Minette Française

Bonjour!

Iek wort al ekt une minette Française .....
Kijk, quand je suis en Bennekom, iek eb keen enkel contacte avec des chats Hollandaises.

Ja die dikke sukkel ja, maar daar heb je niks an.



In Pays-Bas, dáár mag ik niet naar buiten. De notaris die beneden werkt, vindt die dikke Floyd eigenlijk al teveel. Poeh. Hij weet niet hoe onweerstaanbaar moi is.

Non, ici ies et veel spannender. En ici mak iek naar buitén.
Ici wonen beaucoups des chats tres interessantes. En ze spreken Frans... zoooh séxy.......

Als ik ff binnen bij de kachel zit, hoor ik ze de hele tijd naar me mioleren. Dan willen ze natuurlijk dat ik kom spelen. Ze zijn dol op me. Logisch. Ik ben woest aantrekkelijk.

En tres intelligente!
Ik speel par exemple bijvoorbeeld fantastique schaak:

Crépi-eren en een dodelijke trap

Vandaag ga ik crépi-eren. Dat wil zeggen dat ik de muren op de bovenverdieping ga insmeren met een kalkpasta, met de consistentie van pindakaas.
Krijg je heel moe-e armen van.
Geen miniklusje. Kijk maar eens wat voor oppervlakte er moet worden bestreken.....



Maar 't wordt wel mooi, en weer een stapje verder in de vooruitgang van dit eeuwenoude gebouw.



Alle gaatjes worden gevuld door de dikke pindakaasmassa.
We hopen op viervoudig effect: minder stoffig, minder vliegen(die eitjes leggen in de muur)een béétje warmer, en natuurlijk een mooie kleur!

Frans werpt zich op de trap.
We hebben een tijdelijke , nogal smalle, steile trap naar de eerste verdieping. Gisteren was er iemand op de koffie, die onze trap betitelde als "un escalier mortel"



Tja, oeps.... moeten we iets aan doen.
Wij beraden ons nog op een ontwerp.

Kouwe poten!

Heb ik weer.

Eerst moet ik negen uren in zo'n plastic reisbox zitten, met naast me het hysterische Kreng, dat de hele tijd zit te krijsen omdat ze haar zijn vergeten te drogeren.

Dan láten ze me eindelijk los,stap ik in een ijskoude witte laag nat spul. Totaan mijn warme pluizige buik zak ik erin weg. Als ik niet jeweetwel was, zouden ze nu verschrompelen tot iets verwaarloosbaars.

Snel sprint ik het huis in.
Jammer genoeg is het daar bijna net zo koud als buiten....
Maar goed, ik spring op de bank en rol me op als een garnaal. In een warm fleecekleed.
Zij doen net alsof het niet ijskoud is, lopen te roepen hoe fijn het hier is, en gaan nog es lekker aan de gluhwein....
Intussen loopt dat kleine kreng hier rond alsof de tent van haar is. Poeh, ik was hier veel eerder....
Na een paar uur gaan ze eindelijk slapen, zodat het wat rustiger wordt.
Langzaam ook wat warmer, want ze hebben alle kachels aangezet.
Als het weer licht wordt, en ze komen eindelijk uit hun nest om mij mijn brokken te voeren, willen ze meteen weer naar buiten.

Dat kan ik vanzelfsprekend niet zonder toezicht laten plaatsvinden. Het bos zit vol gevaren. Dus moet ik weer die kouwe troep in. Ik loop ze achterna, hard roepend dat ze terug moeten komen. Het is hier godvergeten koud! Ik loop tot mijn buik door dat natte witte spul, en heb kouwe poten.

Zij hebben lekkere dikke sokken en laarzen aan, maar ja....., die heb ík niet.
Hoe hard ik ook roep, ze lopen gewoon door. Dus ik d'r achteraan. Je weet nooit wat er kan gebeuren.

Ik volg ze de hele weg. De berg op, het bos in.. Ik mioleer me ongans. (da's miauwen op zijn Frans).


Maar het helpt niet. Ze lopen gewoon door.
En maar kwelen hoe mooi het hier is. Ze maken foto's van bevroren bomen.



Djiezus. IK HEB HET KOUD! KOM MEE NAAR HUIS....
En dan, eindelijk, krijg ik de aandacht die ik verdien. Ze vinden me zielig. Nou was dat ook weer niet helemaal de bedoeling, maar het resultaat is dat ik wordt opgetild en bevrijd uit die ijzige witte zooi.

Kijk, zo mag ik het zien. Als een Koning word ik naar huis gedragen...

Geglibber in een sprookjeslandschap

Op eerste kerstdag vertrokken wij rond 15.00 uur richting Riviere,
De wegen waren goed schoon (zelfs in België....) Het was een relaxte tocht.
Tot de afslag Gannat-Vichy. Meteen nadat we autoroute A71 verlieten begon het geglibber.
Met een vaartje van 40 kilometer per uur reden we richting Le Mayet de Montagne. Het had eerst geijzeld, daarna gesneeuwd. De wegen naar ons huis hebben de nodige bochtjes en hellingen. Niet goed voor Dees d'r zenuwen.
Het laatste stukje omhoog is écht een heel eng wegje, steil omhoog, met een haarspeldbocht halverwege. Uiteraard met fijn afgrondje aan één kant. Teveel voor mij. Ik ben best stoer, maar dit laat ik liever over aan iemand met stalen zenuwen. Zoals mijn geliefde.

