Ik was een beetje misselijk...

Kijk, ik vind het best leuk @ Rivière hoor! Niks mis mee.

Er kruipt, schuift en trippelt van alles wat ik kan vangen en opvreten.
Héérlijk.

Ik was nog maar tien minuten sur place of ik had mijn eerste muis al weer te pakken.

Nou zat mijn maag nog vol met OpticatbrokkenvandeLidl, dus heb ik alleen de kop opgevreten.
De rest heb ik op de mat laten liggen als presentje. Voor hen.



Dom genoeg waren ze vergeten een voorraadje OpticatbrokkenvandeLidl voor ons mee te nemen. Op zaterdagochtend was de zak leeg.
En ze verdomden het om voor ons even naar Vichy te rijden.
Want dáár is een Lidl.
Snap ik niet. Is maar drie kwartier rijden....

Want AnderebrokkenvaneenAnderewinkel lusten wij niet.

Dus zaterdagavond kregen wij Tonijn uit Blik.
Wel enigszins te pruimen......

We gingen na het eten samen onder de kast liggen uitbuiken, op de vloer.



Die is trouwens lekker warm daar! Onder de kast. Weird! waarom doe je dáár nou vloerverwarming. Een verder nergens?
Nou ja, in hun slaapkamer werkt het ook.
Helaas mogen wij daar niet komen.....

Na een tijdje liggen werd ik me toch misselijk!
Háár schuld. Had ze me maar OpticatbrokkenvandeLidl moeten geven.

Hun eigen voer vergeten ze ook niet...

Dus heb ik ff lekker gespuugd.

Op het wit met gele vloerkleed.



Natuurlijk.
Op de stenen vloer spugen is niet fun.
Dat maakt ze veels te makkelijk weer schoon.

Nee, nu stond ze zaterdagavond lekker in d'r stomme oranje badjas kattekots op te ruimen....
Moet je mijn OpticatbrokkenvandeLidl maar niet vergeten.

Een jaar niksdoen

Kortgeleden kondigden wij aan dat we het komende jaar niks gingen doen.
Alleen maar grasmaaien en op het terras zitten.

Gelukkig was het dit weekend slecht weer!



Dus hebben we:
een Forsythia geplant:



Een trapleuning gemaakt:


Het luik in het trapgat gebeitst (er zit een luik omdat anders onze kostbare warmte naar boven verdwijnt. Werkt echt fantastisch!)



Een begin gemaakt met ballustrade om het trapgat, en de bovenkant van het luik met stof bekleed. (Bedankt broer, die mooie lappen uit Thailand komen hier goed van pas....)



Wat metertjes muur gecrépied:



Een stapel hout gezaagd:



De oude hengen van onze toekomstige luiken geslepen:



De luiken geschuurd:


En een supertofmodern petroleumkacheltje gekocht. Geen electrische kachels meer om snel op te warmen, veel te duur.....




Vanavond doen we niks...

Helaas heb ik mezelf drooggelegd.



Drie maanden geen wijn. Nu anderhalve week volgehouden....
Eens kijken of ik weer zo slank en lenig kan worden als toen ik 20 was.

Zal wel niet, maar voorlopig zijn het De Wijnloze Weken.......

Balen. Ik wil een wijntje......

Een Bom?

Tijdens onze afwezigheid had een bliksemontlading een eind gemaakt aan het leven van de adapter van de Internet-Freebox, die we onachtzaam in het stopcontact hadden laten zitten.

Gelukkig bleek je bij de leverancier simpel een nieuw exemplaar te kunnen bestellen, voor weinig.

Kordaat had mijn geliefde gevraagd het pakketje bij de buurvrouw te laten bezorgen.
Helaas was het hem doorgeschoten dit aan de buurvrouw te melden.

Toen we gisteren aankwamen, en zoals altijd eerst de oude Odette gingen begroeten, vroeg mon mari of er misschien al een pakje voor hem bezorgd was.....

