Dagobert

Zie ze daar zitten, met zijn tweeën.
Wat een sukkels. Samen zitten ze hoopvol en begerig hun digitale centjes te tellen.



Ze willen weg. Naar Rivière. Maar ze vinden hun spaarpot nog niet vol genoeg.
Nog minstens vijf jaren. Zeggen ze.

Dan móet er een dag komen dat de bult groot genoeg is.



Ik hoor ze praten over pensioen, AOW, sparen en werken.
Wat een gedoe.
Ik weet wel slimmere en snellere manieren om voor altijd hier naar toe te kunnen:




Dit bijvoorbeeld:



of dit:



Zoiets:



Of desnoods:



Maar daarvoor zijn ze te keurig. Geen greintje lef.
Hoewel, ik eindig ook niet graag zo:

Koppie

10 augustus 2004.
De dag waaraan ik vaak moet denken.
De dag met het telefoontje dat ik nooit had willen aannemen.
De dag dat mijn vader van zijn fiets viel.

Dood.




Drie-en-zestig jaar. Als je jong bent, vind je dat oud.
Volgende week word ik negenenveertig. Ga dus mijn vijftigste levensjaar in.
Ik vind drie-en-zestig steeds jonger.

Ik schoor altijd zijn haar.
Dan hield ik zijn ronde koppie tussen mijn handen.
En smeerde het in met Nivea.


Een tijdje geleden stond ik ergens te wachten op de lift. Voor me stond een meneer met net zo'n hoofd.

Van achteren zou je zweren dat het Flip was.

Ik moest me vreselijk inhouden.
Om niet even die kale kop tussen mijn handen te nemen.
En er een kus op te geven.

Wat gek. Je denkt dat je zo'n beetje hebt gewonnen van het verdriet.
De scherpe kantjes zijn gladgesleten.

Maar dan is er ineens zo'n koppie in de lift.

De Hobbit en de Duif

Vrijdagochtend zat ik met mijn moeder in de wachtkamer.

Eindelijk hebben we een goede tandarts gevonden.
Na een smartelijke tocht langs diverse stadia van tandartshorror.



Waarbij er eentje was die het in ein Konzentrations-lager uitstekend zou doen. Dentist from hell.

Met, je gelooft het niet: een Germaans accent: "Jai mut nicht seuren wenn het ein bischjen pain dut" sprak deze Duitse dertiger tegen mijn 75-jarige moeder.

Beheerst, maar inwendig ziedend, sprak ik hem toe. "In Holland ist es sehr unbelebt somahr einander zu tutoyeren. Auf wiedersehen."

Maar nu hebben we een Engeltje gevonden: een mooie, lieve dame, met zachte handen, rode krullen en uitstekende dentale kluskwaliteiten.

Daar zijn inmiddels meer mensen achter.

Dus moesten we wachten.
Onder de wachtenden vóór ons, was een moeder met een zoontje van een jaar of twee.
Grappig klein manneke. Moeder kan 'm zó verhuren als Star voor de volgende Hobbit-movie.



Maar hij had een lieve grijs. Zonder tanden. Dat wel.

Terwijl ik grijnzen uitwisselde met de mini-hobbit, kwekte hobbitmams gezellig in het rond.
Hele verhalen.

Ondertussen begon de wachtkamer te geuren. Onmiskenbaar de lucht van de inhoud van de luier van een tweejarige dreumes.

"Heb jij stinkiebroekie?" piepte de moederhobbit.
Het kleintje grijnsde.

Het lachen was mij inmiddels vergaan.
Moeder vond kennelijk stinkiebroekie geen urgente kwestie.

Zoon ook niet. Met zijn broek vol kwam hij wijdbeens aanlopen met een prentenboek.

Ik maakte me zo klein mogelijk en had spijt van de grijnsuitwisseling.

NIET bij mij op schoot. Danku.

Gelukkig kroop het joch met volle broek bij moeders op schoot en wees op een plaatje.
"Duiffie" piepte mams. "Das duiffie toch? net als thuis toch, in boompie toch?"

"Dit kind gaat geen hoge ogen gooien in de BNN intelligentietest of het Groot Nationaal Dictee". Dacht ik vals.

Moeders draaide zich naar de overige wachtenden en sprak: "in een boom bij ons huis stikt het van de Wilde Duiven. Ik word gék van dat geluid."
"Hoe doet duiffie dan? " sprak zij tot haar zoon.
Waarna het jong een perfecte imitatie gaf van een dikke grijze duif.



"En weet u wat het ergste is? We hebben de Gemeente gebeld, maar we mogen ze niet afschieten. Ze schijten alles onder. Overal poep. Maar ja, binnen de bebouwde kom mag je nu eenmaal niet schieten."

Verbijsterd probeerde ik me Moederhobbit voor te stellen met een jachtgeweer onder een boom vol duiven.



En toen rook ik die luier weer........

Opgepoetst en afgestoft ..

Heden raasde ik, door waanzinnige poetsdrang bezeten, hyperactief in pyjama door ons woonhuis.

Kattenbak verschoond..
Gestofzuigd (of is het stofgezogen?)..
Gedweild..
Alle gordijnen gewassen..
Ramen gezeemd..
Piano ontstoft, bespoten met Pledge (waarom héét dat spul zó?)
en opgewreven.
Tot ik mijn woeste afgepeigerde hoofd weerspiegeld zag in het prachtig zwart glanzende oppervlak.

Waarna subiet een einde kwam aan deze zwakzinnigheid.

Nog wel even paps afgestoft en op een betere plek gehangen.
Hij kijkt tevreden naar zijn vlijtige dochter.....
Dag lieverd.

Buit

Vandaag zat ik hier als gewoonlijk weer de hele dag alleen. Met die domme dikko.

Stierlijk vervelend sujet.
De hele dag snurken.

Af en toe besluip ik 'm. Spring ik op zijn rug.



Maar dan wordt ie echt super chagrijnig.
En aangezien hij ongeveer 20 kilo weegt (schatikzo), is het omgekeerde niet wenselijk.
Ik moet mijn vertier elders vinden.
Want zo'n ding:

.

Gunnen ze me niet.
Vinden ze niet rielekst.
Ik wel. Maarja......

Dus zodra zij de file zijn ingereden, rond een uur of zeven 's ochtends,
begint mijn strooptocht.
Gááf joh!

Buit van vandaag:

1 roze muts met ballen. Bal eraf gevreten, muts onder de piano verstopt,



Andere roze bal onder een stoel.



1 kersenbonbon. Gétver.



1 bloembol.



Uitgegraven uit een hopeloos depressief bakje.
Dat zij gisteren had gekocht, omdat de zon zo mooi scheen en ze dacht dat het voorjaar was begonnen.

Losert.

De winter duurt nog maanden!

En 2 kastanjes. Al eerder buit gemaakt uit een creatief bedoelde herfstschaal, die op tafel stond.
Er liggen nóg ongeveer 35 kastanjes te rotten onder diverse meubelens in dit appartement, maar dat weten zíj niet.

Achilleshiel

Het is ze met de paplepel ingegoten.

Hier begon het mee:



Daarna dit:




En nu:

Stuift er eentje door Nederland in een auto van de zaak.
Is er eentje met 5 vrienden in een minipeugeootje op weg naar een illegaal feest.
Stapt er eentje in een vliegtuig naar IJsland. Of St.Maarten. Of Moskou. Of Barcelona.Of Madrid.Of Londen...
Rijden ze met zijn vieren in een gehuurde bus naar onze Grange@Riviere.
Door een warme zomernacht in augustus.



Of, nog erger, door een ijskoude spekgladde winternacht in december...



Hmmm.. twintig jaar geleden was het allemaal nét wat overzichtelijker......



Loslaten.... Oef.....

Wie is de Mol?

Henk.



Henk komt elke dag langs.
Henk is erg actief. Turbohenk.



Het kan ook zijn dat er een hele familie Henken onder onze voeten bivakkeert.

Henk of de Henken zorgen er voor dat onze grond luchtig en waterdoorlatend blijft.
Echter.
Henk of de Henken mollen ook de aardbeienbedden, verstoren de bloembolletjes en vermoeren pas ingezaaide bloempjes. In geval van gazon, een kwalificatie die ons grasveld niet verdient, is het ook wel lullig, al die bulten....

Maarzegnouzelf.......



Zo'n scheetje ga je toch niet mollen?


Kan wel hoor! Makkelijk.

In France is een heel arsenaal aan 'Produits' verkrijgbaar.
Als je niet beter wist zou je denken dat het voortbestaan van de mensheid wordt bedreigd door Henk en zijn familie....

Zóveel verschillende producten om mollen te mollen.

Je kan ze uitroken, vergiftigen, en zelfs wegvibreren.
Met een Vibreur Anti-Taupe...

(Dames: nog een ongebruikt feestartikel in uw nachtkast? = recyclebaar als mollenverjager!)


Vibreur Anti-Taupe








Neen, dit is geen dynamiet, maar een produit contre les Taupes!







Zo radicaal!
Nou, dat doen we allemaal maar niet.