Dus onderaan het wegje verliet ik het voertuig.
Het was een prachtige wandeling door een ijskoude, pikdonkere nacht. Heldere hemel, opkomende maan.
Bij elke stap kraakte het. Onder de sneeuw lag een laagje ijs op de weg.
Tijdens het stukje door het bos voelde ik me bekeken de ogen van de nachtdieren, die me van een afstandje volgden.
Onderweg zag ik geen auto op de kop in de afgrond liggen, dus ik ging er van uit dat de tocht naar boven succesvol was verlopen.
Gelukkig klopte dat, en nadat de poezen uit hun reismanden waren bevrijd en de spullen uitgeladen, kon de vakantie van start gaan.

Sneeuwfietsen...

Toen ik vanochtend om 07.30 uur op het station kwam, stonden de fietsen er zo bij....





Vanavond om 18.00 uur zo:



Niet al te veel fanatieke fietsers vandaag.....

Behalve deze muts.

Wandeling in een kerstkaart

De wereld is een kerstkaart.
Dus wandelen, en plaatjes maken










En daarna:

Natte Poes of Roze Rompert?

Kijk mij nou. Ik ben zwáár de Sjaak.

Eergisteravond haalden ze mijn voederbak weg.

Dus ik krijste.

Want ik had nog honger.
Die grote witte dikzak mocht wel eten. Terwijl ie al zo vet als een varken is.
En net zo lui.

Na een lange nacht met een lege maag werd ik gisterochtend uitgehongerd in mijn reismand gestopt.
Kijk, als we nou naar Rivière zouden zijn gereden, had ik dat er nog wel voor over gehad. Dáár is het vet.
Maar mijn vrouwelijke intuïtie vertelde me dat ik nu ergens naar toe werd gebracht waar ik écht niet wilde zijn.

Dus ik krijste.

Na een kort ritje werd ik met mand en al afgeleverd op een plek waar het naar bange zielige poezen en vieze grote rothonden ruikt. NOT GOOD!

Dus ik krijste.

Gelukkig hadden ze er goeie dope.
Ik kreeg een shot in mijn lieve billetje en daarna werd alles warm en roze. Héérlijk.

Dus krijste ik niet meer.

Een paar uren later werd ik wakker.

Dat stel, dat denkt dat ik hún huisdier ben,(zij zijn míjn personeel, maar dat terzijde) stond schaapachtig lachend te kijken hoe groggy ik was.

Fijn. Leuk hoor.

Dus probeerde ik te krijsen. Maar 't gong niet.

Stoned als een garnaal werd ik in mijn reismand geschoven.
Ik wou d'r wel uit, en probeerde het deurtje open te breken, maar mijn poten deden het nog niet. Ze bleven haken in de deur.



Jammer genoeg had ik nog niet de kracht om tijdens de rit naar huis lekker hard te krijsen.

En weet je wat het allerberoerdst is? Ik heb een enorme snee. In mijn lieve buikje.
Waar mijn eieren zouden zijn gaan rijpen, die hádden kunnen uitgroeien tot mijn allerschattigste kinderschaar. Daar gaapt nu een loze leegte.

Potverdomme.Ik had al een kranige kater uitgezocht,die in de schuur naast mijn vakantiehuis @ Rivière woont.


Lekker ding.

Maar ja........ vanaf nu heb ik elke avond hoofdpijn.
Voor mij is de lol d'r af.

Dus lig ik hier in mijn Roze Rompert. Die moet ik aan omdat ik anders aan de touwtjes in mijn snee ga knagen.
Dúhhh...Tuurlijk zou ik dat doen, want het jeukt als de hel.

Ze zeggen dat die Roze Rompert fijner is dan zo'n witte plastic kap.
Zou best kunnen. Ik haat dat ding.

Dus ik krijs.



Ik hoor ze wel. Ze praten over mij. Ze vinden me zielig. Nou vraag ik je.
WIE heeft me nou naar die Dierenarts met dat mes gebracht?

Maar ze hadden het ook over de poezen in de schuur van de buren @ Rivière.
Daar werd ik wel een beetje stil van.
En krijste dus éventjes niet.

Elk voorjaar probeert de buurman vers geboren babypoesjes te leren zwemmen in de regenton.
Maar hij is een slechte badmeester......



Alleen de allerslimsten, die zich héél goed verstoppen, blijven over.

En een enkeling, met talent voor water......






Jeetje. Natte Poes of Roze Rompert?

Dan liever een Roze Rompert.
Maar moesten ze nou sodejoker echt eentje uitkiezen met PUPPY op de buik?

Warme soep en koude toetjes

"Weet je wat het ergste is?" sprak mijn moedertje vanochtend.

"Warme soep en koude toetjes".

Ach.., wanneer zelfs de fijnste, meest troostrijke dingen in het leven een probleem worden....


Een leven lang je eigen gebit. Er zijn er niet zóveel die daar in slagen.

Maar na 76 jaar trouwe dienst willen haar tanden met pensioen.
Eén voor een nemen ze daartoe zelf het initiatief.

Dus van tandarts naar kaakchirurg naar tandtechnicus en vice versa.

Ach mevrouwtje. Geen probleem hoor. Komt u binnenkort maar eventjes langs. We trekken ze er allemaal eventjes uit.



Oud worden. Dat wil iedereen.

Maar oud zijn?

Aftellen

Ik tel de dagen af...
Op tweede kerstdag hopen we weer naar Rivière te rijden. IJs en weder dienende......
Vanaf gisteravond werd de wereld hier witter en witter.



Van onze vrienden En France horen we dat het daar nog veel erger is.....



We rijden momenteel in een tijdelijk autootje zonder winterbanden....
En wat minder comfi dan we gewend waren.....







Maar we gaan wel! Ook al moeten we er drie dagen over doen....
In het uiterste geval stap ik zelfs in mijn vakantie vrijwillig in een trein!



Ik kan niet wachten om dit uitzicht weer live te zien: