Kleine kinderen grote kinderen

In de vriendenkring van mijn zoons worden de eerste kleintjes geboren.

Het lijkt gisteren dat zij zelf geboren werden. De tijd gaat snel, glipt door je vingers.

Voor je ’t weet word je in je nieuwe baan aangenomen vanwege je “senioriteit”

Zijn er ineens zwembandjes om je middel, kussentjes op je dijen, kipfiletjes onder je bovenarmen, kraaienpootjes om je ogen. Word je over twee jaar VIJFTIG.

Zitten er ineens volwassen mensen aan tafel als je kinderen op bezoek zijn.

Gisteren zaten ze nog met duplo op de grond te spelen.








Nu is elk zijn eigen weg gegaan.




Tweeslachtige gevoelens vechten om voorrang. Melancholie: ik kan ze niet meer knuffelen, die kleintjes van de foto’s. Hun stemmetjes zijn zwaar en schor geworden. Mannenstemmen. Waar zijn de kleutertjes gebleven?
Maar trots en blijdschap winnen het altijd. Want we hebben het leuk met elkaar. We hebben ze gevoed, verzorgd en naar volwassenheid begeleid.
Ik ben gelukkig als ik zie hoe ze in het leven staan. Elk zelfstandig op zijn eigen manier.
En ze hebben er lol in.
Meer kan je je toch niet wensen