Gekkenwerk

De hemel @ Riviere nam afscheid van ons met een beeldschone zonsondergang.
De dag voor we vertrokken begon het te regenen.
Na 5,5 weken zon, ging het regenen.
In Nederland stormde het. Herfst in augustus.
Terwijl ik dit schrijf, ruist de regen door de larix tegenover ons balkon.
Toch was het fijn om terug in dit koude natje landje te zijn. Collega's terug te zien. De routine op te vatten.
Blijkbaar heeft een mens dat nodig.
Na een week werken is die routine al weer helemaal gewoon.
Maar wij verheugen ons op het volgende tripje naar Riviere.

Gekkenwerk.
Joepie.

Tragische Tweeling.....

Vandaag kwam een vriendin nog even gezellig koffie drinken.
Toen we samen naar buiten liepen, hoorden we een ijselijk gekrijs                                            

Door merg en been....                                             

Ze waren niet moeilijk te traceren.

Achter een houtstapel voor het huis van de Buurman zaten twee zieke, vieze grijze poessies.

Ze keken ons smekend aan.

"Neem ons mee!

Anders krijgen we zwemles!"

Moederpoes was nergens te bekennen

Ze zagen er verwaarloosd en armetierig uit.
Zoveel wormen, dat ze over hun huidje kropen.
Vieze oogjes...
Scharminkels.
Bibberend en trillend kropen ze tegen ons aan.

"Ze gaan gewoon mee naar Zeist, we nemen ze mee......"

Maarja, zou Bob dat initiatief wel toejuichen......

Vier poezen in een appartement, en elke drie weken mee in de auto naar France, is wellicht geen erg rationele onderneming.

Maar ze waren wel erg schattig. En ziek. En zielig.

Gossiepossie wat waren ze zielig.

En ze keken ons zo lief aan met die kleine blauwe oogies.

Die kun je toch niet zomaar laten liggen?

Onze vriendin dacht er net zo over.

Zij besloot de tragische tweeling mee te nemen naar haar eigen berg.
Ondanks dat daar al drie poezen, een leuke hond, twee ezels en  heel veel kippen wonen.

In de oude strohoed van mijn moeder op de bodem van een grote plastic bloempot mochten ze mee in de auto.
Voorin, naast hun nieuwe mams.

Ineens keken ze een stuk minder tragisch.

"Cool! We mogen lekker voorin!"

Ze wonen nu op een van de mooiste plekjes van Frankrijk.
Ze krijgen geitemelk uit een pipetje en mogen morgen in bad.

Hopelijk wordt het een sterk stel.

Dat ze maar miljoenen muizen mogen vangen....

Wij gaan niet naar huis

Wat deden wij nou eigenlijk deze lange zomer:

Eerst nog wat werken op afstand, telefonisch vergaderen en zaken afronden (Bob) en heel veel luieren,uitrusten, nadenken en verwerken (moi).

En daarna:

* 34 zoldervloerplaten  aan de onderkant wit verven.
  Zodat ze op de eerste verdieping een mooi wit plafond zijn.



* 34 zoldervloerplaten naar de zolderverdieping tillen

* 34 zoldervloerplaten vastschroeven op de nieuwe balken

* die nieuwe balken wit verven

* een podium voor de zoldertrap maken

* de zoldertrap plaatsen

* grasmaaien, grasmaaien, en grasmaaien

* koken voor de mannen die de kopgevel voegden



* de rotzooi opruimen van de mannen die de kopgevel voegden.
   Man, wat een rotzooi, overal witte kalk....



* genieten van de mooi gevoegde gevel (in het niet gevoegde vierkante stuk komt een raam)


* de tuin sproeien, elke avond en ochtend. Het was een tropische zomer.

* een ballustrade timmeren op de nieuwe zolder
















* de dakspanten en -betimmering schoonspuiten en de compressor en schuren met staalborstels.
   Man wat een rotklus. Overal zwart stof en spinrag...

* genieten van het schone dak

* beginnen met het beitsen van dat schone
   (met beits met anti-boktor- en -houtwormgif, masker op,bescherming aan).
    Lekker warm.

* houtstapels wegzagen in hapklare kachelbrokken



* hapklare kachelbrokken opstapelen in de hout-tent



* kapstokje ophangen

* 50 m2 hout halen bij het schattige oude mannetje van de zagerij die altijd breeduit lacht als
   hij mij met planken ziet sjouwen.
   Sjouwen Franse vrouwen soms niet met hout?

* tussenmuur isoleren en betimmeren

* keukenlades repareren

* nieuwe deurkrukken op slaapkamer en toilet plaatsen

* kruidentuintje inrichten

* onkruid wieden, gelukkig niet zo vaak, vanwege de droogte

* lavendels snoeien

* Leuk tripje maken naar de Luberon



* Een superdag roeien op de Allier




* genieten van ons bezoek en van elkaar

* genieten van de hangmat



* genieten van de zon, de zon en nog eens de zon.

Man wat een zomer!

En nu?
Nu zijn we helemaal uitgerust en heel tevreden en blij.
Zondag rijden we terug naar NL.
Niet naar huis.
Ons huis is hier.




 

Tropical Riviere

Van de winter was het hier drie weken onder de min 20 graden.
Alles wat kan bevriezen was bevroren.
Nu is het hier al weken rond de 30 graden.


Zo zalig!

Tropische omstandigheden.
Het groene gras is geel.

Er zitten ineens kikkers in het toilet.



Ik hou niet zo van kikkers.
En ik heb al een prins.

Hup, uit mijn WC-pot.
Zonder kus naar buiten.
Ga maar een leuke kikkeres zoeken.

Wij werken volgens een tropenrooster.
Bob was al tropisch, dus die weet hoe dat hoort.

We staan om 7 uur op, ontbijtje en aan de slag.
Bob gaat de schuur in, de tussenmuur isoleren en betimmeren.

Ik klim op de steiger om de binnenkant van het dak schoon te blazen en borstelen.
Ik draag een klimgordel en zeker mezelf met een nylonband aan de spanten. Als de steiger valt, hang ik aan het dak.




Hoewel ik dus niet zou moeten kunnen vallen, vind ik het nog steeds eng.
De steiger wiebelt als ik beweeg.
En je kan niet schoonmaken zonder bewegen.

Maar het gaat voorspoedig, morgen nog een klein stukje hoog, plus het laagste stuk.
Om 11.00 uur stop ik er mee.
Pikzwart van stof en spinrag.

Douchen,  de tuin in!
De lavendels snoeien, en bosjes maken.



Die hangen nu te geuren over de slaapkamerkast.
Kan je heerlijk van slapen, en insecten hebben er een hekel aan.

Bob timmert nog even door tot het klaar is.
De onderkant van de tussenmuur is nu voorzien van een dikke laag mineraal- en glaswol en betimmerd met mooie ruwe planken.

Weer een PlusKlus volbracht.

Hout in de tent.

Tien jaren geleden kochten wij een mooie tweedehands De Waard Albatros.

Ons onderdak, op heel veel trektochten.
Kriskras door France en over Corsica.

Tijdens een orkaan aan de Atlantische kust waren wij de enigen die nog droog beddegoed hadden.

Wat een monster, die tent.

Toen we begonnen @ Riviere hadden we de tent op zolder opgezet.
Spijkers in plaats van haringen. Tussen een meter hooi.
Minus 4 graden, maar wij sliepen beschut en relatief warm in onze Grange zonder deur.
Waar wind en sneeuw gewoon naar binnen waaiden.

Hotel? Ben je gek. Wij slapen in ons eigen nieuwe "huis".

Toen de zomer kwam verhuisde de tent naar het weiland.
Comfortabel twee-persoons bed er in.
Goed uitrusten na de dagelijkse zware arbeid.

Wat een monster, die tent.

Maar.
Helaas.
Opeens verschenen er zwarte vlekjes in het tentdoek.
Ondanks onze goede verzorging was er een schimmel in het doek gekomen. "het weer".
Niet weg te krijgen.
Alles geprobeerd.

Ongeschikt om nog in te kamperen. Ongezond.

We hebben deze hete zomer nog een laatste poging gedaan hem te redden, maar de geur en de lelijke vlekken verdwenen niet.

Gisteren besloten we dat het tijd was om afscheid te nemen.

Ik had bedacht dat ik het supersterke grondzeil zou losknippen om te bewaren.
Op het Franse platteland is een stevig groot zeil altijd nuttig.

Bijvoorbeeld voor over houtstapels.

