Luis

In de schuren van Rivière wonen wilde boerenpoezen.

Vrolijk vrijen vele verre neven en nichten van de huispoes van wijlen buurvrouw Odette er op los.

Hetgeen resulteert in een  oververtegenwoordiging van snordragend spinvolk.

Niet alle babies zijn dus  even slim, gezond of mooi.

Ze zitten overal.

Zelfs het hondehok is gekraakt.

Vorige week  was één van de mini's ziek zwak en misselijk uit zijn schuilplaats te voorschijn gekropen. Bibberend zat hij op de schop.

Zich te warmen in het zonnetje.

E.H.B.Zielige poesies .....

Zalmsnippers, babymelk en lichaamswarmte..

Hij knapte er een beetje van op.

Omdat ie een bijtertje was, noemden we 'm Luis.

Zoals de voerballer.

PoesLuis  mocht ook in Groningen wonen. 

Dochter en schoonzoon hadden besloten Luis te adopteren.

We maakten een bedje van tuinstoelkussens in de schuur, stopten hem lekker in, gaven hem nog een nachtzoen en deden het licht uit.

De deur mocht op een kiertje.

De volgende ochtend was Luis' bedje leeg.

We zochten hem overal. 

Eerder beantwoordde hij ons geroep met klagelijk gemiep.

Nu bleef het angstaanjagend stil.

Luis! Luis! waar zijt gij?

In een hoekje, achter de grote schuurdeur vonden we hem.

Platgedrukt tussen mijn rubberlaarzen en de vuilnisbak.

Stijf rechtop.

Met  zijn pootjes omhoog.

Zijn bekkie opengesperd in een laatste ijselijke krijs.. 

Dood.

Waarschijnlijk heeft ie geprobeerd in de vuilnisbak te klimmen, is naar beneden gegleden en kwam klem te zitten.

Te verzwakt om zich los te wurmen.

Kloterig.

We begroeven Lieve Luis onder een steen in het vetplantperkje.

Lekker warm in het zonnetje.