Racemuizen

Wat zit er in die doos? Is dat voor ons? Maak open!



Wat moeten we hier in godsnaam mee?

Drie dooie muizen met een trektouwtje aan hun kont.
Als zij daar aan trekken schuiven die muizen een rondje. Van 30 cm...

Waanzinnig.




Voor één keer ben ik helemaal eens met die dikke slome.
Wat een stupide actie.
En als 't daar nou mee gedaan was...
Maarnee, ze hebben ook nog een ander ding gekocht.
Waar ze ons een plezier mee denken te doen.

Ein KatzenKratzBaum...



Waanzinnig. Ik bedoel, hoe dom kun je zijn.
Denken ze nou echt dat wij daarvoor uit onze luie stoel komen?

Kom. We gaan eten.

Kniekousen

De winter is nooit mijn favoriete jaargetijde geweest.
Ook toen ik nog een klein meisje was, had ik er de pest aan.

Dat kwam door maillots.

Die móest je vroeger aan. Want een meisje was toch het leukst met een rokje?
Ik vond rokjes ook leuk, maar ik haatte die rotmaillots.

Vooral die gemêleerd grijze wollen.Die kriebelden het ergst.



Ik probeerde ze te saboteren door over de stoep te kruipen tijdens het knikkeren, zodat de knieën dun werden.
Of draadjes los te peuteren. En dan trekken. Kreeg je héél mooie gaten van....
Helaas was mijn moeder als lerares nuttige handwerken een kei in het stoppen van gaten in sokken en maillots.
Of ze naaide er een hippe applicatie op:



Omdat ik een onderdeurtje was/ben, waren maillots mij altijd te groot.
Heden ten dage compenseert het uitrekken in de breedte het teveel aan lengte.
Maar behalve klein was ik ook spichtig.

Dus hing het kruis tien centimeter te laag en was er onder aan mijn voet nog een kwart maillot over...
En de hele tijd afzakken.
Gék werd ik er van.

De hele lange winter verlangde ik naar blote beentjes.

Eerst droeg ik sokjes:




Daarna werden kniekousen hip.



Maar ja. Van blote benen kreeg je blaasontsteking.
Dus dat mocht pas als het écht lente was. En dan eerst met drie onderbroeken óver elkaar.
Of een Wolletje. Your worst nightmare off Kriebelhood.



Wollen ondergoedjes kocht mijn moeder bij textielhuis Nelleke in de Nieuwe Ebbingestraat in Groningen.
Ik háátte die winkel.
(Wonderlijk genoeg heeft die zaak nog jaren bestaan. Als ik er later langs fietste begon het altijd spontaan overal te kriebelen.)

Maar alles was beter dan zo'n rotmaillot.

Dus ik zeurde en zeurde..
Ik begon al te zeuren als het eind februari was.
Mijn moeder werd er horendol van.

Héél misschien mocht ik kniekousen op de verjaardag van Opa Schröder.
Die was op 14 maart jarig.
Of anders op die van Oma Schröder. Zij was op 1 april jarig.


(gewéldig die hoedjes)


En als het dan éindelijk mocht, was dát voor mij het echte begin van de lente:
Kniekousen!!!!!

Heen en weer...

Twee jaar geleden kregen wij een partij houten luiken van zware kwaliteit, maar in deplorabele staat qua schilderwerk.
Ze waren voorbestemd voor de vuilnisbelt, maar vragen staat vrij, en zo kwamen wij in het bezit van voldoende luiken om het hele gebouw @ Riviere mee te bekleden.

Dapper begon ik in Nederland met schuren, afbijten en strippen.

Bij ons is de taakverdeling als volgt: zij is van het schuren, verven, behangen, tuinieren en overige decorerende activiteiten.
Hij is van de wiskundige zaken.
Hij berekent en timmert trappen, trapleuningen, hekwerken,vloeren,kortom, alles waarbij gepast en gemeten moet worden.

Twee kantoormensjes aan het klussen..... Een vakman lacht zich rot, maar wij zijn superblij met het resultaat!

