Wij waren onderweg naar Rivière. De nacht was donker. Het was een warme ,benauwde, onbewolkte dag geweest, maar de lucht trok nu dicht. De maan was een dun, wassend schijfje, nog maar af en toe zichtbaar tussen steeds meer donkere wolkenflarden. Spookachtig. Onheilspellend.
We vertrokken rond 23.30 uur uit Bennekom.
Floyd zat te mopperen in zijn poezenreiscontainer. Nog voordat we de A12 bij Ede op reden, mengde een penetrante poezenpoeplucht zich met de de schone lucht in de auto.
Bij het bereiken van de eerste parkeerplaats ter hoogte van Veenendaal lagen we nagenoeg in katzwijm.
Tegenstribbelende poes uit poezenreiscontainer, drollen handmatig verwijderen, (thank god voor de vochtige schoonmaakdoekjes van de Lidl) poes weer terug in stevige poezenreiscontainer.
Bon, En route.
Nabij Vianen leek het wel of de poeplucht weer sterker werd…
Helaas had poes juist deze nacht uitgekozen om te testen hoeveel drollen hij per nacht kan uitscheiden. Doettie anders nooit!
Nog twee maal moesten we een sanitaire noodstop maken vanwege ernstig gevaar voor de volksgezondheid , in het bijzonder de onze.
Het was waarlijk een shit-nacht.
Vlak voor de grensovergang naar France zagen we het eerste auto-ongeluk .Een kleine Fiat stond omgekeerd op de vluchtstrook met een enorm gat in de voorruit . Zag er niet goed uit. Er waren al hulpverleners ter plaatse. Brrr.
Voorbij Lille begonnen bliksemflitsen de donkere avondhemel op te lichten. Naarmate we Parijs naderden, kwam het onweer dichterbij.
Vlak voor Parijs ongeluk nummer twee. Een auto was van de weg in de sloot geraakt en lag op de kop in het water. Weer was er hulp, en reden wij ,met kippenvel , verder.
Het derde ongeluk van die nacht passeerden we op de Périphérique in Parijs. Twee auto’s hadden elkaar geraakt en stonden met gedeukte voorkant boos tegenover elkaar uit te blazen. Politie en Sapeurs Pompiers present.
Onze theorie dat het ’s nachts veiliger is op de weg werd hier niet bepaald bevestigd.
Enfin, poes was met een leeg darmkanaal en verzoend met zijn gevangenschap in slaap gevallen.
Wij waren ook moe, maar we moesten nog 4 uren door de donkere nacht. Om te zorgen dat wij niet in slaap zouden vallen, zetten we de radio hard aan. Op een Franse zender. Goed voor ons Frans. Franse zenders draaien veel Franse muziek. Maar op deze merkwaardige nacht hoorden we op alle zenders die we afzochten alleen maar muziek van Michael Jackson. “Dás nie normaal” “Gut, is hij soms onverwacht in Frankrijk voor een show of zoiets?” “Zal wel”, antwoordde Frans. Toen meende ik uit de rappe afkondiging door de Franse DJ ineens het woordje décédé te filteren. “Shit, hij is dood joh!” “Ach welnee, dat heb je vast verkeerd verstaan…”
Inmiddels waren we aangekomen op het donkerste stuk van onze rit. De Autoroute Des Arbres, de A77. 150 kilometer snelweg van ergens voorbij Fontainebleau naar Nevers. Splinternieuw, en ’s nachts van God en alles verlaten.
Midden in de donkerste donkerte van de Bourgogne hoorden we weer een radiomedewerker met serieuze stem een nummer van MJ afkondigen. En nu verstond ik het wel goed. “Cette nuit, Michael Jackson est décédé dans un Hôpital en Los Angeles. Le King of Pop est mort.
Shit, hij is dood…. Hij is echt dood.
Helemaal alleen reden wij daar met zijn tweetjes door de nacht. Ontdaan en een beetje verdrietig. En verbaasd dat we zo aangeslagen konden zijn door de dood van een volslagen onbekende. De vreemde spookachtige sfeer van deze nacht had zijn schaduw vooruitgeworpen.
Je kunt en mag zeggen wat je wilt over decadentie van sterrendom, belachelijk misbruik van plastische chirurgie, vreemde relaties en wat voor roddels en waarheden er over deze jongen verder de wereld in geholpen zijn. Een ding is zeker. Hij was een groot muzikaal genie en een geweldige danser. En alleen daarop wens ik hem te beoordelen. Al het andere zijn zijn privé zaken en gaan mij niet aan.
Met zijn muziek zijn we opgegroeid. De eerste hitnotering in Nederland van de jonge Michael Jackson in 1972 was rechtstreeks aanleiding tot de naam voor mijn eerste zoon.
Op het opperdansbare Don’t stop till you get enough ben ik ontelbare keren losgegaan in de disco’s van Groningen.
Alle CD’s staan in de kast, op onze feestjes staan altijd nummers van MJ op de playlist. Alle kids uit de family werden opzettelijk door hun ouders besmet met het MJ virus.
Na het uitkomen van zijn laatste film zijn we in de bios gaan kijken naar het ultieme bewijs van zijn genialiteit. This is it.
Samen met een volgepakte meezingende zaal Wageningers van alle leeftijden.Van jonge kids vanaf 10 jaar tot uitgezakte oma’s en grijze opa’s van tegen de 60. Allemaal swingden ze in gedachten mee met Michaels slicke moves.
Wat een artiest.Wat zonde.
Tijdens het kijken was ik het even helemaal vergeten, maar aan het eind van de film drong het weer tot me door. Shit, hij is dood.
Als de de letters van This is it omhusseld kom je tot de enige terechte conclusie met betrekking tot zijn dood. This is it. It is Shit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten