Watje?

Ik ben geen watje.
Echt niet.
Er zit nog een beetje Groningse boerin in mijn genen.
Geërfd van de boerenkant van de familie.
Schaatsers en boeren.
Nuchter en stoens.
Nait soez'n.

Eerder deze week stapte ik met mijn leuke witte open espadrille in een grote verse koeienvlaai.
De stront sijpelde slijmerig tussen mijn tenen.

Ik werd niet eens misselijk.
Schoen in de vuilnisbak, voet onder de douche.
Klaar.

Ik dacht nog: "kijk, eigenlijk is koeienstront gewoon gemalen gras.
Als het nat wordt is het weer groen"....

Maar gisteravond had ik hulp nodig van iemand met tropenervaring.

Iemand die niet paniekeert in geval van vliegende reuzensprinkhanen:



kakkerlakken, duizendpoten, kaki ampats......




Of giant spiders.

Er zat een exemplaar met  monstermaten aan mijn kant van het bed.
Op de muur.
50 centimeter van mijn hoofd.
Klaar om vannacht in mijn mond te kruipen.

(Als ik slaap heb ik mijn mond open.
Soms komt er ook nog geluid uit.
Gelukkig slaap ik dan, dus ik merk er niets van.)

"Bob!" Hellup!

Bob bleef koel en beheerst.
Hij pakte een stuk keukenpapier,
vouwde het om Arachnus Giganticus,en liet het monster buiten het raam in het gras vallen.

Waarschijnlijk zit ie er vanavond weer.