Tijdens het knippen ging er ineens een belletje in mijn hoofd.
Waarom het doek over de houtstapels?
Hout in de tent!

Volgend jaar wil Bob een echt houthok bouwen, maar dat staat niet bovenaan op het prioriteitenlijstje.

Er zijn andere dingen belangrijker.

Zoals het isoleren van de muur die aan de schuur grenst, en de buitenkant is van onze badkamer.
Dat vordert leuk.
Bob bricoleert er lustig op los.

Ik begon gisteren met het verzagen van de 4 houtstapels.
Hapklare brokken voor de kachel.

Wij kregen het hout van de buurman, nadat Bob hem vorig jaar twee dagen had geholpen het het kloven en stapelen van zijn houtvoorraad.
Een genereuze en heel vriendelijke gift, die we eigenlijk niet wilden accepteren, maar Odette en Rene stonden er op.

Mooie droge Berken-stammetjes en dikke stukken Eik.

De eerste stammetjes liggen in de tent.
Een Albatros is een stormtent. Blijft staan tot windkracht 12.
We zullen zien of hij de winter doorstaat.

Wat een monster, die tent!

Kom, ik ga weer naar mijn zaag....

Eindeloze zomer

De zomer begon met een einde.

Een uur nadat onze moeder in het ziekenhuis was overleden kregen wij,  toen we in haar verzorgingshuis haar laatste kledingsetje gingen halen, een brief in handen gedrukt.

We werden geacht binnen 7 dagen na haar sterfdag haar appartement te ontruimen.
De manager die ons de brief gaf sloeg beschaamd haar ogen neer.

Na vier doorwaakte nachten ontbrak het ons aan energie voor verzet.

Niks voor mij.

Wij moesten dus een uitvaart regelen, en tegelijkertijd een verhuizing.

Dit overkomt ongetwijfeld ook anderen.

Dat maakt het niet minder onmenselijk.

Geen tijd om te rouwen.
Inpakken en wegwezen.

De vloerbedekking in mijn moeders huis was fonkelnieuw.
"Mag die blijven liggen?"
"Daar kunnen we niet aan beginnen."

"Heeft u het telefoonnummer van degene die er komt wonen?
dan kunnen we vragen of het kan worden overgenomen."

"Daar kunnen we niet aan beginnen."

Vloerdekking voor een habbekrats op Marktplaats; verkocht binnen een dag.

Mijn broer hielp de koper naar buiten.

Daar stond een dame.

"Mag ik een brutale vraag stellen?
Bent u het appartement van uw moeder aan het ontruimen?
Mijn vader komt daar wonen en zit krap bij kas, hij zou heel graag de vloerbedekking ovenemen."

De dame zag met tranen in haar ogen de splinternieuwe rollen dik anti-slip vinyl in het busje van de koper verdwijnen.
"Ze wilden mij uw nummer niet geven, ik probeer u al drie dagen te bereiken......."

Fijn. Leuke maatschappij leven wij in.

Wij ontruimden netjes de kamers en verzorgden een mooi afscheid.

Daarna was de energievoorraad uitgeput.

Rust en slaap inhalen was nu prioriteit.
Mijn werkgever had alle begrip.

Mijn geliefde regelde dat hij zijn werk kon voortzetten vanuit France. Wij vertrokken naar Riviere.
Oudste zoon en zijn lief reden mee.

Bob timmerde overdag aan de weg voor zijn IT-opdrachtgever, 's avonds trok hij zijn overall aan en timmerde aan de zolder.

Ik hing in de hangmat.

Vanaf de eerste dag @ Riviere scheen de zon.
En ze schijnt nog steeds.
Vandaag was het hier veertig graden.
Twee onweersbuien in vier weken.

Na twee weken kon Bob zijn project overdragen, gingen de zakelijke telefoon en laptop de kast in, en kon hij  zich vol op zolder storten.

Met de nodige rustpauzes.
Zoals door een lieve uitnodiging voor een tochtje naar de Luberon.
Waar we gastvrij werden ontvangen en mochten verblijven in een schattig Cabannonnetje met zwembad.
En ook nog werden meegenomen op een leuk uitstapje naar de okermijnen van Rousillon. Prachtig.
Heerlijk ontspannen.

Vervolgens snel terug voor alweer leuk bezoek: jongste zoon en mijn broer.
En zowaar weer een toffe uitnodiging voor ons vieren: varen met een wildwaterboot.
Op de Allier.
Een tropische dag op het water.
Wat zalig!

Sunny Dees En France

Zoon sms-te net dat hij weer veilig in Nijmegen is.
Moeders kan rustig gaan slapen.

Nog een week heerlijk klussen en rusten @ Riviere.
In deze tropische eindeloze zomer, die zo bizar begon......

Stargazer, cowchaser

En zo zaten we gisternacht weer klaar in ons weiland.
Om 04.45 uur.
Voor de meteoren van  Perseus.
Elk jaar rond 11 augustus vliegen ze door de hemel. Tientallen  per uur.



Overdag is het omtrent dertig graden. Nu was het een graad of tien.
Gras en tuinstoelen kletsnat.
Dik ingepakt in dekens en badjassen namen we plaats op de eerste rang.

Veel voorbijschietende meteoren aan de noordoostelijke hemel.
Heel mooi.

Echter.
Op de achtergrond een afleidende factor.

Een koe in het weiland  aan de overkant, snurk op repeat.


Nee echt, als je denkt dat je partner snurkt... ga es een nachtje naast een koe liggen....
Maar toen....

Gescharrel.
In het pikdonker.
Vlak bij ons huis.


Hmmm. Niet cool.
Toch maar terug naar binnen.
Deuren dicht, naar bed.

Toen het licht was zag ik de sporen van de insluiper.
Of, beter gezegd, insluipster.

De zwart-wit gevlekte onverlaat had zich uitbundig ontlast.
Naast onze waslijn.

Shit.




We hadden al gezien dat één der dames het gras aan de andere kant van de heuvel aantrekkelijker vindt.
Ze kruipt op haar knieen onder het prikkeldraad door en gaat aan de wandel.

Leuk,  maar niet in onze tuin, merci
Niet goed voor de buizen van de septic-tank.
Tenslotte zijn de dames nu niet bepaald van de categorie vlindergewicht.

We belden de boer.
Monsieur, une des votre vaches fait un promenade toutes les soirs....

Hij was niet onder de indruk.

Dus hadden we zelf de omheining maar gerepareerd.

Mevrouw was niet onder de indruk.

Ze kroop er de volgende avond gewoon weer onderdoor.
Op haar knieen.
Echt waar.
Ongeveer zo:



Gisteravond rond 23.00 uur zette ik de tuinstoelen vast klaar voor vannacht.
We waren van plan de wekker weer  op 04.45 uur te zetten om het hoogtepunt van de sterrenregen te zien.
En wie liep er naast onze auto te grazen?
Jawel, de  uitloopster. Madame Straatmadelief.

"Nu is het genoeg" dacht ik.
Ik pakte snel de zwabber en een dikke steen.

Ik mikte de steen met opzet zo dat ik haar niet zou raken, maar wel in haar buurt.
Oeps. Even vergeten dat ze naast de auto stond....

Gelukkig kan ik niet goed gooien.

Mevrouw schrok wel en begon te rennen.
Mijn kant op.
Sodemieter.

Maar ik was óók boos.
En schreeuwde dat ze moest oprotten.
Rotkoe.

Blijkbaar vond ze de hippe oranje zwabber waarmee ik naar haar zwaaide best wel eng.

Of mij.

Ze draaide zich om en ging er van door.
De weg op.

Weg koe.

Toen we vannacht om 04.45 uur opstonden, was het bewolkt.
Shit.

Enorm!

In de brandende zon doen de heren een gevaarlijk en vies klusje.

Wij zijn niet zo gewend aan toekijken als anderen aan het werk zijn...
Het enige wat overblijft is ze een beetje verzorgen.
Morgen komen ze terug om de klus af te maken.

Enge dingen...

Inmiddels zijn de werkzaamheden naar indrukwekkend niveau gevorderd.
Figuurlijk, want het wordt echt heel mooi.
Letterlijk, want dit gebouw is behoorlijk hoog.

De tweede verdiepingsvloer is inmiddels klaar, en Bob heeft er een prachtig mooie ballustrade omheen getimmerd.
Nu is het veilig om op de zolderverdieping verder te werken.

Want daar is nog een hoop te doen....
Op en tussen de eiken dakspanten en de dakbetimmering heeft zich honderd jaar stof opgehoopt.
Dat moet weg.
We willen een slaapkamer op zolder maken, dus het moet er fris en schoon zijn.

