Otis sings the blues

Kijk mij nou hier zitten.

Ze had ons de avond tevoren al gevangen gezet op zolder.
Hup. Naar boven, etensbak mee, poepbak mee, luik dicht.

Opgesloten.

Met DE Vrouw Die Mij Niet Wil.

Elke keer probeer ik het weer.
Kruip lekker tegen d'r aan als ze slaapt.
Lik d'r oortjes.
Leg mijn poot om d'r heen...


Ik bedoel, echt....., zooooo lief ben ik voor d'r.

Maar zodra ze wakker wordt is het mis.
Ze gromt naar me.
Mept met haar klauw.
Bijt in mijn kop.
Dus dan smeer ik 'm maar weer.
En na zo'n nacht van vernedering en afwijzing word je dan opgesloten in een reisdoos.
Ik bedoel. Alsof die zolder al niet erg genoeg was.
Vijf weken mag je de wereld verkennen. Zit je ineens op zolder.
En vervolgens in een doos. In een auto.
Urenlang, met haar in een andere doos vlak naast me.
Ik bedoel, IK ga dan gewoon lekker slapen.
Wat kun je anders.
Ik geef me over. En ik slaap.
Zij niet. Zij krijst.
En dan bedoel ik niet een beetje.
Ze krijst de hele reis.
Eigenlijk snap ik niet waarom ik zoveel van d'r hou.......