Maintenant..ma femme va conduire....

Een zaterdagavond, rond 20.00 uur. Een comfortabel lege A1 tussen Parijs en Lille.
Droog wegdek.

Bob le Bricoleur = Bob le Chauffeur.

Ik zie ergens voor ons in de berm een rood lampje. Het wijst naar ons.
Uit mijn ooghoek kijk ik naar de snelheidsmeter.
157....!

"REMMEN!"

Te laat.

Ik kijk in mijn personal achteruitkijk/make-up spiegel.
Zie blauwe zwaailichten.

Merde.

Ik herinner me een verhaal van Martin Bril.
En France door een vliegende brigade van de weg gehaald. Hij reed 160.
Rijbewijs inleveren. Auto laten staan. Met de trein naar huis.

Merde.

Héél even denk ik: "GASSEN!"

Maar gelukkig is Bob le Bricoleur le Chauffeur.

En dus staan wij La Police toe ons te passeren.
Ze komen voor ons rijden en verminderen snelheid.
Een lampje op het dak van hun voiture gaat aan.
Suivez! (Volgen!)
Wij nemen het verstandig besluit dit verzoek op te volgen.



Samen rijden we de volgende Aire op.

Intussen heb ik een tegenspartelende Fifi achter het veiligheidsnet gepropt.
Madame wil voorin. Op schoot.
Soms mag dat. Van ons.

Niet van de politie.

Dus. Weg met die poes.

Wij houden niet van nederigheid.
En bovendien is het niet beleefd om te blijven zitten als er iemand tegen je staat te praten.
Dus wij stappen uit de auto.
Later begrijp ik dat dit eventueel anders kan worden geinterpreteerd.
Met bijvoorbeeld het trekken van een dienstwapen tot gevolg.



We stappen op de heren af en geven hen beleefd een hand.
Ze kijken verbaasd, schieten even de vriendelijke modus, maar meteen terug op bars.

"Rijbewijs, autopapieren!"
Bob opent de achterdeur om aan dit verzoek te voldoen.
"Oh, attention! Les Chats!" roep ik.
Daarmee de heren attenderend op twee onverpakte, illegaal en zonder paspoort in Frankrijk aanwezig zijnde Chats Hollandaises.

Fifi heeft zich inmiddels voor het zijraam op een stapel tassen geposteerd.
Ze kijkt meewarig toe.
Ik zie de beambte kijken.
Neem een snelle,vertederde glimlach waar.
Een kattenliefhebber.Goed volk.

Wij overleggen braaf het bewijs van onze legitimiteit.

Vervolgens tonen zij ons hun bewijs van de zojuist waargenomen snelheidsovertreding.



Wij knikken braaf en lachen schaapachtig.

Mentaal trek ik mijn hoofd tussen mijn schouders.

In afwachting van een torenhoge boete, een overnachting in het afgrijselijke niemandsland tussen Parijs en Lille.
In een gribus-hotel.
Met twee onwillige poezen.

Ik zet me schrap.

"Une amende de 45 euro..."

Wij wisselen een snelle blik en proberen er niet al te opgelucht uit te zien....

Ineens herinner ik mij ons gebrek aan contanten.

"Eh, Un cheque?..."
"Non, pas possible"
Ze zijn terug in de barsmodus.

Nog 1 poging.
"Mais..un cheque Francais? We hebben een adres in Frankrijk meneer,u kunt ons zo weer terugvinden...."


En jawel, zowaar mogen wij onze zojuist verworven schuld voldoen met een Frans bankpapiertje.

Opgetogen en blij met deze sisser schrijf ik netjes het gewenste getal op de juiste regel.
De volgende tien minuten zijn nodig voor de kwitantie die bewijst dat dit echte agenten zijn.
En dat zij uit naam van de Tresor Publique geld van snelheidsduivels zoals wij mogen innen.

Vanwege de adrenaline protesteert mijn blaas en ik vraag toestemming om het toilet te mogen bezoeken.

Wanneer ik opgelucht retourneer hoor ik nog net dat Bob tegen de policiers zegt:

"Bon! Maintenant ma femme va conduire"...

De mannen rijden grijnzend weg en zwaaien vriendelijk als ik in de auto stap.
Een van hen steekt zijn duim op.



Hmmm.

Herinnert u zich deze nog?: RaceDees, 07-02-11