.

.

zondag 30 december 2012

Tranen in de beits

Ken je dat?
Je had een pijnlijk wondje.

Eindelijk, na hele poos, was er een korstje op gekomen.
Je voelde het niet alsmaar meer.

Je wist nog wel dat het er was, maar je dacht er niet meer de hele tijd aan.
En toen, zonder dat je er op verdacht was, sprong het korstje er zomaar weer af.
Au.

Vanmiddag.
Lekker aan het klussen.
Meebrullen met de Top 2000.
Gezellig.

Sting, de Dijk, Stevie Wonder....
Zelfs Andre Hazes kan leuk zijn als je en France in je eigen bouwval aan het werk bent.
Gezellig.

En dan.
Andrea Bocelli. Time to say Goodbeye

Klote.

Daar ging het korstje.
Au.

Tranen in de beits.

Andrea stootte het korstje open.
Hij zong Time to say Goodbeye toen we afscheid namen van mijn paps.

Waarvan ik geen afscheid kon nemen.
Omdat hij zomaar dood van zijn fiets viel.

Ik wilde helemaal geen Goodbeye zeggen.
Rot op met je Time to say Goodbeye Andrea!

Hij was nog maar 63....
Rot op met dat stomme lied.

Wat zou hij het hier tof hebben gevonden, @ Riviere!
Mijn paps was de grootste Francofiel die je maar kunt verzinnen.

Het wordt al donker. Ik kijk naar de eerste sterren.
Ben je daar ergens?

Kan je ons zien?
En hoe mooi het hier wordt?

Kom es langs!
Kunnen we samen weer lachen.
Gekke paps!

Love you....


2 opmerkingen:

  1. Ach, lieve Dees. Dan is zomaar zo'n wondje plus zo'n lied precies genoeg om de tranen te laten stromen.En toch, is hij dan zo heel dichtbij.Hoe dat werkt weet ik ook niet, maar zo voelt het wel.Iets om te koesteren.Groet!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Vreemd, dat we op de gekste momenten aan onze dierbaren overledenen moeten denken. Ik droom veel, vaak over mijn zus, overleden toen ze 59 jaar jong was.
    Mis haar nog steeds. Lieve groet en een fijne jaarwisseling.

    BeantwoordenVerwijderen