Otis on Ice

Kom op, wakker worden.
We gaan naar buiten.

Huh? Wah?



Wakker worden, watje.
Het is prachtig weer buiten.
We zijn hier nog maar een dikke week.
Straks zit je weer in dat f*@#ing appartement opgesloten makker.

Okayy.... Ik ga wel mee.
Wat gaan we doen?

WAT GAAN WE DOEN? Gnfff. Sukkel.
Wat dacht je wat we gaan doen.
We gaan op jacht.

Op jacht? Waarom? Er staat toch een volle bak brokken voor ons in de keuken?
Kom!.. lekkurrrr!!


Nou, dan moet je het zelf maar weten.
Ik ga er op uit!

Nou goed, ik ga wel mee...


Ohhh, het is k-k-k-koud hier zeg!

Kijk es die roos, helemaal bevroren:



Gossie... Ik krijg een koud kontje. En mijn voetjes zijn ook zo k-k-koud.
Brrr.

Fifi? Fifi?




Ja!
WAT is er. IJspegel! Domme Dreumes! Pitloze Druif!
Wat is er?



Ik wil naar huis...
Dat ijsgras kriebelt aan mijn blote gat. En dat beton is ook freezing....


Dag Loser , ga jij maar lekker terug naar de kachel.
Au Revoir!

Kerstkarma

We hadden beloofd om vandaag de ezels van vrienden op een buurberg te voederen.

Dus togen we après midi in ons vehikel richting volgende heuvel.

Ze waren blij. Ze huppelden vrolijk naar hun stalletje en begonnen enthousiast van het geserveerde hooibuffet te schransen.



Het leek wel Van der Valk met de kerst, maar dan zonder Applemouse avec Cerise.

Ze gedroegen zich meegaand en braaf, dus geen stampede- of bonanza-taferelen.

Ook de poezen toonden zich verheugd vanwege onze komst.

Dus koesterden we ons gezamenlijk enige tijd op het stoepje in de zon, terwijl we de drie chats om beurten met een kinmassage verwenden.


Toen we de berg afreden zei ik nog tegen mijn geliefde: geen avonturen om over te bloggen. Geen ontsnapte ezels, alles onder controle...

We reden via een omweg terug naar onze eigen berg.
Even verderop ligt namelijk een nog hogere berg met une vraie Station de ski......



We maakten een tussenstop en reden na een korte fondantsneeuwwandeling terug richting Riviere.

Halverwege de afdaling zagen we een klein Frans otootje in de greppel en de sneeuwblubber.




De twee jonge berijders stonden in tact en rechtop naast het voertuig.
Met sneeuwwitte gezichten.

We stopten. En vroegen of ze ok waren.

Zij wel! Mais la voiture!......

Ach. Gossie....

Onze sleepkabel lag in de schuur @ Riviere. Naast de sneeuwkettingen.

Uit de greppel trekken was dus geen optie..

" Willen jullie meerijden?"

Er volgde een woordenvloed in uptempo waar we geen touw aan vast knoopten.

(Tip 1: vraag altijd eerst of men langzamer willen spreken. Je bent immers een Buitenlander....)

De heren vroegen of we een Agriculteur avec un tracteur wilden zoeken, die ze uit de greppel kon trekken.

Mais bien sur!
En zo lieten we de youngsters achter.
Helemaal alleen. In een besneeuwd bos. In de kou. Op een berg. Met hun otootje op de kop. In een ijzige sloot....

Ojee...
"Ik kan vanavond niet slapen als we dit niet opvolgen...."

Dus zochten we 30 minuten tevergeefs naar un Agriculteur avec un tracteur.
We stopten bij de eerste boerenhoeve die er geschikt uit zag.
Vanwege een geparkeerde trekker dans le jardin.

Maar. Geen kip te bekennen.
Wel zes jonge katten. En een grote hond.
Gelukkig zat die hond achter een deur.
Kras en bons-geluiden deden vermoeden dat le chien verwoed probeerde die deur om zeep te helpen.
Niet bemoedigend.

Vriendelijk uitgesproken tekst met de strekking " Bon Chien..., Braaaaf...,
Lief Hondje, Calme toi" had niet het beoogde effect.
Dus keerde ik terug in de veilige kooiconstuctie van ons véhicule Suédoise ..

Na drie soortgelijke pogingen hadden we de moed al bijna opgegeven.

Maar die Kids... die wachtten op un agriculteur... die wij ze beloofd hadden..

Laatste poging.
En anders maar terug naar les Jeunes. En ze inladen en ergens afleveren.
En hopen dat het geen Psycho-killers on a mission waren...

Bij de laatste woning waar we aanklopten stonden twee voertuigen voor de deur.

Hier is Iemand thuis...
Dus ik klopte aan.

Iemand deed meteen open.

En ja hoor.. Daar. In the middle of nowhere. Op een Franse Berg.
Uitgestorven. Op eerste Kerstdag:

Vier Hollanders. Gezellig aan tafel.

"Wijntje?"
"Lekker!" Maar eh.. hebben jullie een sleepkabel?

En we legden de situatie uit..

En zij hadden een sleepkabel.
Gezamenlijk togen we terug het bos in. De berg op.

En daar stonden ze nog.Les Jeunes. Ze keken verlangend en vol vertrouwen in onze richting.
En ze wachtten op ons!

En wij kwamen!
Met een sleepkabel.
En drie sterke mannen.

En na wat getrek en veel rookontwikkeling werd het Peugoo-tootje van les Jeunes weer recht op de weg gezet.
En zij waren dankbaar. En zij waren blij.

En ik dacht... "wat als wij zou niet langs gekomen waren..."

Maar wij waren gekomen.
En zij reden blij en gedeukt terug.
Naar waar ze vandaan kwamen.
Of waar ze naar toe wilden.


Gezamenlijk zwaaiden wij les Jeunes Francais uit.
"Soyez Prudent!", riep ik nog moederlijk.

"Wijntje?" was wederom de gastvrije invitatie.

Dus togen wij terug. De berg af.
En bevonden ons even later in een warm huis.
Met wijntjes. En vier gezellige Hollanders.

En met zijn allen konden we proosten op ons aller goede daad van deze Kerstdag.

En nu kan ik zooo lekker slapen vanavond!

Twee jongens geholpen.
Twee ezels gevoederd. Drie poezen geknuffeld.
Vier leuke mensen ontmoet.

Hoe Kerst kan het zijn?

Wijntje?

Kerst? de ballen....

In Pays Bas een krans op tafel en een Hernhuttersterretje voor het raam.

Kerst? Pfff....gedoe allemaal... Veel te druk voor.
Kerst? de ballen!

Na aankomst @Riviere is na een uur het hoofd leeg. Weg werk. Weg stress.

Dus is er ineens wel ruimte voor kerstgedachten.
De Ballen.Waar zijn ze?







Alle ballen verzameld aan de muur en boven tafel.
Verondersteld Cat-proof decoraties
We zullen zien.....

Vanmiddag een fijne wandeling naar beneden gemaakt.



Langs het door smeltwater van de eerste sneeuwbuien verzadige riviertje.



Een tas vol sterretjesmos, klimop, denne-appels en afwaaide takken is de oogst.



Kom maar op met die Kerst.

Morgen gaan we naar de Ezels. In de stal.. Echt waar.Hoe Kerst wil je het hebben?

Wordt vervolgd.

Kaki Ampat

Gisteravond was heel gezellig.
Wij aten in een Klein Cafe aan de Groningse haven.



Het was er warm,het eten was erg lekker en het gezelschap heel leuk.

Eerder die middag waren we op straat een beest tegengekomen.
Ik riep: "Daar loopt een rat".
En zette de achtervolging in.
Het beest liep langzaam en met waggelende gang. Een beetje zo als ik.

(NB: dit speelde zich af voordat er sprake was van alcoholconsumptie)

Ik kon het beest makkelijk inhalen.
Van dichtbij zag de rat er zo uit:



Een lief Gronings egeltje.
Overigens zijn kleine egeltjes van dichtbij best eng:



Tijdens het etentje kwamen we via het egeltje bij de enge beesten.
Op één met stip in de enge-beesten-toptien van onze familie staat de Kaki Ampat.
Mijn schoonpapa kan daar heel spannend over vertellen.
Ineens zit je niet meer in een Gronings eetcafe maar in de jungle van Nieuw Guinea.



Want daar wonen ze. De Kaki Ampats. Levensgevaarlijk.




Een Kaki Ampat (= letterlijk: vier voeten) is een soort enorme slang.
Maar dan met poten. Een hagedis dus eigenlijk.
Een walgelijk, lelijk beest. Van dichtbij en van veraf. Heel vies. Heel gevaarlijk. Vroeger dacht men dat hij zwaar giftig was.
Nu zeggen de biologen dat het gevaar van zijn beet veroorzaakt wordt door de enorme hoeveelheid gevaarlijke bacteriën die in zijn bek met blauwe tong aanwezig zijn.
Giftig of gewoon dodelijk smerig.
Je wilt echt niet dat ie eens flink zijn tanden in je dij zet.



Als Kaki toch had besloten dat jij het subject van de dag was voor een proefbeet, was er maar één remedie.



Uit voorzorg voor een too close encounter met een Kaki Ampat namen de heren altijd een fles mee als ze op patrouille gingen.

Je arm werd afgebonden, de wond met een oerwoudmes verder opengesneden om het Kakigif er uit te laten bloeden.
Daarna een scheut Bols. Over de wond.
Niet te veel. De rest diende oraal toegediend te worden.
Aan het slachtoffer.Ter desinfectie.
En aan de omstanders. Voor de schrik.

Gelukkig zijn er bij ons @Rivière geen enge beesten,mijmerde ik vanochtend.
Toen ik de avond in gedachten nog eens doornam.

Maar toen dacht ik aan de vleermuizen. Die s'avonds duikvluchten naar ons hoofd uitvoeren. Als we met een wijntje op het terras zitten.
Van dichtbij zien die er zo uit:



Eigenlijk zijn die duikvluchten niet voor op ons bedoeld hoor.

Ze willen alleen maar een Frelon vangen.
Die vliegen met zijn allen ergens tussen die vleermuis en je hoofd.
Ze wonen in een nest tussen de stenen van de gevel. Hoog boven onze tuindeur.
Van dichtbij zien die er zo uit:



En ik dacht aan de duizenden sprinkhanen.
Die rondom je blote voeten uit het gras opspringen als je door ons weiland loopt.
Van dichtbij zien die er zo uit:





Toch maar een flesje Bols mee als we weer gaan?

Ondertussen kwam Otis even een kopje geven. Van dichtbij ziet die er zo uit.....

Kerstbal

Kijk ons hier es onschuldig liggen.
Wij zijn braaf.

Hihihihi. Als zij slapen, hebben wij Kerstbal.

Tof man! Zo'n kerstkrans op tafel.




Met verse takken en bloemen erin.
Tenminste, tot wij langskwamen.

Daarna waren er wat minder takken en de bloemen liggen uitgeplozen onder de bank.
Joepie. Fun.

Ik hoorde dat ze dit jaar geen kerstboom zet.

Jammer.

Geweldig, zo'n kerstboom. Kan je fijn in klimmen.




Die ballen maken een tof geluid als ze kapotvallen.
Eerst een paar keer hard er tegen aan meppen. Gaan ze leuk slingeren.
En dan de genadeklap. PATS.....

In die emmer aarde eronder kan je heerlijk plassen.
Eerst flink graven. En dan een plas doen.



Ik snap niet dat ze dit jaar geen boom neemt.

Maar gelukkig gaan we binnenkort naar Riviere.
Nog twee weekjes.
Eerst ff 9 uur krijsen in die rotauto. En dan: FREEDOM!

Bomen genoeg. Zonder ballen, dat wel.

Maar, hordes spinnen,slakken, muizen, kleine vogeltjes en andere smakelijke hapjes.
Veel lekkerder dan die rotballen.

Kom Otis, gaan we proberen of we naar die kerstster kunnen springen.
Die leuke gele, die daar boven de bank voor het raam hangt.......

