Je kan het dak op!

Wat is daar?

Het dak.

Het dak? Daar wil ik op!

Dat kan niet. Veel te hoog. Is gevaarlijk.

Angsthaas!

Nee, ik ben gewoon verstandig.

Je bent een sukkel, en een luie slaapkop.

Weet je wat? Je kan het dak op.


Okee.....

Ulpia Noviomagus Batavorum

Zo af en toe blijf ik in de trein zitten tot het bittere eindpunt.
Dat brengt mij dan in Nijmegen. A.k.a. Ulpia Noviomagus Batavorum.

Daar woont mijn jongste zoon. We spreken af in een leuk café, ik informeer of hij wel goed eet en slaapt, word gerustgesteld, geniet van zijn enthousiaste verhalen, zijn gezelschap, en stap blij en gelukkig weer op de trein naar huis.

Dat was gisteravond ook de bedoeling.

Net toen we richting trein liepen begon het uitzinnig te stortregenen.
Mijn kind begeleidde zijn oude moedertje daarom galant onder zijn paraplu naar het station.



Daar namen we afscheid, en hij keerde terug naar zijn kamer.

Ik stapte vol goede moed de stationshal in.

Het treinreizen was al weer twee (2!) dagen zonder oponthoud of incidenten verlopen, dus was mijn NSstress naar een lager level gezakt.

Totdat ik de melding op de lichtkrant in de hal zag:

Geen treinverkeer mogelijk op last van de politie.....

Er lag een verdacht pakketje in de trein naar Arnhem.
Dat pakketje was waarschijnlijk onderweg naar Ikea.

Een lang verhaal kort:
Om thuis te geraken moest mijn ridder in zijn metalen ros vanuit Den Haag komen aanrijden om zijn vrouwe uit de vesting Nimwegen te ontzetten.

Na een korter dan gewenste nachtrust vanwege de hierboven beschreven ongemakken, begaf ik mij vanochtend alweer richting Nijmegen......

Ditmaal niet per trein.

In een speciale rolstoelbus werden mijn moeder, een gezelschap dames en heren die bij haar in het verzorgingshuis wonen en hun begeleiders, naar Museum de Valkhof vervoerd.
Op aanwijzing van het museumpersoneel mocht de bus aldaar op de touringcarparkeerplaats gezet worden.
Het busje is niet te missen gemarkeerd als zijnde vervoermiddel voor personen met verminderd atletische kwaliteiten.



Toen we aan het eind van de middag terugkwamen, zat er een vette parkeerbon onder de ruitenwisser.

Na al die eeuwen zijn Barbaren



nog steeds een bedreiging voor de Vesting Noviomagus



Gelukkig hadden wij een leerzame en inspirerende dag doorgebracht, en lieten ons niet uit het veld slaan door aardse zaken als parkeerbonnen.

We hadden bijvoorbeeld geleerd waarom je niet linkshandig mocht zijn als je soldaat wilde worden in het Romeinse Leger.
Stelt u zich maar eens voor wat er gebeurt na het commando PRESENTEER SPEER wanneer één van deze heren zijn wapen in zijn andere hand heeft.....



Verder zou de aanschaf van dit bordje voor aan onze keukenmuur wellicht een goede daily reminder voor me zijn, ware het niet dat de waarde in enige mate mijn wekelijkse shoppingbudget overstijgt.

Dagje

Woensdag 22 juni 2011.

06.15 Wekker
06.20 Douche
06.35 Kiwi & Ananas & Yoghurt
07.05 Fiets
07.20 Station Ede Wageningen
07.27 Trein
07.54 Station Bunnik
08.00 Kasten open
08.05 Koffieautomaat opstarten
08.15 Computer aan
08.30 Vergaderstukken printen
09.00 Mail doornemen
09.15 Reisbureau bellen
09.30 Verhuisdraaiboek doornemen
10.30 Vergaderzaal, verhuizing bespreken
12.00 Vergaderzaal, notuleren
12.15 Broodje Gezond tijdens vergadering
12.30 Géén pauze
13.00 Notulen uitwerken
13.30 Binnenhuisarchitect ontmoeten
14.00 Telefoon aannemen
14.30 Notulen uitwerken
15.00 Koffieautomaat herstarten
15.30 Mail doornemen
16.00 Telefoon aannemen
16.30 Notulen uitwerken
17.00 Overleg collega
17.15 Telefoon aannemen
17.30 Station Bunnik
18.05 Station Ede Wageningen
18.10 Fiets
18.30 Thuis
18.35 Was opvouwen
18.45 Douche
19.00 Rijst & boontjes & Kip
19.30 Kattebak
20.00 Zapper
20.15 :

K-weer

Het is hier K-weer.
En ik bedoel geen Kattenweer.



Het enige wat er te doen valt is pitten.

Tegen de dikke kont van die slome sukkel.
In de vensterbank.



Of een beetje kijken.
Naar de noten in de notenboom achter het huis.



In plaats van lekker klímmen in een boom.
Zoals daar.
Kijk maar es goed hoe hoog ik kan!
En die slome maar toekijken...



Zíj zitten een beetje te hangen op de bank.
Kijken DVD's van de één of andere Zweedse crimi. Wallander ofzo.
Onverstaanbaar taaltje. Dat Zweeds. Höl vrömd.



Intussen droom ik van mijn Franse landgoed.
Daar is het vast wél mooi weer.
En anders kon ik daar tenminste lekker in de schuren rondstruinen.
Vreemde beesten vangen.



I Kill You!!!



Da's pas Crimi.


In Saint Clement is het vandaag Kersenfeest....



Hier hebben we één mandje kersen.



Heeft zij van d'r moeder gekregen.
Ze heeft er taart van gebakken, en verder schransen zij samen die hele mand leeg...



Maar af en toe jat ik er stiekem eentje uit.
Verstop ik onder de bank.
Gisteren hebben ze pas die bloembol gevonden die ik daar vier maanden gelegen had verborgen. Kan je nagaan hoe goed hier schoongemaakt wordt...

Een oververhitte Stripper zonder Doos

"Heeft u geen doos?"

Vroeg een mevrouw. Met blauwzwart geverfd tondeusehaar,werkmansbroek en een rode Praxis-polo.
Bedrijfsuniform.



Zij zag er stoer en onverzettelijk uit. En keek me streng aan.

Na 10 minuten blazen op onze luikjes, volgens gebruiksaanwijzing op 15 centimeter afstand van het hout, klonk een sissend geluid.

En steeg er een wolkje rook op naar de blauwe hemel @Rivière.



Stripper overleden. Reanimatie niet meer mogelijk.

Netjes terug in het bijbehorende koffertje,gebruiksaanwijzing er bij, alle onderdelen schoon en blinkend.
Mee naar Pays-Bas.



"Maar hij zit toch in de doos?" vroeg ik.

Mevrouw schudde meewarig haar commandokapsel.

"Ik bedoel natuurlijk de verpakking met de streepjescode er op."

"Mmmmaar mmmevrouw, er zat alleen een kartonnen wikkel omheen, die je moest openscheuren om het koffertje open te maken.
Die wikkel heb ik weggegooid...
Ik gaf u toch juist de kassabon, waarop u ziet dat ik deze Praxisverfstripper 3 weken geleden heb gekocht?"
Uw aardige collega heeft toen gezegd dat er 3 jaar garantie op zit, en dat ik daarom de kassabon goed moest bewaren.
Hij heeft het niet over de kartonnen wikkel gehad"

"Jaaaa, dit ga ik echt alleen niet beslissen"
Zij draaide zich om en beende met grote passen weg. Met mijn Stripper.

Mijn nek en wangen hadden reeds dezelfde tint als haar Polo aangenomen.
Ik plaatste mijn handen in mijn zij. In afwachting van haar terugkomst.

Van een afstandje zag ik haar mit der Uber Sturm Praxisfürhrerin.




Gebogen over het koffertje.
De Stripper werd er uit gehaald en tegen het licht gehouden.
Ze roken er zelfs aan.

Na langdurig werkoverleg en beraad kwam de stoere vrouw terug naar de klantenservice(?)balie.
Ik probeerde eveneens zo stoer mogelijk te kijken.

"Eigenlijk kan ik u natuurlijk geen geld terug geven. U begrijpt toch wel dat u altijd van alles de verpakking moet bewaren. Dat weet u toch wel?" Maar voor deze ene keer...."

In shock incasseerde ik mijn 30 euro retour en vluchtte uit de Praxis.

Fini...

De tassen staan klaar, de koelkast is leeg. En uit.
Morgenochtend retour Pays-Bas....

De poezen voelen het aankomen. Ze hebben zich op zolder verstopt.

Vandaag was alweer een warme zonnige dag.
We maakten een laatste rondje door de tuin.



Die onkruidtrekker is een geweldig ding!

Ik verplaatste drie polletjes Oost-Indische kers van het veldje op de Fosse Septique naar ander plekje waar ze,naar ik hoop, beter hun best gaan doen.



Hoewel, toen ik net keek was er al eentje omgekegeld door een vette mol.
Die nou net weer precies onder mijn plantje zijn kop boven de grond moest steken....



Onze bezigheidstherapie tijdens deze vakantie:

De omheining van het trapgat met originele takken uit het Montagne Bourbonnaise Bos is nu af.



De betonvloer is voorzien van een frisse rode laag..




Er zit een robuste eikenhouten koof om de waterleidingbuizen in de keuken.



Er zijn vier luiken gestript, geschuurd, in de grondverf gezet en afgelakt.
De volgende keer gaan ze op hun plek.



De tweede lange muur (9 meter...) zit helemaal in de crepi... Op de foto is het laatste stukje nog nat.
Alle tafels met gereedschap zijn opgeruimd en herplaatst, zodat ik er bij kon om te crepiën.




Een kastanjeboompje dat we van de Belgische buurtjes kregen werd elke dag trouw gesproeid en vertroeteld... Het ziet er niet gunstig uit, maar wie weet....



Oh ja, en verder werd er nog wat op een dak gedold:



wat hout gekloofd en gestapeld, 3500 m2 gras gemaaid, wat onkruid uitgetrokken, een paar plantjes gepoot,gezaaid en verplaatst, wat rozen gesnoeid, en tussendoor gekookt en gebakken..





Vanmiddag werd het gereedschap netjes schoongeblazen met de compressor en in de olie gezet.



Jeetje . We zijn ernstig aan vakantie toe..

Coupe Auvergnat. Et mon petit cheval?

In het minidorpje vlakbij Riviere is sinds kort een zowaar een Coiffure!
We hadden afgesproken om daar eens een poging tot haarknippen te ondergaan als we hier wat langer zouden vertoeven.

Mijn geliefde ging eerst, als vooruitgeschoven post.
Dit was het resultaat:



Een geslaagde coupe.

Vanochtend toog ik dus OP DE FIETS!! de berg af, naar de kapper.
Dat ging razendsnel, ik was een half uur te vroeg.

Daarom reed ik nog even naar de camping.

Als je in deze regio wilt komen genieten van alle natuurschoon en rust die de Auvergne te bieden heeft:
www.vacances-lesplans.com

Eenvoud, eenvoud, eenvoud, maar prachtig gelegen aan een snel stromend riviertje, en op 10 minuten lopen van een leuk zwem-meertje.

Wij hebben er een aantal keren met plezier gekampeerd.

Er zijn ook bungalowtjes te huur.
Hier heeft men eenvoud tot kunst verheven.



Wij noemen het de Oostblokbungalows....
Zo simpel dat het weer leuk is...




Tegen 10.00 uur stapte ik de kleine kapsalon binnen, en werd enthousiast begroet door de eigenaresse. Madame vroeg vriendelijk wat er moest gebeuren.
Nu had ik tevoren in het woordenboek het Frans voor "Punten bijknippen" opgezocht, maar vergat te kijken naar het woord voor Pony.....

Ik begreep wel dat ik beter niet kon zeggen: " couper mon petit cheval s'il vous plaît..."



Bon, que faire??

Gelukkig vroeg mevrouw, wijzend op het bedoelde stukje haar: " Et votre meche?"
(Ik zag later in het woordenboek ook nog de term frange. Weer wat geleerd dus...)

Madame knipte en sneed geroutineerd en vlot mijn lokken:



Tussendoor draaide ze nog even de krulspelden uit van een oude dame,en smeerde en passant de dikke bos krullen van een jeugdige Auvergnatse in, met een papje pikzwarte haarverf.

Alles ging zeer vlot en efficiënt, en tevreden fietst ik uiteindelijk terug naar Riviere.
Nou ja, behalve het laatste stukje dan. Het steile deel van het wegje bergop is voor mij en mijn degelijke Hollandse Gazelle echt teveel gevraagd.
Misschien moet ik daarvoor toch een Petit Cheval aanschaffen...

Joe & the Woodcutter

Heel hard houthakken houdt het hoofd helder..

Gisteren en vandaag stonden in het teken van hout.
Hout kloven, hout zagen, hout hakken, stapelen, schuren en verven.

Onze buurman was al weken in zijn eentje aan het kappen en zagen. Inmiddels liep hij krom van de pijn in zijn rug..

Frans schoot hem te hulp, hetgeen zeer werd gewaardeerd.
Gezamenlijk verwerkten ze de rest van de boomstammen.
Afkomstig van het bos lager op de berg, langs het wegje naar beneden.

Of naar boven, als je de andere kant op gaat.

Het wegje is daardoor nog hoger gestegen op de Schaal van Eng. Als je er nu in de haarspeldbocht vanaf glibbert, is er niets meer om achter te blijven hangen. En stort je dus ongehinderd de diepte.
Ik heb mij voorgenomen nog deze week naar de Mairie te gaan en de burgemeester om een vangrail te vragen.....

Aan het einde van de dag reed Joe (zijn naam is Rene, maar hij vertoont een verbluffende gelijkenis met Joe Dalton, en wij zijn nogal van de bijnamen)
met zijn tractor en een aanhanger vol hout ons weiland in. Hij had besloten dat wij een aandeel mochten ontvangen als dank voor de hulp.

Luid protest mocht niet baten, en ook Maman was stellig, wij moesten onze mond houden en het hout in onze tuin opstapelen.



Als dank voor alle uit Pays Bas aangesleepte tuinkabouters, Delfts blauwe klompjes, Haagse Hopjes, Stroopwafels van Albert Heijn.
En voor alle gezelligheidsbezoekjes.

En nu hebben wij dus ook een bos hout voor de deur...

Al eerder kregen wij vier stapels stammetjes van de buurvrouw.
Zij noemde het waardeloos hout, maar voor onze houtkachel is het geweldig. Nog twee jaar drogen en we kunnen!


De buurtjes kunnen voorlopig zelf ook de kachel weer laten branden:



Ondertussen was ik achter het huis hout aan het schuren en verven.
De luiken voor de voordeur staan in de grondverf, twee zijn al afgelakt met rode hoogglans.



Nu volgt nog de uitdaging van het ophangen in de natuurstenen muren.
Zonder uitdagingen zou het leven saai zijn, dus we gaan er voor..

Tenslotte snoeide ik vanavond de klimroos. Na haar eerste uitbundige bloei:



wil ik haar verleiden tot een tweede ronde, en heb haar dus bevrijd van oud hout, kruisende takken en uitgebloeide bloemen. Wie weet....



Nog steeds in de stemming voor creatief met hout is mijn geliefde vanavond een koof om de waterleidingbuizen aan het klussen.
We gebruiken de oude eikenhouten planken van de zolder, dus het wordt een beetje gefröbel,maar daar houden wij van.