Na twee luiken te hebben kaalgeschuurd besloten we de rest van het werk in Frankrijk uit te voeren. Er was een enorme aanhanger nodig om de hele stapel naar Riviere te vervoeren.

Daar werden ze in de opslag gezet, een deel doet sindsdien op schragen dienst als tafelblad voor klusspullen.



Omdat er honderduizenden andere prioriteiten waren, werden de luiken een beetje vergeten.
Totdat we kortgeleden toch maar eens een verzekering tegen inbraak wilden afsluiten.....

Er viel de eerste tijd niet zóveel te stelen.....



Maar ja, dezelfde ruimte ziet er nu zó ui:



Inmiddels sleepten wij héél wat spullen naar ons gebouw, en staat er een aardig kapitaaltje aan gereedschap.

Een brandverzekering hadden we natuurlijk al wel, vanaf de eerste dag.

Als je in Frankrijk de inboedel van de vakantiehuis wilt verzekeren tegen inbraak, moet je luiken hebben.

Dus dat moest dan de volgende klus worden.

Optimistisch begon ik vorige maand aan het afslijpen van de oude hengen.



Mijn geliefde deed het meet- en zaagwerk om te zorgen dat de goede kant er af gezaagd werd en dat ze er uiteindelijk ook nog als luiken uit zouden zien.

Veel te snel was het weekend voorbij, en moesten we terug naar NL.

"Weet je wat? We nemen ze weer mee!"
Zo kwam het dat een deel van de luiken weer 900 kilometer naar het noorden reisde en nu klaar staan om netjes in de UV-bestendige superverf te worden gezet.
Er is heel wat gesoebat over de uiteindelijke kleur, maar we zijn er uit: de donkergroene verf ga ik straks omruilen voor rode, nadat ik eerst de rode had omgeruild voor donkergroene. Ze zijn dol op mij bij de Gamma.


Komend weekend krijgen ze een mooie rooie laag....



Daarna gaan ze weer in de auto om 900 kilometer zuidelijker te geraken.

Fifi zoekt Boer

Lig ik net lekker in de zon op mijn weg voor mijn vakantiehuis, komt er ineens een ENORM oranje voertuig mijn berg oprijden.
Moet ik van mijn warme plek opstaan.

Ik hijs met tegenzin mijn lekkere lijf overeind en ga aan de kant.
De Boer parkeert het oranje voertuig precies zó, dat mijn zonnige plekje ineens in de schaduw ligt.

Ga weg Trekkert, ik wil daar liggen.

Maar de Boer gaat zijn Boerderij in.
Waarschijnlijk gaat hij eten. En daarna slapen.
Dat doen ze in Frankrijk.
Vind ik ook erg heerlijk. Ik had al gegeten.Lag dus net lekker te slapen.
En nu staat die Trekkert daar.
Klote.
Ik ga hem zoeken. Die Boer.

Fifi zoekt Boer.

Hem vragen of ie zijn Trekkert even ergens ánders kan neerzetten.

Of.. Weet je wat? Ik doe het zélf wel.

Kan ik makkelijk.
Ik ben een moderne vrouw.

Zo. ff kijken.

Hier moet ik er op:


En aan de andere kant kan je er weer af.
Goed te weten.




Juist. Waar zit de aan-en-uit-knop?



Hmmm. Toch lastiger dan ik dacht. Laat maar zitten.
Ik ga een muis vangen.....

Lessons learned na drie jaar klussen @ Riviere

Leerzaam, het verbouwen van een boerenschuur.

Wat leerden wij zoal?

Goed gereedschap is het halve werk....



Wij zijn inmiddels in het bezit van levensgevaarlijke attributen zoals tafelzagen, cirkelzagen, elektrische kettingzagen, motorkettingzagen, compressoren, en nog veel meer Rambomateriaal.

Handig joh!!



Al doende leert men...Tegels zetten, muurtjes metselen, vloeren leggen, muren voegen... hadden we allemaal nog nooit gedaan. Maar nu wel. En sommige dingen zijn verbazend goed gelukt.