Haar blik lichtte op en zij hief haar handen ten hemel..
Ahaaaahh! Nú begreep zij eindelijk het mysterie van het vreemde pakketje.

Vorige week stopte er voor haar deur "un camion plus élevé que le plafond"



Daaruit werd door de chauffeur een miniscuul pakketje gehaald.



Ridicule...

Haar naam stond netjes op het adreslabel, dus het moest wel voor haar bestemd zijn..
Maar zíj had niets besteld!
Volgens de bezorger was de factuur netjes betaald, en zij was toch mevrouw F.?
Dus vertrok de camion weer bergafwaards en liet Odette in verwondering achter.

Het zou toch geen bom zijn?

Ze rammelde met het pakje, maar het tikte niet.....

Tja, haar naam stond er op, dus ze maakte het maar open...

Zou het un truc voor haar bloeddrukmeter zijn? Of had het iets te maken met de nieuwe windmolens op de berg tegenover?
Ze snapte d'r niks van, en borg het pakketje op in het eiken wandmeubel.

Daaruit haalde ze het gisteren met een grote grijns weer tevoorschijn.

Ons Interet werkt weer.......

Vlinders

Je zou denken, zo'n dame, van een zekere leeftijd....
Die, die heeft geen vlinders meer in d'r buik.

Al twintig jaar dezelfde Lover.... Die vlinders zijn wel uitgevlinderd...

Ha ha. Dat dacht je maar.

Wij hebben állebei vlinders in unsere buikens..

Want woensdagavond rijden we weer naar ons plekkie @ Riviere.

Het is gewoon net kalverliefde.



Heerlijk, zo samen genieten van dezelfde droom!

So she thinks she can dance...

Oh mijn god. Ze heeft weer wat.
Sinds een week stapt ze elke avond de slaapkamer in. Ik glip mee naar binnen.

Ze trekt haar kleren uit en doet een maffe legging met een hemdje aan.



Walgelijk.

Vervolgens zet ze de TV aan en een wit apparaat dat er naast staat.
Er komt een idiote stem uit dat ding.

" Ohhhh.....Step on Me...."

Zij doet wat die stem zegt en stapt op een wit plastic ding dat op de grond staat.

Op de TV begint een zaal vol maffe poppetjes te steppen op een soortgelijk ding.

Op de maat van een vreselijk irritant muziekje.

Zij doet ze na.

Waanzinnig mongolide.

Ik lig op een stoel en kijk toe.



Na een paar dagen kocht ze een weegschaal en een nieuw schijfje voor in dat witte apparaat.




Nou, dan had ik nog liever dat gestep op dat witte platte ding.

Nu denkt ze dat ze kan dansen.

Op het scherm doen ze voor hoe het eigenlijk moet.



Maar zij slaagt er voor geen meter in ook maar in de buurt te komen van de slicke moves die die dansers doen.


Ik kan het niet meer áánzien.....

Gelukkig hebben we de foto's nog.....

Geniet van het moment. Leef nu. Het verleden bestaat niet, evenmin als de toekomst....

Mindfulness: de werkelijkheid te aanvaarden en bewust aandacht te geven aan jezelf en alles om je heen. Leven in het moment.

Alles waar.En zinnig

Maar het regent al drie dagen. Grauw en grijs is de lucht.

Ik hoor op de radio dat het gaat sneeuwen in het Noord-Oosten.

Horden mensen moéten nog op wintersport.

Het duurt nog een half jaar voordat het wéér Augustus is.......

Ons heerlijk zonnige februari weekendje @ Riviere lijkt al weer een hele tijd geleden.

Ernstige depressie op de loer.


Snel een fles witte wijn ontkurken. Foto's op groot scherm.

Ha, daar knapt een mens van op; een zomer in retrospectief:

het feestje in ons weiland, opgeleukt door vuurspuwende vrienden:








Mah-Jong met Mojito's ....





Hoedjes verplicht.



