Tragische Tweeling.....

Vandaag kwam een vriendin nog even gezellig koffie drinken.
Toen we samen naar buiten liepen, hoorden we een ijselijk gekrijs                                            

Door merg en been....                                             

Ze waren niet moeilijk te traceren.

Achter een houtstapel voor het huis van de Buurman zaten twee zieke, vieze grijze poessies.

Ze keken ons smekend aan.

"Neem ons mee!

Anders krijgen we zwemles!"

Moederpoes was nergens te bekennen

Ze zagen er verwaarloosd en armetierig uit.
Zoveel wormen, dat ze over hun huidje kropen.
Vieze oogjes...
Scharminkels.
Bibberend en trillend kropen ze tegen ons aan.

"Ze gaan gewoon mee naar Zeist, we nemen ze mee......"

Maarja, zou Bob dat initiatief wel toejuichen......

Vier poezen in een appartement, en elke drie weken mee in de auto naar France, is wellicht geen erg rationele onderneming.

Maar ze waren wel erg schattig. En ziek. En zielig.

Gossiepossie wat waren ze zielig.

En ze keken ons zo lief aan met die kleine blauwe oogies.

Die kun je toch niet zomaar laten liggen?

Onze vriendin dacht er net zo over.

Zij besloot de tragische tweeling mee te nemen naar haar eigen berg.
Ondanks dat daar al drie poezen, een leuke hond, twee ezels en  heel veel kippen wonen.

In de oude strohoed van mijn moeder op de bodem van een grote plastic bloempot mochten ze mee in de auto.
Voorin, naast hun nieuwe mams.

Ineens keken ze een stuk minder tragisch.

"Cool! We mogen lekker voorin!"

Ze wonen nu op een van de mooiste plekjes van Frankrijk.
Ze krijgen geitemelk uit een pipetje en mogen morgen in bad.

Hopelijk wordt het een sterk stel.

Dat ze maar miljoenen muizen mogen vangen....