Tranen in de beits

Ken je dat?
Je had een pijnlijk wondje.

Eindelijk, na hele poos, was er een korstje op gekomen.
Je voelde het niet alsmaar meer.

Je wist nog wel dat het er was, maar je dacht er niet meer de hele tijd aan.
En toen, zonder dat je er op verdacht was, sprong het korstje er zomaar weer af.
Au.

Vanmiddag.
Lekker aan het klussen.
Meebrullen met de Top 2000.
Gezellig.

Sting, de Dijk, Stevie Wonder....
Zelfs Andre Hazes kan leuk zijn als je en France in je eigen bouwval aan het werk bent.
Gezellig.

En dan.
Andrea Bocelli. Time to say Goodbeye

Klote.

Daar ging het korstje.
Au.

Tranen in de beits.

Andrea stootte het korstje open.
Hij zong Time to say Goodbeye toen we afscheid namen van mijn paps.

Waarvan ik geen afscheid kon nemen.
Omdat hij zomaar dood van zijn fiets viel.

Ik wilde helemaal geen Goodbeye zeggen.
Rot op met je Time to say Goodbeye Andrea!

Hij was nog maar 63....
Rot op met dat stomme lied.

Wat zou hij het hier tof hebben gevonden, @ Riviere!
Mijn paps was de grootste Francofiel die je maar kunt verzinnen.

Het wordt al donker. Ik kijk naar de eerste sterren.
Ben je daar ergens?

Kan je ons zien?
En hoe mooi het hier wordt?

Kom es langs!
Kunnen we samen weer lachen.
Gekke paps!

Love you....

Explosie...

Klussen is een soort sneeuwbal.
Begint klein, wordt steeds groter.

Verven?

Dan ook  opruimen.
En schoonmaken.
En de kapotte vaatwasser er uit halen.

Maar dan moest eerst de kast leeg.
En van de muur.

De keuken is nu rampgebied.
Het lijkt wel of er een explosie heeft plaatsgevonden.

Geeft niet.
We hebben lol :)
On s'amuse.......

Foutje

Twee jaar geleden beitste ik onze keuken @ Riviere Ossebloedrood.

Foutje.

Donker, vlekkerig, niet mooi.

En de vloer is ook al rood.

Maar ja.

Er is hier zo veel te doen.

Dus bleef rood rood.

Tot vandaag.

Weg met dat rood.

Het wordt wit.

Na een ochtend afgrijselijk kabaal (schuurmachines: %^&*$#  !!) kon ik eindelijk rollen.

De eerste laag grondverf geeft een goede indruk.

Lichter, frisser, mooier.

Vooruitgang.

Intussen hielp Bob jr. Bob sr. bij de betimmering van de schoorsteenpijp.

Super!

Gisteren waren de heren ijverig aan het stapelen.
Van buurman F. kochten wij een bos hout.

Dat ligt nu voor de deur.

Kerstpakket

Twee jaar geleden was het wit met kerst.
Vijf graden vorst.
Vandaag was het twintig graden warmer.....
Verrassend.

We zijn hier met twee van onze kids en een vriendin.
Heel gezellig.
Later deze week komen er nog meer logees...
Heerlijk huis vol.
Niks klussen.
Uitrusten en genieten.

Vanochtend vroeg stond er een doos voor de deur.
Een kerstpakket.

"Pour garder ou la poubelle. Le Fantome" stond er op geschreven.

Wij verdenken de overbuurman.

In de doos zaten kopjes, borrelglaasjes, een glazen bonbon-schaaltje,drie Franse kookboekjes
en een doos bonbons.
Hoezo pour la poubelle...
Dit gaan we gezellig gebruiken en opeten!
Superleuk, -lekker en -lief!
Op de bonbons zat een een briefje: Pour les filles. Een charmant fantoom.


Vanmiddag hadden we juist binnen de tafel gedekt voor de zondagse lunch...

.

Maar buiten was het beter!



Met vereende krachten verhuisden we alles naar het terras en zaten vervolgens van 12.00 tot 16.00 uur te pimpelen in de zon.
Op 23 december. Niet te geloven....



Proost!

Totaal ontwricht

Vanwege sneeuwval zou Nederland totaal ontwricht zijn.

Code Oranje.

Het werd een waar drama.Echt rampzalig.

Kijk maar.

Vanavond worden we aangevallen door de dooi.
Dooiaanval.

Vliegerd

Is vandaag de eerste dag van onze Laatste December?
Volgens velen is het einde der tijden nabij....
Zou het?
Je weet het niet. Het kan. Zomaar.
't Zal wel niet. Maar toch.
Wij zijn nuchtere Groningers.
Gewoon, gewoon.

Nuchter en analytisch redenerend zaten wij op een mei-avond op ons cirkelvormige grind-terras.

Onze Heksenkring.

De hemel inktblauw, de zon al even onder.

Behalve psychisch nuchter, was ik ook fysiek nuchter.
Mei 2012 was de start van een alcoholvrije dieetperiode die resulteerde in twintig kilo minder mij.
Dus.
Het kan de drank niet zijn geweest.

Vanuit het zuiden zag ik aan de hemel iets naderen.
In slow-motion.
Te langzaam voor een vliegtuig.
Eén felle koplamp. Geen rood knipperende staart- of vleugellampjes.
Geluidloos.

Ik attendeerde Bob op het vliegend object.
Ineens hield het halt. Hoog rechts boven het huis van onze buurman.
Plotseling werd het licht feller.
Alsof het op ons inzoemde.

Glimlachend keken wij in de camera.
En toen....na een seconde of dertig.... dimde het licht.
En sloeg de Vliegerd rechtsaf.
Met grote snelheid. Richting oost.

Nerveus lacherig bespraken wij onze ervaring.
Wij onderzochten verschillende opties.
Een snuffelhelicopter?
Tenslotte zijn wij Hollandais. Wie weet was er wellicht Wiet?

Een Drone?
Geprogrammeerd om te exploderen op een Palestijns vluchtelingenkamp, maar de verkeerde kant op gevlogen?

Wij wisten het niet. Wij waren niet in staat tot identificatie.
Een UFO dus. Un-identified & flying.

Als je zoiets wereldkundig maakt, word je voor gek versleten.
Dat zou ik niet willen. Natuurlijk.
Dus houd ik het maar voor mezelf. Nou ja, onder ons. Niet verder vertellen!


"Maar waar is het verband met het Einde Der Tijden?" hoor ik u denken.

Nou,.....in het zuiden, rondom de Pic de Bugarach, schijnen ze af en aan te vliegen!
Men beweert dat er een ondergrondse garage voor Vliegerds in de Pic verborgen is.

Wie zich op 21 december op of om de berg bevindt, mag mee.
Ik weet niet waarheen.

De rest van ons zal jammerlijk ten ondergaan in een niet nader omschreven Apocalyptisch rampscenario.




Helaas is Bugarach hermetisch van de buitenwereld afgesloten.
De Franse overheid heeft een samenscholingsverbod afgekondigd.

En een No-Fly-zone...
Ik hoop dat die ET's  dat begrijpen.
Anders schieten die Fransen ze zo de lucht uit.

Weg kans om weg te komen!

Wij zitten de 21e op onze eigen Pic de Riviere.
Die Vliegerd in mei was vast een vooruitgeschoven post.
Om sympathieke en vredelievende Aardlingen op te sporen.
Die ook mee mogen.
Wij zijn gespot!
Ik heb er bij onze kinderen dan ook sterk op aan gedrongen ons op die datum te vergezellen.
In de Heksenkring wachten we samen tot ze ons komen halen.
Joepie.

Muisverband

Vier jaar geen muis gezien.
Behalve de slachtoffers van Floyd, Fifi en Otis.

Soms levend, soms onthoofd.
Als cadeautje op de mat.

Verder nooit een muis te bekennen.

Maar blijkbaar is 2012 een goed muizenjaar.
Ze hebben ons gevonden...

In augustus zat er een familie in de keukenla.
Zelfs de soda was aangevreten.

Dus we kochten een hele batterij weck-potten.
Suiker, meel, macaroni, koekjes, alles achter glas.

Knappe muis die daar doorheen vreet.
Dat zou ze leren.
Niets meer te eten? Gaan ze vanzelf weg.

Helaas..
Muizen eten maandverband........

Muisverband.

Feelgood?

Leuk hoor.
Zo'n feelgoodblog over een huisje in Frankrijk.
Mooi weer...beetje klussen, wijntje d'r bij...
Gezellig.
Feels good.

Maar nu even niet.

Vandaag geen cosy feelings.

Vandaag zag ik haar. Met haar dode kindje.









In de krant.

De blik in haar ogen......
Die zal er voor zorgen dat ik vannacht niet lekker slaap.


Geeft niks.
Zij slaapt nooit meer lekker.

Het maakt niet uit wie d'r begonnen is.
Het maakt niet uit aan welke kant je staat.

Als je dit ziet, doet gewoon je hart  zo'n pijn.
Toch?

Sorry.
Ik wilde u geen rotgevoel bezorgen.


Laten we vanavond allemaal een moment aan haar denken.
Troost, steun en liefde naar haar sturen.

En naar al die andere moeders. En vaders.


Ouders die vannacht weer doodsangst hebben
Om hun kinderen.
Baby's. Peuters. Kleuters.Volwassen zonen en dochters.


Ouders die weten dat hun  kinderen klaar moeten staan.
Om te vechten.

Om kinderen van andere ouders te doden.


Wat een waanzin.
Dit moet stoppen. Nu. Vanavond.

De andere kant van de heuvel

 

Telkens als we na een vakantie of lang weekend van Riviere naar Nederland terug moeten, voelen we ons een beetje triest.

Daarwee..... als we nog maar net onze berg af zijn.

 

Maar toch.

Op een stralende herfstdag als vandaag.

Wanneer ik tijdens mijn lunchpauze een  korte wandeling maak, en de volgende plaatjes kan schieten:

 

Dan ben ik blij.

Vier kantoordagen per week in een pand als dit is geen straf.
Mooiste werkplek ooit..

Sinds een jaar wonen we bovendien in een knus appartementje op vijf minuten loop-afstand van dit monumentale stukje Hollandse historie.

Zero NS-stress.
Vaarwel vertragingen.
Finito files.

Tenminste voor mij.

Voor Bob ligt het ingewikkelder.
Een project op 6 Autobahn-uren afstand maakt overnachtingen buitenshuis noodzakelijk.
Vliegen of treinen duurt vanwege gebrek aan rechtstreeks (bijna) net zo lang.

Aardige collega's, adequate hotels en aangename Duitse maaltijden maken veel goed.

In de weken dat we hier zijn waarderen we het groene gras aan deze kant van de heuvel.
Dat wij niet hoeven maaien.

We genieten van stadse fratsen.
Maken leuke afspraakjes met onze kids en de rest van de familie.
Verzinnen spannende plannen voor Riviere.
Shoppen alvast bij Zweedse woonwarenhuizen, Duitse bouwmarkten en op Marktplaats.

Eigenlijk zo gek nog niet, best of both worlds.....

Werkweek

Gisteravond reden we terug naar NL.

We vertrokken om 16.30 uit Riviere en kwamen aan in Zeist om 0.45 uur.

Morgenochtend om 06.00 uur gaat de wekker en start de kantoorwerkweek.

De mijne in Zeist,die van Bob in Neurenberg.

Vandaag dus maar even een relaxte pyjama-dag.

Heerlijk uitslapen.

Bijkomen van de vakantie.

De werkweek @Riviere was uitermate productief.

Onze spieren evenredig stijf.

Het resultaat smaakt naar meer.We popelen om verder te gaan.....

De muur boven het nieuwe raam moet verder worden afgevoegd.
Het begin ziet er veelbelovend uit:

De helft van de slaapzolder kan worden ingericht.
De dakplanken zijn gebeitst, tochtige kieren gevuld, vloerplanken in de lak gezet.

Nu de andere helft .............

Het uitzicht uit het dakraam....




Bob maakte de eerste wanden van de badkamer, timmerde een efficiente gereedschapskast, een kast om de schoorsteenpijp op de eerste verdieping, en het begin van een koof op de zolder.

Gelukkig hebben we de foto's nog......

 

Goed gereedschap

Het halve werk.
Maar dan moet je het wel eerst vinden.

Terwijl ik op zolder voortverfde aan het dakhout, en de houtwormen op de vlucht joeg met de giftige dampen van de Xylophene, bricoleerde Bob een kamerbrede gereedschapskast.

In een frisse adempauze reed ik de berg af, op zoek naar opbergboxen

Zowaar!

Ze waren juist in de aanbieding.
Ik nam ze allemaal.

Charmant en attent droeg Mr. Bricolage mijn aankopen naar onze voiture.
Alles zit nu soort bij soort gerangschikt in een transparante box.

Langzaam scheppen wij orde en verandert onze grange in een waarlijk woonhuis.

Simpel en overzichtelijk.
Daar houden wij van.

 

Wintertijd

Einde zomertijd?
Hop. Sneeuw!

Een ijzige wind waait om het huis.
Gelukkig brandt binnen de kachel.

Bob's bricomissie voor deze week is badkamerwanden.

We transporteerden de benodigde gipsplaten tijdens een vliegende sneeuwstorm de berg op.
Vlug de aanhanger uit en zo snel mogelijk onder dak die dingen.
Daarna de escalier mortèl op en naadloos door het trapgat.

Wat weer een onderneming.......

Inmiddels is de eerste wand opgericht.

Een verdieping hoger zet ik het houtwerk in de Xylophene.

Met voldoening en een stijve rug kijken wij terug op de eerste klusdag van deze herfst (winter?) vakantie.
De komende nacht mogen we een uurtje langer slapen.
Kunnen we goed gebruiken.

Afschuwelijk.......

"En waar komen jullie vandaan?" vroeg de mevrouw.

"Uit de Auvergne" reageerden wij.

Wat feitelijk ook wel klopte...... We waren vanuit Riviere naar de Luberon gereden voor een weekendje weg.

We zaten gezamenlijk met de andere gasten van onze logeerplek gezellig aan een lekker ontbijt.

"Wonen jullie in Frankrijk?"

Wij legden uit hoe het bij ons werkt.


Heen en weer. Zo vaak mogelijk.

Semigranten....

"Hoe lang zijn jullie al met die verbouwing bezig?"

"Vier jaar..."

De mevrouw verschoot van kleur.
Zij zuchtte diep.

"Afschuwelijk"

Wij keken elkaar verbaasd aan....

Ach. Je kunt het niet uitleggen.
Het is een gekte.

We staan al weer te trappelen om kwast en hamer ter hand te nemen.

70 m2 dakhout wacht op Xylophene en beits.
De badkamer snakt naar gipsplaat.
De muur rond het gat wil gevoegd worden.

Afschuwelijk!

Zwerfkoe

Fifi,

Ja.

Wat .

Wat zit er in jouw bak?

Pfff. Slomo!
Hetzelfde natuurlijk.

Nou ja.....je hoeft niet zo kattig te doen..!

Houd je kop en eet nou maar.
Anders eet ik jouw bak zometeen ook leeg.



Fief....

Jaha, wat nou weer...

Wanneer gaan we weer naar France?

Hoe moet ik dat weten?
Ik zit hier ook maar een beetje te wachten tot ik weer op jacht kan.
'k snap trouwens niet waar jij je zo druk om maakt.

Watje.

Als we daar zijn, lig je de hele dag bij de kachel.
Net als hier.
En als jij je kop even naar buiten steekt, ben je in een wip weer thuis.
Angsthaas.

Ja, maar...

Wat nou ja maar.
Het is gewoon zo. Je bent een bangerik.




Ja maar Fief..
Er zijn daar beesten. Heel grote.
Die poepen in onze tuin.
Elke ochtend ligt er verse stront.
Het moeten wel enorme units zijn.
Als je ziet hoeveel ze poepen.



Sukkel. Dat zijn koeien.
Die wonen aan de overkant.
Ik spreek ze dagelijks.
Volkomen onschuldig.
Niet intelligent.

Groot hoofd, weinig hersens.

Heel anders dan ik.




O.
Maar hoe komt die poep dan in onze tuin?
Als ze aan de overkant wonen?

Er is er eentje die elke avond gaat wandelen.
Beetje slimmer dan haar zusters.
Kruipt onder het hek door en gaat bij ons grazen.
En poepen. Dus.

O.
Nou.
Lekker dan.....