Heerlijke temperaturen:




Het planten van de familytree, die we van onze kids cadeau kregen:





En de heerlijke lange dagen op het terras, met dit uitzicht:



Weg depressie

Voetbalplaatjes

Mevrouw! mevrouw! Heeft u voetbalplaatjes?



Een hele rij jongelingen wachtte mij op bij de uitgang van de Appie.
Ik had me er mentaal op voorbereid.
Deze keer maar twee pakjes te verdelen.

Door het raam kijkend zocht ik het sneust uitziende jochie.
Liefst een klein bebrild Marokaantje met een beugel en een scheel oog.
Maar die stond er niet bij.

Wel een witte met een ziekenfondsbrilletje en rood haar.
Ok. Die.
En het kleine verlegen meisje met piekhaartjes dat naast hem stond.

Foute strategie.
Luid protest: "Zij krijgen van iedereen"......

En ja hoor, terwijl ik mijn fiets van het slot haalde zag ik dat de meneer na mij dezelfde ontvangers uit de groep had gekozen.

Maar daarna volgden wat andere confrontaties:

"Ga toch buiten spelen" riep een frikkerig uitziende jonge vrouw.

"Doen we toch!" riep de brutaalste.

"Ga zelf lekker voetballen, volgende jaar heb je niks meer aan die plaatjes".
Duidelijk nog geen moeder.

Van de volgende mevrouw hoop ik dat zij geen moeder is en het ook niet van plan is te worden.
"Ja hoor ik heb een hele stapel, maar die krijg je lekker niet...."

Heks...!




Op de fiets terug naar huis dacht ik over alle zooi die ons in de afgelopen jaren is gepasseerd.

Het begon met de Flippo's.



Hele mappen vol hebben we nog. Op zolder.



Wie weet zijn ze geld waard....

Daarna kwamen de Wuppies.





De Beesies.....



En de invasie der Smurfen..





When will it ever stop?

Het sprankje voorjaar en de boerin in mij

's Ochtends stond de auto er nog zo bij:



Om zonder zware accidenten de berg af te rijden, naar de warme croissantjes-winkel, was een krab-exercitie van 15 minuten vereist.

De zon kroop echter snel en zonder schroom uit haar schulp en trakteerde ons op onze eerste warme voorjaarsdag.
Op 5 februari 2011 zat ik in mijn hemdje koffie te drinken.

Meteen werd ik overvallen door een enorme wiedwoede.
De boerin in mij ontwaakte.
Kruiwagen uit de schuur, hark en hark junior van stal.



Ik wiedde me een weg door de opwarmende Franse aarde.

Heel ver weg, in mijn verbeelding, waande ik de koekoek al te horen.



Met blote handen trok ik de dorre resten van de Oost-Indische kers, Slaapmutsjes en Lupines van vorig jaar los.
Woelde de aarde onder de rozenstruiken om. Het eerste onkruid was al weer vlijtig aan het woekeren geslagen.

Ik werk niet met tuinhandschoenen. Ik kan dat niet. Er blijft altijd een heel stuk handschoen boven mijn vinger over.
En ik houd zóveel van het gevoel van de aarde aan mijn handen.

Hoewel, soms vergeet ik even op te letten of de diverse dieren misschien niet toevallig hun werpselen in mijn aardbeienbed hebben uitgeworpen.

Wees gerust, ik was en schrob mijn handen altijd héél goed na het tuinieren. Mijn nagels zijn op marinierslengte.
Voor mij geen poezelige vrouwelijke handjes met schattige roze nageltjes....

Maar alla. Dat nemen we voor lief. Want er gaat niets boven het gevoel van rulle vochtige aarde tussen je blote handen.

Op mijn tocht door de tuin, die ik grotendeels kruipend op mijn knieen volbracht, kwam ik de volgende voorjaarsvoorboden tegen:

Het eerste LieveHeersBees:



De eerste Krokus:



De eerste Ereprijs...





Toch zou ons tuintje er volgende week zomaarweer zó uit kunnen zien: