Waarom?

Soms vraag ik me af wanneer ik me zal afvragen waarom we dit doen.
Over een vakantiehuis in Frankrijk bestaat een uitspraak:
Moe er naar toe, met pijn in de rug weer terug.
Klopt. Ik ben altijd moe als we er naar toe rijden. En nog moe-er als we aankomen. En inderdaad, regelmatig ga ik met pijn in de rug weer terug.
Maar ook met pijn in het hart.
En daarom doen we het dus. Die pijn in het hart bij het afscheid verandert na thuiskomst in Nederland na een paar dagen alweer in kriebels in de buik van verlangen naar het volgende bezoekje aan Riviere.

Toen we begonnen hadden we eigenlijk toch het idee dat we al snel echt zouden emigreren. Een goede kans op een baan in Frankrijk bij hetzelfde bedrijf waarvoor Frans in Nederland ook werkt maakte dat ook bijna realistisch.
Helaas ging dat niet door. En langzaam gingen wij ons afvragen of we echt alle comfort en (schijn)zekerheden in Nederland op dit tijdstip in ons leven nog moesten omruilen voor een boerenbestaan in Frankrijk.
Verhalen uit blogs, ervaringen van mensen die we kennen, heel veel signalen, maakten dat we gingen heroverwegen.

Wij hebben gekozen om niet te kiezen. We eten van twee walletjes. Decadent. Maar ook heel lekker.
We genieten van het leven in Nederland, leuke steden in de buurt van onze woonplaats, concerten, festivals. We genieten ook van de rust en eenvoud van het Franse platteland. We proberen 1 x per maand die kant op te rijden voor een lang weekend.Alle vakanties brengen we er door. Het schuldgevoel over het vervuilend aspect van die frequente ritjes praat ik goed met het argument dat ik al 30 jaar voor mijn woon-werkverkeer fiets en/of trein gebruik, en dat we al die tijd al maar met 1 auto vervuilen. (beetje zwaktebod, ik weet het...)
We werken hard en veel. Een groot deel van wat we daar mee verdienen steken we in ons Franse huis en in een spaarpot voor later. En dat later mag niet te ver weg zijn.
En als de pot vol genoeg is (en dat issie nog lang niet, geloof me)
dan GAAN WE!