POWER

Afgelopen donderdag bezocht ik samen met mijn collega een training voor dames in onze beroepsgroep: Executive Assistants, Personal Assistants of gewoon Directiesecretaresses.
Het was een leuke cursus. Wij leerden hoe we ons werk met meer Power kunnen uitvoeren.
Er waren allemaal dames zoals wij. Een beetje belegen. Pittig.

Nu leerden wij nog pittiger te zijn. Er was een aantal mental coaches opgetrommeld die ons vertelden dat wij ons niet op de kop moeten laten zitten.



Omdat wij dienstverlenende types zijn, hebben wij de neiging ja te zeggen als wij nee bedoelen.
Dat moeten wij afleren. Wij moeten ons realiseren hoe sterk wij zijn.
Om dat te illustreren vertelde één van de coaches een verhaal, dat ik hieronder in eigen woorden samenvat:

Een man liep langs een circusterrein. Naast de tent stond een heel grote olifant.

Echt een enorme. Om de dikke poot van de grote olifant zat een dunne ijzeren ketting. Die ketting zat vast aan een klein paaltje. Het paaltje stak maar een klein stukje boven de grond uit. Je kon natuurlijk niet zien hoe diep het paaltje in de grond zat. Maar al met al zag het er een beetje onevenwichtig uit.


Waarom bleef die enorme olifant zo braaf aan dat kleine paaltje zitten? Aan de overkant van het terrein groeiden bomen met frisse groene blaadjes. Grote olifanten zijn dol op frisse groene blaadjes. Op het terrein moest hij het doen met een stapel dor hooi. Af en toe zag je hem verlangend naar de overkant kijken.
De man liep verder en verwonderde zich over de passiviteit van de olifant. En ineens speelde zich voor zijn geestesoog de volgende film af:

Een lief klein babyolifantje,



mocht voor het eerst naar buiten. Hij dacht dat hij fijn mocht rondrennen op het groene gras aan de overkant, en samen met zijn mamma kon eten van de groene blaadjes aan de bomen die daar stonden. Maar ze deden een ketting om zijn babyolifantjespoot. En die ketting maakten ze vast aan een paaltje. Het olifantje rukte en trok de hele dag aan de ketting. Maar het lukte hem niet los te komen. ’s Avonds ging hij doodmoe naar bed. De volgende dag herhaalde zich het proces. Weer rukte hij de hele dag aan de ketting. Hij toeterde boos en trok nog harder. Maar hij was niet sterk genoeg. ’s Avonds huilde hij zich in slaap. Dikke tranen liepen langs zijn babyslurfje. De dagen daarna probeerde hij nog af en toe los te komen. Maar uiteindelijk gaf hij op. Hij accepteerde zijn ketenen als een vaststaand gegeven.
Het kleine babyolifantje groeide op tot de sterke grote olifant aan het belachelijk kleine paaltje.
Nooit nam hij meer het initiatief, dat hem nu in een oogwenk had kunnen losmaken van zijn ketenen.

Ik vond het een prachtig verhaal. Iets om te overdenken tijdens de treinreis die mij wachtte.

Mijn geliefde verblijft vanwege een opdracht in Düsseldorf op werkdagen in een prettig appartement vlak bij het centrum aldaar.



Niet leuk op maandag,- dinsdag- en woensdagavond.
Héél leuk om weer in elkaars armen te vallen op donderdagavond.
In Zeist, of in Düsseldorf.......
Ik kende die stad niet. Maar de kennismaking beviel goed!
Een leuke oude stad met een mondaine sfeer.
En een befaamde Kerstmarkt …

Na de cursus stapte ik dus ik op de internationale trein richting Frankfurt. De dienst wordt verzorgd door Deutsche Bahn. Na drie jaar treinen met NLNS (Nederland………NIET Sporen!) was het alsof ik in een warm bad stapte.
Mijn gereserveerde zitplaats was keurig onbezet. Ik kon mijn zetel in relaxstand zetten. Er zat een prettig uitklaptafeltje aan de stoel voor me.
De trein vertrok OP TIJD!!!

Als kers op het gebakje kwam er bij Arnheim een sehr freundlicher herr langs met een karretje vol drankjes. Vrolijk gestemd bestelde ik een flesje rode wijn.
De trein reed snel. Er zat meer wijn in het flesje dan ik had gedacht.
Toen ik op Düsseldorf-Hauptbahnhof de trein uit stapte, waren mijn wangen zo rood als het wijntje.
Na een tussenstop bij de lekkerste Chinees van de stad reden we naar huis.



De vrijdag ging voorbij met badderen en luieren op de bank (Ich) en werken(Er)

Tot 16.30 uur. Toen was het donker genoeg om richting Weihnachtsmarkt te gaan.

Het was leuk! Maar eigenlijk wel één groot commercieel circus...



Er waren samenscholingen op diverse plaatsen. Onderzoek wees uit dat daar Gluhwein werd verkocht. Wij conformeerden ons aan het collectief.



Bizar was het enorme aanbod aan prullaria tegen astronomische prijzen.



Wij vergaapten ons lang aan alle lichtjes en keerden moe maar voldaan terug naar huis..