Een koe is soms een stier....



Als je op een ochtend de gordijnen open doet, en twee vriendelijke bruine ogen kijken je aan vanachter de ramen van je terrasdeur, kijk dan eerst even onder het dier of daar wellicht iets hangt wat een koe niet hoort te hebben. Voordat je het beest argeloos maar vastberaden met een bezemsteel de berg afjaagt.......



De Franse slag is mij op het lijf geschreven...
Voorbeeld: Je wilt iets doen. Je hebt een plan. Maar het moet wel snel klaar. Nu. Blijkt dat net de schroeven op zijn. De dichtstbijzijnde schroevenwinkel is twintig minuten rijden.
Dus neem je een spijker.
Of een rol ducktape.
of:
Onder aan je weiland zit een opening waardoor kuddes koeien regelmatig je domein binnendringen.



Je bedenkt een list. Een kruipdoorsluipdoorhekje.



Op zijn Frans geassembleerd...... Wij wachten af tot de volgende kudde...

Merkwaardig Mookerhei

In de stad Knotsenburg,normaalgesproken Nijmegen, liepen een Piraat,een Banaan, een Wortel en een Konijn richting het deel van de stad waar flarden muziek in driekwartsmaat en een verschaalde bierlucht zich vermengden met de koude maartse wind.
De Wortel scheen het gezelschap van het Konijn niet te vrezen. In vriendschappelijke omhelzing zwalkten zij over de oude straatklinkers.

Langs Middelaar, Molenhoek, Malden en Mook reden wij weg van dit Zotte Feestgedruis.

Daar waar voldoende stilte was stalden we ons voertuig en trokken te voet verder.

Desolaat en koud was de Mookerhei.



Het leek alsof een verwoestende plaag door het gebied was getrokken,al wat vruchtbaar was wegschransend.



De oorzaak werd snel duidelijk...



De verzwelgende zwerm had zich kennelijk niets aangetrokken van de vermaning:



De sinistere sfeer maakte het achtergebleven vee nerveus.
Zwetend en snuivend maakte het zich uit de voeten.



Vanachter een boom observeerde een donkere vreemdeling het beklemmende landschap.




Waarschuwende woorden van diverse aard versterkten het angstige gevoel...





Vreemde aanwijzingen wekten het vermoeden van een samenzwering.





Wij weigerden argwanend het schijnbaar vriendelijk aangeboden drinkwater..........
Wat waren Ciflaten?????




Een verdwaalde feestgangster peddelde haar pedalen alsof zij door de duivel op de beenwarmers werd gezeten.



Even later passeerde de aanstichter van haar haast.



Bij de 655e overgang....



.....staken wij de verlaten spoorweg over en verlieten het gebied.



Uitgeput door zoveel bizarre indrukken deed ik nog even een slaapje op de rails.



Merkwaardig, die Mookerhei.......

Nieuw leven....

Ik houd van de lente.
Alle oude zooi van het vorig seizoen verdwijnt langzaam uit de natuur.
Ik laat alles zo lang mogelijk zitten ter bescherming voor wat er aan komt, maar nu knip, hark of trek ik alles weg wat aan de herfst herinnert.

Jonge groene scheuten komen uit de aarde tevoorschijn.

Het wordt vroeger licht en later donker.

Ik hoor vogels die ik eerder niet hoorde.

Vooral dit jaar is de lente erg welkom.

De winter zette al vroeg in december zijn tanden in mijn vlees en deed een aanval op mijn vingers en oren.



Ik heb er genoeg van.
Ik snak naar zon op mijn huid.

Eergisteren mocht ik weer héél even het ultieme gevoel van nieuw leven ervaren.
Tien minuutjes een piepklein baby-tje van amper één week oud vasthouden.
Met haar kleine koppie op mijn schouder snuffelde ik in haar nekje.

Zo kan alleen nieuw leven ruiken! Een wonder.