Met de compressor en het luchtpistool spuiten we de naden schoon. Dikke vlokken grijze stof en godweetwatnogmeer voor enge dingen vallen naar beneden.
In ons gezicht, in onze nek, tussen onze kleren.

Als we die dragen, want het is hier warm.

Vandaag werkten we in zwembroek en bikini. Als we het zat waren spoelden we ons af met de tuinslang.

Die lag in de zon, dus er kwam heerlijk warm water uit.

Daarna plonsden we het zwembadje in.
Als we uitgedobberd waren, weer terug naar de zolder.

Eerst blazen met de compressor, daarna de enge grijze zooi opzuigen met de stofzuiger.

Beveiligd met mondmasker, bouwhelm en stofbrillen.

Drie kwart is klaar.

Nu moet het stuk waarbij we op een kleine steiger moeten staan.
Klimgordel aan, touw gezekerd over de dikke eiken balken.

Eergisteren reden we langs een schuur in de bergen achter ons.
Het gebouw leek erg op het onze.
In de tuin stond een caravan.
"Kijk" zei ik nog tegen Bob, "daar zijn ze ook druk bezig met opknappen"....

In het dak zat een groot gat.

Gisteravond hoorden we van onze buurtjes dat er iemand door dat gat was gevallen.
Negen meters naar beneden.
Op zijn hoofd.
De Sapeurs Pompiers hebben nog geprobeerd hem te redden..

Helaas.

Afschuwelijk.
....

Onze hoge bouwsteiger staat buiten.
Het in elkaar zetten was al eng.

Morgen komen er twee vaklui om de hoge kopgevel af te voegen en de rotte balk boven het raampje op 9 meter hoogte te repareren.
Specialisten die gewend zijn aan werken op hoogte.

Heerlijk dat we dat zelf niet hoeven!

Watje?

Ik ben geen watje.
Echt niet.
Er zit nog een beetje Groningse boerin in mijn genen.
Geërfd van de boerenkant van de familie.
Schaatsers en boeren.
Nuchter en stoens.
Nait soez'n.

Eerder deze week stapte ik met mijn leuke witte open espadrille in een grote verse koeienvlaai.
De stront sijpelde slijmerig tussen mijn tenen.

Ik werd niet eens misselijk.
Schoen in de vuilnisbak, voet onder de douche.
Klaar.

Ik dacht nog: "kijk, eigenlijk is koeienstront gewoon gemalen gras.
Als het nat wordt is het weer groen"....

Maar gisteravond had ik hulp nodig van iemand met tropenervaring.

Iemand die niet paniekeert in geval van vliegende reuzensprinkhanen:



kakkerlakken, duizendpoten, kaki ampats......




Of giant spiders.

Er zat een exemplaar met  monstermaten aan mijn kant van het bed.
Op de muur.
50 centimeter van mijn hoofd.
Klaar om vannacht in mijn mond te kruipen.

(Als ik slaap heb ik mijn mond open.
Soms komt er ook nog geluid uit.
Gelukkig slaap ik dan, dus ik merk er niets van.)

"Bob!" Hellup!

Bob bleef koel en beheerst.
Hij pakte een stuk keukenpapier,
vouwde het om Arachnus Giganticus,en liet het monster buiten het raam in het gras vallen.

Waarschijnlijk zit ie er vanavond weer.

Naar huis

Het was de bedoeling dat we even lekker de stad zouden verkennen.
Nadat we onze oudste zoon en zijn geliefde naar het vliegveld van Lyon hadden gebracht.

Toen we de parkeergarage uit reden keken we elkaar aan.
'Waar wil jij het liefst naar toe?'
'Naar huis' zei Bob
'En jij?'
'Naar huis' zei ik.

Dus we reden terug naar Riviere.
Weg uit de drukte.
Weg van de snelweg.

Terug naar de zwaluwen.
En de wespen die een nest in onze muur hebben gebouwd.
Naar de zonnebloemen en de rode zonnehoeden.
En naar de hangmat.
En de koeien. Waarvan er elke avond eentje onder het prikkeldraad doorkruipt en in onze tuin poept.
Echt waar.
Elke ochtend een verse vlaai.
Goed voor mijn kruidentuintje.