Tweederde

De plafondbalken voor de nieuwe kamers, of vloerbalken voor de nieuwe zolder, 't is maar hoe je het bekijkt, zijn voor tweederde klaar.





Bob heeft vandaag de derde zware steunbalk met chemische ankers aan de natuurstenen muur vastgemaakt.




Vanmiddag ben ik begonnen met het verven van de balken. Dat gaat nu een stuk gemakkelijker dan wanneer de vloer er straks op zit.




De onderkant van die toekomstige vloer oftewel de plafondplanken van de toekomstige kamers, gaan we verven voordat we ze er op timmeren.
Makkelijker dan boven je hoofd verven.
Tenslotte zijn wij redelijk middelbaar.
Onze spieren zijn inmiddels in alarmfase Oranje.
Terwijl wij ons uit de naad werken ligt beneden het duo-penotti in innige omhelzing te pitten op ons bed.

Stinkers.

Gras weg, hoofd leeg.

Veel te lang weggebleven.

Kijk maar es hoe hoog het gras was.

Grasmaaien in het zonnetje met een koekoek, een specht en krekels als muzikale begeleiding.
Ideaal om je hoofd leeg te maken.

De storm had een paar pannen van het dak geblazen.
Dankzij de hoge ladder van heel aardige buren en mijn onverschrokken Bob liggen die weer netjes op hun plek.

Genieten met volle teugen. Heerlijk. Nog 9 dagen!

Uilskuikens en Takkelingen

Ik ben geen vogelkenner.
Hoewel...
Inmiddels kan ik de volgende gevleugelden visueel onderscheiden:

Mus, kraai, gans, pauw, duif, raaf, ekster, Vlaamse gaai, ooievaar, reiger, eend, waterhoen, zwaan, lijster, merel, koolmees, roodborstje, roodstaartje, uil, buizerd, sperwer, kwikstaartje, koekoek, specht, zwaluw, zeemeeuw, albatros,pinguïn, flamingo, parkiet, kanariepiet, papegaai, kaketoe en struisvogel.

Leuk lijstje. Toch niet gek..
Dacht ik zo......

Maar ik had nog nooit gehoord van een Takkeling.
Een Takkeling blijkt een jonge roofvogel die nog (net) niet kan vliegen.
Hij hopst over de takken om het te leren.
Misschien onder het motto: als je valt, moet je vliegen?

Gisteren besloot ik om even langs te lopen bij onze achterbuurvrouw.
Mevrouw van de Uilenboom.

Ik wilde haar graag attenderen op de bewoners van haar boom.
Het zou toch zonde zijn als zoiets moois zich boven je hoofd afspeelt, en jij verkeert beneden in zalige onwetendheid. Je steeds afvragend wat toch die harige ballen op je terras zijn.

Tot mijn vreugde bleek zij inderdaad van geen uil te weten.
En was ik de brenger van het goede nieuws.

Buurvrouw was net bezig het avondmaal te bereiden, dus we spraken af dat ik haar wat foto's zou mailen.

Een uurtje later ging de bel.
Drie vrouwen en een jongetje voor de deur.
Uilen kijken!

Het bleek dat de  buurvrouw uit het appartement naast ons een uurtje na mij hetzelfde idee had uitgevoerd.
Binnen een uur had Mevrouw van de Uilenboom dus twee enthousiaste, lichtelijk hysterische dames aan de deur met een uilen-annonce.

Nu kwamen ze allemaal bij ons kijken.

Mijn naaste buurvrouw is een schooljuf.
Zij is vogelwijs beter op de hoogte dan ik. Vergeleken met haar ben ik een uilskuiken.
Zij sprak geroutineerd over Takkelingen, Roestplaats, nesthoogtes etc. etc.

Inmiddels weet ik dat er VIJF uilen achter ons huis wonen.
Drie Takkelingen (jawel), een paps en een mams.

Vanochtend zat een van de Takkelingen in een boom verderop.
Mams zat boos te roepen dat hij potverdomme terug moest komen in zijn eigen boom.
Het Uilskuiken trok zich er niets van aan en keerde zijn moeder zijn pluizige rug toe.

He believed he could fly.

Jammer dat we morgen op vakantie moeten.

In Riviere zijn vast geen uilen

Joop en Jopie

Gisteren zat ik tijdens het spaarzame uurtje dat de zon zich even liet zien op ons balkon.

Verdiept in mijn boek merkte ik in eerste instantie het geluid niet op.
Na een tijdje werd het opvallend.
Af en toe hoorde ik een piepend gefluit. Gevolgd door "Joehoe"

Gezien de matige temperaturen was ik niet schaars gekleed.
Bovendien leidt dat tegenwoordig  niet meer tot dergelijke reacties van voorbijgangers.

Het zou dus vast geen lokroep van een bronstige buurman in de bosjes zijn.

Kippig tuurde ik tegen de zon in naar de grote spar die vlak achter ons huis staat.

En ineens zag ik hem.

Joop.

Vanuit de verte kon ik nog niet goed zien wat voor gevogelte het betrof.

"Bob, waar is de verrekijker?"
"Wat denk je zelf ?!"

In Frankrijk dus.

Dit vroeg om een snelle geimproviseerde oplossing.

Tenslotte zou het gevleugelde creatuur elk moment kunnen besluiten tot een take-off.

Gelukkig kreeg ik vorig jaar van mijn Bob een camera waarmee je alle dingen die ver weg zijn heel dichtbij kunt halen.                                             

En daar....., was Joop.....

Joop bleef onverstoorbaar en streng mijn kant uitkijken.
Af en toe bracht hij het piepende gefluit ten gehore.
Ik bleef moedig terugkijken en foto's maken.

En zowaar! Nog een exemplaar.
De herkomst van de joehoe na de fluitkreet van Joop.

Pas toen ik de foto's goed bekeek zag ik aan de dikke donsjack dat Joop waarschijnlijk Jopie is.
En Joop2 wellicht de mamma van Jopie.

Of de pappa. Geen idee hoe bij uilen de opvoeding wordt geregeld.

"Iieeeeks." roept Jopie.
"Joehoe!", roept mams.

Wat een wonder. Zomaar onder onze neus in een boom in de lanen van Zeist.

De wereld is mooi!

Watnou

Zeg. Jij daar. Ja, jij, ja. Wat had je nou weer te zeuren met je geschrijf. Je stopt me toch zelf hier in zo'n k-appartement. Met die zwarte gek.

Ja. Die bedoel ik.
Daar zit ik dus de hele dag mee opgescheept. En hij is ook nog jeweetwel. Sukkel. Geen lol mee te beleven. Mag ik me dan asjeblief een beetje uitleven op die stomme kamerplanten?

Wat doen we hier eigenlijk nog? Je hebt nog genoeg te doen daar in France hoor. Nog lang niet klaar die hut. Wat zei je? Woensdag? Wat is een woensdag. Oh. 6 nachtjes slapen. Nou ja, jullie dan. Ik slaap 's nachts niet. En blijven we dan voor altijd? Oh. Waarom niet? Geld verdienen? Waarvoor? Ik snap d'r niks van.

En jawel....

De dame heeft haar weg gevonden.
Op deze manier is er geen zonnebloem over als we volgende week afreizen direction Riviere...

Een test...

Dit blogje is een test.
Sinds een week heb ik een nieuw speeltje. Een Super Sonische Samsung Tablet met een keyboard-dock.

Vanavond vond ik een Blogger App.
Even kijken of ik vanaf nu kan bloggen zonder laptop.

Als de foto en mijn bedoeling gelukt zijn, ziet u hier Freule Fifi die net doet alsof ze geen interesse heeft voor de 53 zonnebloemplantjes die in de vensterbank staan te wachten op vervoer naar Riviere.
Als ik even niet kijk graaft ze ze uit en vreet ze ze op.