Helemaal alleen...

Nu ben ik helemaal alleen.



Die dikke slome, waar ik altijd zo onaardig over deed, is dood.


Nu kan ik hem nooit meer van achteren besluipen en in zijn nek springen.

Of hem wegjagen uit mijn favoriete stoel.




Hij was een paar dagen verdwenen, maar gisteren was ie er weer.
En we waren allemaal hartstikke blij.
Want hoewel het echt een hele dikke slome was, was ie wel hééél lief.




Ik kon alles met hem doen. Hij werd nooit boos op me.
En als ik ergens zat te krijsen omdat ik in het nauw zat, kwam ie er altijd meteen aanwaggelen.

Ik heb hem overigens onderschat.
Hij liep hier gewoon anderhalve dag rond met een gebroken rug en een verbrijzelde heup.Geen gemauw, geen gekreun. Gewoon eten en drinken.
Hij was echt wel een Bikkel!

Maar de dierenarts zei dat hij nooit meer kon plassen. Omdat zijn blaas verlamd was.
Dus hebben ze hem een spuitje gegeven.
Dat is niet zo eng hoor. Je gaat dan gewoon slapen en wordt niet meer wakker.

Daarna stond hij hier in de kamer in zijn mandje. En ik mocht nog een poosje aan hem snuffelen.
Daarna hebben ze hem in een handdoek gewikkeld en buiten in de tuin onder een struik begraven.
Ik mag daar niet komen. Want hier laten ze me niet naar buiten.
Nu begrijp ik wel waarom.
Floyd was dat altijd al gewend, en hij bleef net zolang aan de deur krabben totdat ze 'm d'r toch uit lieten. Eigenlijk was dat ook wel bikkel.
Hij was veel stoerder dan ik altijd heb gedacht.

Ik mag nu ook niet meer in de dakgoot wandelen.




Dat snap ik ook wel. Als ik naar beneden donder is mijn rug misschien ook wel stuk.
En die dierenarts met dat spuitje blijf ik liever uit de buurt....

Gelukkig gaan we woensdagavond weer naar Riviere.

Daar kan ik lekker dollen.
Maar het wordt nooit meer hetzelfde zonder mijn maatje.....




Dag lieve slome sukkel!