Elk uur duurt 60 minuten, elke minuut 60 seconden. Enzovoort.
Hoe kan het nou,dat diezelfde vaststaande eenheden steeds anders aanvoelen.
Voorbeeld: de laatste twintig minuten Nederland- Brazilie: ik denk dat iedereen die héél lang vond duren, en wat denk je van de laatste minuut tijdens de wedstrijd van gisteravond! Die leek uren te duren. Waarschijnlijk voelen de twee helften van zondagavond aan als een eeuwigheid.....
Ander voorbeeld: als één van mijn kinderen in een vliegtuig zit, kijk ik elke vijf minuten op de klok om te zien of ze al geland zijn. Oei, wat kruipt de tijd dan....
De periode waarin de kinderen op stap gingen, was ná de babytijd een tweede fase van gebroken nachten. Als ze uit waren, werd ik bijna altijd midden in de nacht wakker. Meestal lang voordat ik de gerustellende geluiden van hun thuiskomst hoorde.
Ik heb vrienden en collega's die klaagden over door baby's gebroken nachten, vaak 'gewaarschuwd' met de woorden: "wacht maar af, dat komt nóg een keer, maar dan heb je ze níet lekker veilig in je armen, onder je eigen dak..."
Echter, de vier heerlijke weken die wij vorig jaar @ Riviere doorbrachten, vlogen voorbij voor we er erg in hadden. Vier hele weken! Voorbij in één lange, warme zucht...
Over veertien dagen vertrekken we weer, voor 3,5 weken naar ons plekje. Veertien dagen die niet snel genoeg voorbij kunnen vliegen. Daarna mag de tijd omschakelen naar slow-motion.
En toch: dat vooruitzicht voelt óók heerlijk. Nú hebben we het nog tegoed. Voorpret is ook zalig! Onlangs las ik ergens: je moet je leven niet voorbij wensen.
Gisteren kreeg ik een mailtje van een oud-collega die erg ziek blijkt te zijn.
En dan zie je ineens weer in hoe kostbaar onze tijd is.
Geniet van elke minuut. Dus óók van die tergend voorbijkruipende!