Wij schakelen onze hulptroepen in.....





P.S.
Elke gelijkenis met een bestaand persoon genaamd Henk is onbedoeld en niet opzettelijk beledigend of kwetsend bedoeld.
De naam Henk refereert aan, en is blijven hangen uit,de periode dat wij dagelijks, gedwongen door ons kroost, een dosis Alfred Jodocus Kwak tot ons namen.
Het personage Henk de Mol heeft diepe indruk gemaakt en
is ons altijd bijgebleven....

Back in the box

Ineens was ze zoek. Onze Fief. La Reine

Merkwaardig, want ze kan hier in Pays Bas geen kant op.
Ze moet het hier doen met 100 m2 appartement.
We laten haar niet naar buiten.

Deze dolle dame wordt ongetwijfeld binnen een dag geplet door een voortrazend vehikel.

Of opgevreten door de Boxer van de Buurman.




Nee, die niet..

Deze:



Diezelfde buurman houdt voor de hobby ook een stel stinkende schapen op het veldje achter de hoge heg.
Snap ik niet. Die beesten doen niks anders dan een zwaar mesjogge geluid maken. Waarvan je drie meter de lucht in springt.
Wanneer je nog niet wist dat er een schaap achter de heg was.
Vooral wanneer je net in het donker je fiets het schuurtje zette.

Neem van mij aan: vraiment une crise cardiaque.



Neen. Daaraan stellen wij ons Fief niet bloot.

Zij moet zich hier binnenshuis vermaken.

Met haar Ikeamuis.

s

Of haar Beessies.
Die ze overigens regelmatig meeneemt naar haar waterbak. En ze daarin verzuipt.
Overal kletsnatte Beessies.



Joost mag weten wat daaraan ten grondslag ligt.

Maar goed, the Queen was dus lost....

Luid miauwend liep ik door het huis. Ik heb een uitgebreide communicatie met haar ontwikkeld.
Wij begrijpen elkaar.

Desalniettemin: geen antwoord.
Doet ze anders nooit.....

Maar toen, ineens, zag ik een aanwijzing.
Haar staart.



Ze heeft een erg lange.
Hij stak uit haar reisdinges.
De plek waar ze een schurfthekel aan heeft.
Waarin ze de longen uit haar lijf krijst als ze naar de dierenarts moet.
Of naar Frankrijk.

Ze lag er heerlijk in te slapen.
Het kreng.
Toen ik om uitleg vroeg trad zij likkebaardend naar buiten.

Voer!

Fifi's vette kater

We hebben weer 8 uren opgesloten gezeten in onze plastic curverboxdingesen.

Eerst laten ze je twee weken genieten in een Walhalla.
Met van alles om op te vreten. Muizen, spinnen, mollen, vliegen, héérlijk.

Maar dan proppen ze je ineens weer in een plastic box van 30 x 30 cm, waarin je wordt geacht je netjes op te rollen en te gaan slapen?

Nou.. MOOI NIET DUS!

Valeriaan? Ik lach me dood.
Kom nou, daar krijg je mij niet mee klein.

Zitten zij daar voorin de auto lekker opgeleukte diepvriespizzapunten te eten.
Ruikt heerlijk naar ham en spekjes en niet te vergeten Bleu d'Auvergne.



Lustikookwel! Zat ik eergisteren nog lekker stiekem van te vreten op het aanrecht. Totdat zij me betrapte en me wegjoeg.....

En dan moet ik zeker gewoon doen alsof ik niks ruik, en doorpitten?

Bovendien zetten ze ook nog es de muziek keihard aan. En dat zou nog niet zo erg zijn, als ze niet zo hard zouden meezingen met die ouwelullenmuziek.
Al Green of zo?



Zó seventies..... Zó oudbollig.....

En ze kúnnen helemaal niet zingen.

Ik heb ook maar hard meegeblèèrd, en ben daarna gewoon doorgegaan,
tot we in Bennekom waren.

Waar ik eigenlijk NIET wil zijn...

Nee, ik heb een vette kater.



Duh..die bedoel ik niet! da's die dikke slome Floyd. Die kun je in een plastic dinges stoppen en hem vervolgens 8 uur niet horen.....

Ik bedoel een mentale kater

Hebben zij ook, volgens mij. Zij willen óók liever daar blijven.
Maar om de één of andere onverklaarbare reden rijden ze steeds héén en weer.

Werken zich dáár een slag in de rondte, komen uitgeput terug in een kletsnat druk koud kikkerland en werken zich hier ook weer te pletter.

Nou, ik snap er niks van.....