Een lustrum vraagt om nog meer stenen

21 maart 2013.

Een lustrum..

21 maart 2008
Een grijze ijskoude dag.
Om half twee hadden we een afspraak bij de notaris.
Door het tekenen van de acte authentique zouden we eigenaar worden van een gebouw en een bult stront.


Op huizenjacht En France, op maximaal 1000 kilometer van Utrecht, waren we in 2007 verzeild geraakt in de Montagne Bourbonnaise.
In de meivakantie boekten we een weekje  www.lagrandeserve.com

Voor romantische stellen die houden van het kampeergevoel.
Maar niet op de knietjes in de klei met hamer en haring hun relatie naar de knoppen willen helpen.
Geweldige locatie, prachtige accommodatie.
Heel leuke eigenaars.

Dankzij hun gouden tip vonden wij onze droomplek.


Een spannend weekje later was de promesse de vente getekend.
Onder voorwaarde van toewijzing van een Certificat d'Urbanisme (bestemmingswijziging)

Wat moet je met een schuur, als je er geen woonhuis van mag maken?

Dat papiertje liet ruim een half jaar op zich wachten.
Vervolgens kostte het regelen van de overige formaliteiten nog es drie maanden.

Ook in 2008 wenste het weer zich  niet conform lentebehoefte  te gedragen.
Op 21 maart rond half twee vielen er dikke sneeuwvlokken uit een donkergrijze lucht.

De notaris ging er eens lekker voor zitten.
Het werd een signeersessie alsof het een landgoed van een miljoen betrof.

Toen we om half vijf eindelijk weer buiten stonden, was de wereld wit.
Wij zagen het door en roze bril.
Grijnzend van geluk reden wij naar Riviere.

Onderaan het beruchte wegje kwam de eerste hindernis bij de verovering van 'onze' berg.
De auto, volgeladen met van alles en nog veel meer, wilde niet omhoog.

Elke poging richting Riviere liep uit op een glijpartij in tegenovergestelde direction.

Gelukkig zat ergens achterin die volgeladen auto een box met sneeuwkettingen.
En zo kwam het dat wij uiteindelijk blij met bevroren handen bovenaan de berg geraakten.

Hoezo hotel.
Wij hebben een 'huis' in Frankrijk.

Daar slapen wij vannacht.

-5, sneeuw, geen deuren?

Hoezo.

Tent op zolder!

Met de daartoe meegebrachte hamer en spijkers timmerden wij scheerlijnen in de eikenhouten hooizolder.

En sliepen die eerste nacht op 'onze' berg onder ons eigen dak.





Zo begon het.
Vijf jaar geleden..
170 m3 schuur veranderden langzaam in 170 m3 huis.

Maar er was nog een stukje gebouw.

340m3.......
Grenzend aan het onze.

 
 
In bezit van buurvrouw Odette.

Toen we haar ooit vroegen of het te koop was, zei ze nee. Daarna ja. Daarna: misschien later.
En toen weer nee.
Vervolgens noemde ze toch een prijs.
Waarna wij deden alsof wij Franse getallen absoluut niet begrijpen.


Helaas is Odette er niet meer.
Haar bezittingen worden verdeeld en verkocht.
Met de erfgenamen kwamen we een prijs overeen en tekenden onlangs een promesse.

Nu maar hopen op vlotte afhandeling zonder kinken en beren.

Nog meer stenen! Joepie!