Wekker op 23.00 uur.
Om 21.00 uur staan we klaarwakker naast ons bed.
Kom. We gaan!
Miolerend protesterend laten Otis en Fifi zich in hun reisboxen proppen.
Nog even langs de bieb een boek terugbrengen.
Is mooi! Moet je lezen!
Daarna draaien we de neus van de auto richting zuid. Rijden maar.
De poezen mogen los achterin. Onze auto heeft een hondennet. Werkt ook voor poezen.
Kattebak achterin, bakje water, bakje brokjes en een lekker dekentje om op te liggen.
Soms rijden we via de oostelijke route. Luik, door de Ardennen, Metz, Nancy en de autoroute af bij Chalon-sur-Saône.
Soms via Paris, Nevers,Moulins, de A77. De kortste route.
En als het winter is, met gladde wegen, ook wel eens via Paris-Orleans-Vichy.
Deze keer gaan we zo:
Over de lege E17 ben je Belgie door voor je het weet.
Eigenwijs rijden we dwars door Lille in plaats van er om heen, zoals de verkeersborden je willen laten doen.
Na tien minuten rijd je de stad weer uit.
Hup, de A1 op.
Vlak na Lille begint de peage.
Toen we net begonnen @Riviere hebben we een abonnement op TelePeage genomen.
Je krijgt dan een badge voor onder je achteruitkijkspiegel. Die badge communiceert met de slagboom.
LEUK!
In de drukke vakantieperiodes zie je Hollanders opgefokt door de lange file voor zo'n rotpoortje meewarig door hun zijraampje kijken.
Je ziet ze denken: weer zo'n dombo die denkt dat ie slim is....
Onze badge piept. De slagboom opent zich.
De tol wordt twee weken later netjes automatisch van je bankrekening afgeschreven.
En hup, weer verder.
Op naar Paris by night.
GPS-Miep weet precies hoe je zo snel mogelijk door deze stad moet rijden. Ook als er ineens stukken périférique zijn afgesloten. Wat 's nachts nogal eens het geval is.
Efficient rekent Miep dan een andere route uit. Binnen dertig minuten rijden we via de zuidelijke uitgang van de stad langs Orly richting Evry-Lyon naar de A77.
Deze keer is het daar erg mistig. Met aangepaste snelheid rijden we de tweede helft van de route.
Vooral het laatste stuk is griezelig. Het zit potdicht.
Groot licht maakt het alleen maar erger.
Op de N7 rijden ook 's nachts veel grote vrachtauto's. Die doemen ineens vlak voor je op uit de mist. Niet relaxt.
Gelukkig bereiken we zonder brokken Lapalisse. Daar verlaten we de N7 en rijden de Monts de la Madeleine in.
En ineens is de mist verdwenen.
Ik zie duizenden sterren in een pikzwarte hemel.
De thermometer op het dashboard geeft -3. Als je goed kijkt zie je dat de weilanden en bomen wit berijpt zijn.
Moe maar blij rijden we uiteindelijk onze berg op.
Deuren open,poezen vrij. Otis vangt meteen een dooie muis.
Tassen uit de auto, kachels aan.
Naar bed. Voor twee uurtjes.
Langer niet. Onze tijd hier is kostbaar.
Als we wakker worden ziet de wereld er zo uit:
