On s’embrasse.
Dat kostte me wat zelfoverwinning in het geval van de buurman. Zijn uiterlijke verschijning geeft niet meteen aanleiding tot broeierige fantasieën over intieme omhelzingen. Meestal hangt er een halfopgerookte natte Gitane in zijn mondhoek. In zijn gebit zijn in de loop der jaren diverse openingen ontstaan waardoor de peuk makkelijk wat verder naar binnen geschoven kan worden.
In de snor die behalve over de huid ónder zijn neus, ook naast zijn mond naar beneden groeit, zitten restjes van de maaltijden die gedurende de dag zijn geconsumeerd.
Wij hebben de soms wat gevaarlijke gewoonte om mensen een bijnaam te geven.Die we uiteraard alleen onder ons gebruiken. Tenminste, dat is de bedoeling.....
Vanwege zijn kapsel en gezichtsbeharing werd onze Franse buurman na de eerste kennismaking betiteld als Joe, naar één van de gebroeders Dalton.
Hij woont samen met zijn moeder. Ook met snor. Ze is dit voorjaar 81 jaar geworden. Wij noemen haar Mammajoe.
Dagelijks maakt zij haar wandelingetje. De berg af en weer terug. Ze vindt het leuk als ik meeloop. Ze is blij met het vertier dat wij brengen en verwelkomt ons als nieuwe bewoners van haar berg met veel liefde en genoegen. Na een half jaar formeel handjes geven bij aankomst en vertrek, Stelde Mammajoe vast dat het tijd was dat we overgingen op de gebruikelijke kussen. “Bien, des que maintenant, on s’embrasse.”
Jaren geleden was het voor Joe moeilijk de verleidingen van de Franse alcoholische versnaperingen te weerstaan. Zo geraakte hij in de problemen, verloor zijn rijbewijs en een deel van zijn lever.
Die lever was een probleempje. Nooit meer een druppel alcohol, was het vonnis.
Moeder ziet daar met strenge blik én harde hand op toe. Naar het schijnt met succes.
We hebben Joe in ieder geval nog niet op enige alcoholconsumptie kunnen betrappen.
Dat rijbewijs was verder niet zo erg. Daarvoor heeft men heeft immers de voiturette uitgevonden.
Ik had me al afgevraagd waarom je daar in Frankrijk toch zoveel van ziet rijden......
Joe is duidelijk niet de enige Fransman die zijn Permis permanent heeft weggedronken.
Hoewel er braaf een 45 km sticker achterop zijn gifkikkergroene autootje zit, zien wij Joe regelmatig met rokende banden de berg op- en afstormen. Ook elders in de omgeving is het groene Joemobiel waargenomen met snelheden ver boven het wettelijk toelaatbare.
Joe heeft ons uitgelegd dat hij zijn mobiel dáárom elke avond netjes achter de deuren van het houtschuurtje van de boerderij verstopt. Dáár kunnen de Gendarmes hem immers niet vinden....
Grijnzend vertelde hij er bij dat zijn vehikel makkelijk de 80 km per uur haalt.
Wij geloven hem, want Joe is een wonder met machines. Alles wat kapot is kan hij repareren.
Achter zijn onverzorgde en beangstigende uiterlijk blijkt een technische, behulpzame en intelligente man schuil te gaan.
Een behulpzame buurman die, toen hij Frans met een grote boomstam zag slepen, meteen met een gestarte motorkettingzaag zijn schuur uit kwam om die boomstam even om zeep te helpen.
Ongelukkigerwijs had ík Frans nog niét met die stam bezig gezien. Tot mijn schaamte moet ik toegeven dat ik heel even dacht aan de Texas Chainsaw Massacre.
Wij leren veel van onze Franse buren. Over bosmaaiers, mengsmering en brandhout. Over relmuizen, slangen,blikseminslag, zwaluwen, houtworm en boktor.
Over naastenliefde, burenhulp en altijd voor elkaar klaarstaan.
Over vooroordelen: achter het eenvoudige uiterlijk van onze lieve Franse buren schuilt een schat aan wijsheid en levenservaring van mensen die hulpvaardigheid en tolerantie als levensmotto hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten