een bedrag waarvoor je hier in Nederland nog niet eens een beetje mooie caravan kunt kopen, een prachtig stuk grond van bijna 4000 m2, met een solide gebouw met 2 verdiepingen een eiken spanten-constructie zonder boktor en muren van 60 cm dik, water en elektriciteit ter plaatse en een schitterende ligging. Wij denken dus dat we wel een goede koop gedaan hebben. Misschien komt er ergens tijdens het verbouwen, wanneeer het tegenzit en heel koud is en heel hard regent, een moment dat we daar anders over denken....

Bouwval gevonden?

We hadden afgesproken dat we de volgende dag nog even zouden gaan kijken bij een schuur die Adriaan (van La Grande Serve) te koop wist te staan. Rond een uur of 1 stapten we met hem en Liesbeth in de auto en reden naar de plek waar hij dacht dat het moest zijn. Omdat dit zo'n geval van "via via" was, er geen makelaar bij betrokken was en er nergens een A Vendre bordje te zien was, moesten we zoeken. Vragen leek het slimst, dus we klopten aan bij een boerderij aan het wegje waar we dachten dat het was. De oude heer die open deed leek erg blij met de aanspraak, en hield Liesbeth een hele poos aan de praat, maar wist van geen schuur die te koop zou zijn...

We wilden al bijna weer weg gaan maar besloten toch even aan de overkant van het weggetje te vragen. We klopten aan en een oude dame verscheen. Zij wist wel waar die schuur was: we hoefden ons alleen om te draaien......


De schuur was eigendom van haar zwager. Haar overleden man en zijn broer hadden elk de helft van het gebouw en bijbehorende grond geërfd. De helft van de zwager stond te koop.

Ze wilde ons wel even rondleiden? We volgden haar over het wegje, en even later stonden we in de ruimte die te koop was.
Toen we eenmaal wisten dat we op de goede plek zaten keken we met andere ogen.


Helaas werd de ratio onmiddellijk vertroebeld door liefde op het eerste gezicht. Het was meteen gebeurd: we vielen als een blok..... Coup de Foudre.

Mevrouw gaf ons de naam en het telefoonnummer van haar zwager. We moesten hem maar bellen om verder tot zaken te komen, en natuurlijk, heel belangrijk: te vragen wat de vraagprijs was!

Een beetje beduusd reden we met z'n vieren terug naar La Grande Serve.
We belden meteen. en spraken af de volgende dag samen te gaan kijken (en kopen?)
Om tien uur de volgende ochtend stonden we bij de waterput in La Chabanne. Daar stond de eigenaar van de schuur al op ons te wachten. Een beer van een man van een jaar of zestig met een ouderwets ringbaardje.
In zijn kleine 4X4 Suzuki reden we naar de schuur.
Natuurlijk probeerden wij heel cool, relaxed en overwogen op hem over te komen. Ondertussen hadden we al lang besloten dat dit onze plek moest worden. Hij maakte weer hetzelfde rondje met ons als zijn schoonzuster gedaan had, en we eindigden in de schuur, op de halve meter gedroogde koemest die er lag.
Daar vonden de onderhandelingen plaats. We wisten nog drieduizend euro van de vraagprijs af te pingelen, maar na een kwartier was de koop gesloten en waren we officieus eigenaar van een schuur en 4000 m2 Frankrijk, en 100 m3 gedroogde stront..... Die er uitghaald zou worden vóór de oplevering.....


Maintenant, c'est a l'Etat, sprak de verkoper. Hij doelde op het feit dat we nu de benodigde vergunningen moesten gaan aanvragen, om toestemming te krijgen een terrein en gebouw met agrarische bestemming te veranderen in een woonhuis en tuin.


*******

Bouwval gezocht

Al jaren riepen wij tijdens onze vakanties in Frankrijk: "ooit kopen we hier een schuur"
Veel (half)ingestorte bouwvallen zijn we gepasseerd, voorzien van een optimistische aankondiging: A Vendre.

Gezien de stijgende prijzen van onroerend goed, ook in Frankrijk, en ons bescheiden budget, was een schuur ook wel de meest realistische optie, maar eigenlijk was het altijd wel een beetje een geintje.
Een geintje met een ondertoon van verlangen.
Want wie wil er nou niet zijn eigen stukje Frankrijk, met een uitzicht waarvan je hier in Nederland alleen maar van kan dromen.....


Het verlangen werd steeds groter, maar tegelijkertijd werden we ons, mede door "het roer om" programma's op TV, bewust van de twijfelachtige haalbaarheid van plannen om chambres d'hotes, een gite of een nog erger, een camping te beginnen, om alleen daarmee voldoende inkomen voor levensonderhoud te verwerven. Dat was niet de weg die wij wilden gaan.
Maar hoe dan onze droom te realiseren? want uiteindelijk willen we ooit,en zeker wanneer we niet meer hoeven werken, in Frankrijk wonen...


Om te beginnen besloten we vorig jaar ons huis, waar we met plezier 10 jaren hebben gewoond, te verkopen.



We hadden via via de mogelijkheid om in Bennekom prettig voordelig een appartement te huren.



Dat leek ons een goed begin. Het huis was snel verkocht. En met hulp van een aantal lieve familieleden toverden we het appartement om tot een heerlijke woonruimte.

Na een tijdje uitrusten van de verhuizing besloten we op jacht naar een Franse Schuur te gaan.
In het voorjaar van 2007 trof ik op een website van een makelaar in de Allier een beschrijving van de streek de Montagnes Bourbonnaise.
Dit gebied ligt op ongeveer 900 km rijden van Utrecht en heeft een landklimaat, dus koude winters met sneeuw en (normaal gesproken) warme zomers. Het is een middengebergte met hoogtes tot ongeveer 1000 meter. Prachtig, onbedorven en rustig.
Op dezelfde site stond de link http://www.lagrandeserve.com/ , een website met heel mooie foto's van pipowagens (roulottes) die je kunt huren voor een vakantie. Een aanrader!
Het leek me heel romantisch een keertje in een pipowagen te overnachten. Als kind was ik fan van pipo.



Het lezen van de nieuwsbrief op deze site, het verslag van de eigenaren van hun belevenissen bij het opbouwen van hun franse droom, maakte me helemaal enthousiast voor deze streek. We besloten een week in de roulotte "Paris" te reserveren.
Ik nam contact op en er ontstond een gezellige mailwisseling waarin ik liet weten dat we op "schurenjacht" zouden gaan.
Op 17 mei arriveerden we in La Chabanne.
We hadden voor die week negen bezichtigingen met diverse makelaars afgesproken.
Allemaal op korte afstand van La Grande Serve.

De volgende dag regende het pijpenstelen! We lieten ons niet ontmoedigen en vertrokken te voet naar het eerste huis dat we wilden bekijken, een houten chalet in het bos vlakbij de roulottes van La Grande Serve.
Later die week zouden we dat chalet met een makelaar gaan bekijken, maar we waren nieuwsgierig en dit was een leuke bestemming voor een wandeling (in de stromende regen).

Het chalet was echter niet wat wij zochten. Die middag dus maar meteen de makelaar afgebeld.
De volgende dag hadden we vier afspraken.
We bekeken we die dag huizen in diverse stadia van verval. Bij geen van de panden hadden we het gevoel van Yes, dit issum...

Terug dus maar naar La Grande Serve, lekker koken en een vuurtje stoken in de vuurplaats bij de roulotte..