Gup!

Hey, jij!

Ja, jij daar.



Domme gup,



Je hebt het gewoon nog ff niet door hè?

Met je aspiraties als Latin Lover



Beetje stoer lopen doen in dat voice verhaal van gisteren.
Gnfff.



Dream on Baby!



Kijk, wat ik wel weet, maar jij nog niet, is dat van al die stoere voornemens helemaal niks terecht gaat komen.
Ik heb ze namelijk horen smoezen.
Ons personeel.
Zij hebben andere toekomstplannen voor jou.

Nog voordat jouw driften hun volle wasdom bereiken,worden zij voor eeuwig om zeep geholpen.
De kop ingedrukt.

Chop Chop, makker!

Jij wordt een JeweetwelKater.



Zij nemen hun verantwoordelijkheid. Zeggen ze.
Er zijn al zo veel zwerfkatten. Zeggen ze.

Kweenie hoor,nooit gehoord van voorbehoedmiddelen?
Veilig vrijen?
Safe Sex?



Waarom nou meteen maar op die snijplank?



Je bent in goed gezelschap hoor,daar niet van.
Ze hebben moi ook te pakken genomen.



Wat natuurlijk véél zieliger is.
Voor vrouwen is het anders. Dat gaat veel dieper.

Voor jou, is het alleen maar een béétje jammer.

Nada zwoele macho.
Noppes Casanova.

En straks zie je er zo uit:






Ach. Gossie.
Daar hoef je toch niet zo van te schrikken.......

The voice of Otis

Ik ben een jonge vent in de lente van zijn leven.
Aanstormend machokat.
Veelbelovend lover.



Nu slaap ik nog zoet in de armen van de Freule.
Fifi van Bennekom tot Zeist de la Riviere. Mijn moedertoenmijnmoederd'rvandoorwas.



Maar als het voorjaar komt dan ga ik los!
Mijn hormonen trappelen van ongeduld.
Ik bereid mij voor op een liefdevol leven.

Er is echter een klein probleempje.

Mijn stem.
Die doet het niet.
Als ik mijn bek open doe, komt er alleen een armzalig schor piepje.
Mijn verzorgster lacht dan vertederd en tilt mij van de vloer.
"Ach... wat schattig...."
Maar ik ben niet schattig. Ik ben stoer.
Ik ben een OTIS!

Ik smeer mijn keel met glaasjes water.



Maar het hellupt niet!!
Fifi lacht me uit en maakt me belachelijk. Om te showen hoe mooi en luid haar stem is loopt ze miolerend door het huis.
In de auto op reis schreeuwt ze de hele wereld bij elkaar.
Maar ik. Ik kan alleen maar piepen.
Soms moet ik er een beetje van huilen. Maar dan knijpt mijn keel dicht en word ik nog schorrer...

Op TV zenden ze elke week zo'n talentenjacht uit.



Wat een bullshit allemaal.

Ik wil gewoon the Voice of Otis!

POWER

Afgelopen donderdag bezocht ik samen met mijn collega een training voor dames in onze beroepsgroep: Executive Assistants, Personal Assistants of gewoon Directiesecretaresses.
Het was een leuke cursus. Wij leerden hoe we ons werk met meer Power kunnen uitvoeren.
Er waren allemaal dames zoals wij. Een beetje belegen. Pittig.

Nu leerden wij nog pittiger te zijn. Er was een aantal mental coaches opgetrommeld die ons vertelden dat wij ons niet op de kop moeten laten zitten.



Omdat wij dienstverlenende types zijn, hebben wij de neiging ja te zeggen als wij nee bedoelen.
Dat moeten wij afleren. Wij moeten ons realiseren hoe sterk wij zijn.
Om dat te illustreren vertelde één van de coaches een verhaal, dat ik hieronder in eigen woorden samenvat:

Een man liep langs een circusterrein. Naast de tent stond een heel grote olifant.

Echt een enorme. Om de dikke poot van de grote olifant zat een dunne ijzeren ketting. Die ketting zat vast aan een klein paaltje. Het paaltje stak maar een klein stukje boven de grond uit. Je kon natuurlijk niet zien hoe diep het paaltje in de grond zat. Maar al met al zag het er een beetje onevenwichtig uit.


Waarom bleef die enorme olifant zo braaf aan dat kleine paaltje zitten? Aan de overkant van het terrein groeiden bomen met frisse groene blaadjes. Grote olifanten zijn dol op frisse groene blaadjes. Op het terrein moest hij het doen met een stapel dor hooi. Af en toe zag je hem verlangend naar de overkant kijken.
De man liep verder en verwonderde zich over de passiviteit van de olifant. En ineens speelde zich voor zijn geestesoog de volgende film af:

Een lief klein babyolifantje,



mocht voor het eerst naar buiten. Hij dacht dat hij fijn mocht rondrennen op het groene gras aan de overkant, en samen met zijn mamma kon eten van de groene blaadjes aan de bomen die daar stonden. Maar ze deden een ketting om zijn babyolifantjespoot. En die ketting maakten ze vast aan een paaltje. Het olifantje rukte en trok de hele dag aan de ketting. Maar het lukte hem niet los te komen. ’s Avonds ging hij doodmoe naar bed. De volgende dag herhaalde zich het proces. Weer rukte hij de hele dag aan de ketting. Hij toeterde boos en trok nog harder. Maar hij was niet sterk genoeg. ’s Avonds huilde hij zich in slaap. Dikke tranen liepen langs zijn babyslurfje. De dagen daarna probeerde hij nog af en toe los te komen. Maar uiteindelijk gaf hij op. Hij accepteerde zijn ketenen als een vaststaand gegeven.
Het kleine babyolifantje groeide op tot de sterke grote olifant aan het belachelijk kleine paaltje.
Nooit nam hij meer het initiatief, dat hem nu in een oogwenk had kunnen losmaken van zijn ketenen.

Ik vond het een prachtig verhaal. Iets om te overdenken tijdens de treinreis die mij wachtte.

Mijn geliefde verblijft vanwege een opdracht in Düsseldorf op werkdagen in een prettig appartement vlak bij het centrum aldaar.



Niet leuk op maandag,- dinsdag- en woensdagavond.
Héél leuk om weer in elkaars armen te vallen op donderdagavond.
In Zeist, of in Düsseldorf.......
Ik kende die stad niet. Maar de kennismaking beviel goed!
Een leuke oude stad met een mondaine sfeer.
En een befaamde Kerstmarkt …

Na de cursus stapte ik dus ik op de internationale trein richting Frankfurt. De dienst wordt verzorgd door Deutsche Bahn. Na drie jaar treinen met NLNS (Nederland………NIET Sporen!) was het alsof ik in een warm bad stapte.
Mijn gereserveerde zitplaats was keurig onbezet. Ik kon mijn zetel in relaxstand zetten. Er zat een prettig uitklaptafeltje aan de stoel voor me.
De trein vertrok OP TIJD!!!

Als kers op het gebakje kwam er bij Arnheim een sehr freundlicher herr langs met een karretje vol drankjes. Vrolijk gestemd bestelde ik een flesje rode wijn.
De trein reed snel. Er zat meer wijn in het flesje dan ik had gedacht.
Toen ik op Düsseldorf-Hauptbahnhof de trein uit stapte, waren mijn wangen zo rood als het wijntje.
Na een tussenstop bij de lekkerste Chinees van de stad reden we naar huis.



De vrijdag ging voorbij met badderen en luieren op de bank (Ich) en werken(Er)

Tot 16.30 uur. Toen was het donker genoeg om richting Weihnachtsmarkt te gaan.

Het was leuk! Maar eigenlijk wel één groot commercieel circus...



Er waren samenscholingen op diverse plaatsen. Onderzoek wees uit dat daar Gluhwein werd verkocht. Wij conformeerden ons aan het collectief.



Bizar was het enorme aanbod aan prullaria tegen astronomische prijzen.



Wij vergaapten ons lang aan alle lichtjes en keerden moe maar voldaan terug naar huis..