Tralala

Als ik zo es mijn verhaaltjes teruglees, lijkt het alsof  het bij ons altijd vrolijkheid en tralala is.
Alsof alles altijd lukt.
Alsof de zon altijd schijnt.

Schone schijn?

Tuurlijk was er droefheid en drama.
Pijn en venijn.
Pech en ongelukjes.
Storm en mist en donkere wolken.



Gestorven geliefden.
Zomaar. Weg.
Soms konden we niet eens afscheid nemen.

Hun spulletjes liggen deels in ons Franse huis.

Mijn vaders warme trui.
 
Lissy's servieskastje.




Mam's sprei, haar theedoeken.........

Ma's schilderijen. En haar gebakschaal.

Zo komen ze telkens even voorbij.
Dan zijn ze er weer.
 
En kleine ongelukjes en pech?
Hou op, schei uit.

Douchewand in duizenden brokjes.
Bevroren vloerverwarming.
Bevroren kranen.
Drie grasmaaiers gemold.
Twee kantjesmaaiers kaput.
Poezen tussen de vloer verdwenen. Net voordat we weg moesten.

Verstuikte enkels, verbrande billen.
Enorme splinters.
Roestige spijkers.
Snij-, schaaf- en zaagwonden.

Zaagwonden?

Jawel.

Bob had vorige week een ongewenste ontmoeting met de scie circulaire.
Gelukkig is hij van de werkhandschoenen.
Dat scheelde een laagje.

Voordeel van dit nadeel was, dat ik mijn EHBO-theorie in de praktijk kon uitproberen.
Weer es wat anders dan een LOTUS-slachtoffer.

Bob is geen pieper.
Ik ook niet.
Dus zagen we samen cool en in stilte dat de zaag er flink ingehakt had.

Getsie.

Wij reinigden de rare rijtwond.
Ik legde een drukverband aan.
"Zo. Nu naar le docteur,even een pro laten kijken...."

"Nee" zei Bob. "'t gaat zo wel"

Oeps.

Dus kluste Bob gewoon door.
Met negen vingers.
En een drukverband. En later een paar zwaluwstaartjes.
Beschermd door een vingercondoompje.
Vingercondoompje?






Jawel.
Gekocht bij de Pharmacie.

Samen met nog een heel regiment aan andere ingenieuze Franse verbanden.

Terug in NL toch even een tetanusprik en wat beestjesvretende medicamenten gehaald.
Inmiddels groeit de vinger weer aan.

Gelukkig maar.